Ο «Γκαστόνε» είναι πάντα εδώ

Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν τύχη και περνούν ζωή χαρισάμενη. Υπάρχουν και άτυχοι, οι οποίοι, παρά το γεγονός ότι έχουν ικανότητες, ταλέντο και σπουδαίο βιογραφικό, εν τούτοις δεν απολαμβάνουν τις «ομορφιές» του επίγειου βίου. Ο Προκόπης Παυλόπουλος είναι από αυτούς τους ανθρώπους που ανήκουν στην πρώτη κατηγορία. Έχοντας το κοκαλάκι της νυχτερίδας, όπως τον κατηγορούν οι άσπονδοι φίλοι του, πάντα ήταν στην ομπρέλα των ισχυρών και δεν… βρεχόταν.

Του Μιχάλη Κωτσάκου

Ο ευσυγκίνητος κ. Παυλόπουλος ξεκίνησε το πάρε-δώσε με την πολιτική το 1974, όταν ανέλαβε γραμματέας του πρώτου Προέδρου της Γ΄’ Ελληνικής Δημοκρατίας, Μιχάλη Στασινόπουλου. Στην πολιτική τον «παρέσυρε», όπως λέει ο ίδιος, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής (εθνάρχης) στην αρχή της δεκαετίας του ’80, όταν ως νέος νομικός εργάστηκε στην Προεδρία της Δημοκρατίας. Όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου επέλεξε Σαρτζετάκη αντί για Καραμανλή το 1985, ο νυν Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν χάθηκε. Εκτός από τα καθηγητικά του καθήκοντα είχε ανοικτούς δίαυλους μέσω του Νίκου Αλιβιζάτου με το ΠΑΣΟΚικό κατεστημένο. Τον Δεκέμβριο του 1989 διορίστηκε αναπληρωτής υπουργός Προεδρίας (κυβερνητικός εκπρόσωπος) στην Οικουμενική κυβέρνηση Ζολώτα και η πορεία προς την κορυφή ξεκινά.

Δίπλα στον Έβερτ

Χρειάστηκε να αναλάβει ρόλο δίπλα στον αείμνηστο Μιλτιάδη Έβερτ το 1994 και με μότο τις… συχνές αποχωρήσεις που με ηχηρό τρόπο ανακοίνωνε παρέμεινε στην πρώτη γραμμή μέχρι σήμερα. Οι «παλιοί» θυμούνται ότι λίγο πριν από την αποχώρηση του Έβερτ από την ηγεσία του κόμματος, το 1997, είχε διαβεβαιώσει ότι θα ακολουθούσε και η δική του έξοδος. Η ζωή δεν το επέτρεψε, αφού ο Κώστας Καραμανλής τού ζήτησε να παραμείνει δίπλα του, κάτι που πρόθυμα έκανε. Τα πρώτα χρόνια ήταν ο εξ απορρήτων σύμβουλος και ο λογογράφος του, με τη «γαλάζια μυθολογία» να αναφέρει ότι δεν έγραφε τα κείμενα ο ίδιος αλλά τα υπαγόρευε στη γραμματέα του Καραμανλή.

Όπως ήταν λογικό, ο κ. Παυλόπουλος ανέλαβε το πρώτο τη τάξει υπουργείο, αυτό του Εσωτερικών στην κυβέρνηση Καραμανλή. Και τότε άρχισαν οι γκέλες… Πρώτη και ηχηρή το νομοσχέδιο του «Βασικού Μετόχου» το 2005. Δεν ήταν λίγοι αυτοί που προειδοποιούσαν πως δεν θα περάσει από τις Βρυξέλλες, με τον κ. Πάκη (το χαϊδευτικό του στην κυβέρνηση Καραμανλή) να απαντά «εγώ είμαι συνταγματολόγος». Όμως, το αφήγημα του κυρίου συνταγματολόγου καταρρίφθηκε πανηγυρικά, με την Κομισιόν να απορρίπτει το νομοσχέδιο του «Βασικού Μετόχου» και οι πρώτες αμφιβολίες για την κυβέρνηση Καραμανλή ήταν γεγονός. Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί ότι, όπως λένε οι γνώστες, «ο κ. Παυλόπουλος είχε διαβεβαιώσει τον κ. Καραμανλή πως η ιδέα του ασυμβίβαστου ανάμεσα σε εκδότη και επιχειρηματία δημοσίων έργων ήταν κάτι συμβατό με το ευρωπαϊκό κεκτημένο».

Μετά το φιάσκο όσοι προέβλεψαν και στοιχημάτισαν την αντικατάστασή του, είδαν τα λεφτά τους να καταλήγουν στον κουβά. Τουναντίον, του δόθηκε και η εποπτεία του Δημοσίας Τάξεως. Επί ημερών του κάηκε η Αθήνα στην «εξέγερση του 2008» με τη δολοφονία του 16χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου από το όπλο του αστυφύλακα Επαμεινώνδα Κορκονέα. Ούτε τότε εδιώχθη.

Οι αθρόες προσλήψεις

Επί των ημερών του στο υπουργείο Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης –από το 2004 έως το 2009– κατάφερε να δεχθεί ομοβροντία «πυρών». Ήταν ο άνθρωπος που εισήγαγε την περιβόητη «συνέντευξη» στον πολύπαθο ΑΣΕΠ, ανοίγοντας μια αδιαφανή «τρύπα» στον διαγωνισμό, ενώ διόρισε το άπαν σύμπαν στο Δημόσιο χωρίς να λογαριάσει τις ανάγκες των οργανισμών, κάτι που είχε σαν αποτέλεσμα περισσότεροι από 865.000 άνθρωποι να περάσουν τις πόρτες δεκάδων δημόσιων υπηρεσιών από τον Μάρτιο του 2004 έως τον Ιούνιο του 2009 χωρίς κανέναν σχεδιασμό, βάζοντας γερά τα θεμέλια της χρεοκοπίας, καθώς η εκτόξευση των δαπανών του Δημοσίου, συν της δαπάνης του συνταξιοδοτικού και σε συνδυασμό με την εκτόξευση της φαρμακευτικής δαπάνης, ανέβασαν στο 15,5% το έλλειμμα του 2009 και οδήγησαν τη χώρα ένα βήμα πριν από την άτακτη χρεοκοπία.

Μετά τις χαμένες εκλογές του 2009 και την παραίτηση του Καραμανλή από την ηγεσία της Ν.Δ., υποστήριξε (για δεύτερη φορά) ότι θα αποχωρήσει και ο ίδιος από το προσκήνιο. Φυσικά, πριν ο αλέκτωρ λαλήσει τρις., το λησμόνησε. Στην αρχή, στις εσωκομματικές εκλογές του 2009, συντάχθηκε με την Ντόρα Μπακογιάννη, αλλά δεν του έδωσαν ιδιαίτερη σημασία. Έτσι και ο κ. Παυλόπουλος προσπάθησε να προσεγγίσει το περιβάλλον Σαμαρά. Κι εκεί απέτυχε, διότι στο περιβάλλον του πρώην πρωθυπουργού δεν έχαιρε ιδιαίτερης εκτίμησης. Έτσι ξέμεινε ως ορφανό του «καραμανλισμού». Έλα όμως που ο καλός Θεός βλέπει πάντοτε τους απανταχού Γκαστόνε (η τυχερή πάπια που έκανε τεράστια κινηματογραφική καριέρα από τον αείμνηστο Ουόλτερ Ντίσνεϊ) αυτού του μάταιου κόσμου.

Με τη βοήθεια του Γιούνκερ

Κι εκεί που ο κ. Παυλόπουλος σκεφτόταν τη συνταξιοδότηση, τα παιδιά του, τα εγγόνια του και την οικογενειακή θαλπωρή, ενεμφανίσθη, όπως στις αρχαίες τραγωδίες, ο από μηχανής Θεός. Άκουγε στο όνομα Ζαν Κλοντ Γιούνκερ. Με το που μόλις ανέλαβε τα πρωθυπουργικά του καθήκοντα ο κ. Τσίπρας, όπως ισχυρίζονται από την Κουμουνδούρου, συναντήθηκε με τον πρόεδρο της Κομισιόν.

Εκ μέρους της ελληνικής πλευράς τέθηκε ζήτημα αντικατάστασης του κοινοτικού επιτρόπου Δημήτρη Αβραμόπουλου, προκειμένου να τον προτείνει ο πρωθυπουργός για τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας. Κάτι που σήμαινε ότι θα υπήρχε αντικατάσταση του Αβραμόπουλου στο Κολλέγιο των Επιτρόπων με τον Γιάννη Μηλιό. Κάτι που δεν δέχθηκε ούτε καν να το συζητήσει ο Λουξεμβούργιος πρόεδρος της Ε.Ε., όπως θυμούνται πέντε χρόνια μετά όσοι άκουσαν τον πρωθυπουργό να τους εκμυστηρεύεται το τι είπε με τον κ. Γιούνκερ.

Σε αυτή τη συνάντηση, ο κ. Γιούνκερ επανέλαβε κάτι που είχε πει κάποιους μήνες νωρίτερα (καλοκαίρι του 2014) ότι την ευθύνη για τη χρεοκοπία της χώρας την έχει ο πρωθυπουργός της Ελλάδας από το 2004-2009, δηλαδή ο Κώστας Καραμανλής. Την πρώτη φορά που ο Γιούνκερ ως πρόεδρος της Κομισιόν είπε σε Έλληνες αξιωματούχους για τις ευθύνες Καραμανλή στη χρεοκοπία ήταν το καλοκαίρι του 2014 στο εστιατόριο της Μεγάλης Βρετάνιας.

Παρόντες σε αυτό το γεύμα εργασίας, πέραν του κ. Γιούνκερ, ήταν ο Αντώνης Σαμαράς, ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ο Δημήτρης Αβραμόπουλος, ο Μαργαρίτης Σχοινάς, ο Σταύρος Παπασταύρου και κάποιοι εκ των στενών συνεργατών του νεοεκλεγέντος το 2014 στην Κομισιόν Γιούνκερ. «Ο Παπανδρέου αποδείχθηκε λίγος στη διαχείριση της κρίσης, όμως για τη χρεοκοπία της χώρας ευθύνεται ο Καραμανλής», είπε ο Γιούνκερ, αφήνοντας άναυδους τους συνδαιτυμόνες του.

Ήδη ο ΣΥΡΙΖΑ με την «καραμανλική» πτέρυγα είχε ξεκινήσει αγαστή συνεργασία, καθώς ο Καμμένος όπου στεκόταν έλεγε πως εκφράζει τον «καραμανλισμό» (παλιό και νέο), οπότε και ο κ. Τσίπρας αποδέχθηκε την πρόταση του εταίρου του υποδεικνύοντας τον Προκόπη Παυλόπουλο ως Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν τον είχαν σε καμία υπόληψη και αυτό φάνηκε με τον τρόπο που του το ανακοίνωσε η Ζωή Κωνσταντοπούλου (πρόεδρος Βουλής) στο σπίτι του στο Νέο Ψυχικό το βράδυ της 13ης Μαρτίου. Προφανώς ο κ. Παυλόπουλος έλαβε το μήνυμα και από τότε εκτελεί τα καθήκοντά του, όπως ακριβώς τα επιθυμεί ο κ. Τσίπρας.

Ο θεσμός του Προέδρου της Δημοκρατίας έχει μετατραπεί σε ένα «yes men», ο οποίος δεν αντέδρασε ούτε ακόμη και όταν η χώρα βρισκόταν με το ένα πόδι εκτός ευρώ τον Ιούλιο του 2015, με το αλόγιστο δημοψήφισμα που προκήρυξε η κυβέρνηση. Οπότε δεν έχει προκαλέσει ιδιαίτερη εντύπωση που έχει κρυφτεί και μιμείται σε αφωνία τον Κώστα Καραμανλή στη Συμφωνία των Πρεσπών.

Προφανώς ο γαλλομαθής ΠτΔ ακολουθεί τη ρήση ενός παλιού Γάλλου πρωθυπουργού, του Ζακ Μορίς Κουβ ντε Μιρβίλ (1968), ότι «η πολιτική είναι η τέχνη να μοιράζεις την πίτα με τέτοιο τρόπο, ώστε ο καθένας να πιστεύει ότι πήρε το καλύτερο κομμάτι». Και παρά το γεγονός ότι ο κ. Παυλόπουλος δήλωνε πάντα ότι είναι ακαδημαϊκός και ουχί πολιτικός, η πορεία του θυμίζει τη ρήση του Μιρβίλ (στενού συνεργάτη του Σαρλ Ντε Γκολ), καθώς πάντα έψηνε τους πιο ισχυρούς από αυτόν ότι το κομμάτι της πίτας που τους έκοψε ήταν το μεγαλύτερο από τους άλλους.

ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΑΚΟΣ: Δεν θέλουν τον Προκόπη και φοβούνται μην τους κάτσει ο μουτζούρης

Το 1985 ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε κάνει γνωστό πως το ΠΑΣΟΚ θα υπεδείκνυε τον Κωνσταντίνο Καραμανλή για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, λίγους μήνες πριν από τις εθνικές εκλογές. Η αντίδραση της βάσης του ΠΑΣΟΚ κατά του αρχηγού ήταν απίστευτη για τα δεδομένα της εποχής.

Ο αστικός μύθος αναφέρει ότι ο αείμνηστος εκδότης της «Αυριανής», Γιώργος Κουρής, λίγες ημέρες πριν από την κρίσιμη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ, επισκέφθηκε το Μαξίμου σε ραντεβού που είχε κλείσει ο τότε δεύτερος τη τάξει ισχυρός άνδρας του ΠΑΣΟΚ, Μένιος Κουτσόγιωργας.

Ο Κουρής, λοιπόν, πήγε με δέκα μαύρες σακούλες σκουπιδιών (γίγας) γεμάτες με επιστολές από ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ και φανατικούς αναγνώστες της «Αυριανής», οι οποίες κατέληγαν στο ίδιο μότο: «Αν προτείνεις Καραμανλή, τότε εμείς δεν ξαναψηφίζουμε ΠΑΣΟΚ».

Ο ίδιος μύθος λέει πως η πλειοψηφία των επιστολών γράφτηκαν από τον ίδιο τον Γιώργο Κουρή, όπως επίσης ότι τις χρησιμοποίησε ως διαπραγματευτικό όπλο ο Ανδρέας Παπανδρέου για να πείσει τον Χαρίλαο Φλωράκη ώστε από κοινού να στηρίξουν άλλο πρόσωπο και όχι τον Καραμανλή. Όταν ο Περισσός έδωσε το Οκ, ο Παπανδρέου εμφανίστηκε στην Κεντρική Επιτροπή του ΠΑΣΟΚ, ανακοίνωσε τον Χρήστο Σαρτζετάκη, κι άφησε σύξυλους όλους όσοι εντός της «πράσινης» νομενκλατούρας είχαν επωμιστεί το δύσκολο έργο να πειστεί η βάση.

Η επίσημη ανακοίνωση για την υποψηφιότητα Σαρτζετάκη έβαλε τους οπαδούς του ΠΑΣΟΚ να βγουν στον δρόμο να πανηγυρίσουν και να ριχθούν στη μάχη των εθνικών εκλογών του 1985, τις οποίες κέρδισε εκ νέου το ΠΑΣΟΚ. Επίσης οδήγησε τον Γιώργο Κουρή να προσθέσει στον τίτλο της «Αυριανής» το «η εφημερίδα που γκρέμισε τον καραμανλισμό». Οι επόμενοι μήνες μέχρι τις εθνικές εκλογές ήταν πολύ σκληροί, με την «Αυριανή» να οργιάζει κατά του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, αφενός μεν κατηγορώντας τον για εξωσυζυγική σχέση, αφετέρου δε δημοσιεύοντας μία φωτογραφία από την Κατοχή με Γερμανούς στρατιώτες, κατηγορώντας τον ως προδότη.

Η σχέση με το σήμερα

Πολλοί θα αναρωτηθούν τι σχέση μπορεί να έχει το 1985 με το 2019. Η σιγουριά με την οποία ο Αλέξης Τσίπρας ανακοίνωσε από το βήμα της Βουλής ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα προτείνει εκ νέου τον Προκόπη Παυλόπουλο για ανανέωση της προεδρικής θητείας, θύμισε σε πολλούς την ιστορία Παπανδρέου – Καραμανλή του 1985.

Η αλήθεια είναι ότι τόσο ο κ. Τσίπρας, όσο και ο κ. Μητσοτάκης αναζητούν ένα άλλο πρόσωπο για τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας. Απλά και οι δύο επιθυμούν να σπρώξουν τον μουτζούρη στον άλλο. Πρώτος ξεκίνησε το παιχνίδι ο Αλέξης Τσίπρας και οι συν αυτώ στον ΣΥΡΙΖΑ, ελπίζοντας πως πιέζοντας τον Κυριάκο Μητσοτάκη θα του δημιουργήσουν εσωκομματικό πρόβλημα.

Είτε με τους «καραμανλικούς», είτε με την κεντρώα τάση του κόμματος. Γι’ αυτό εκτός του Παυλόπουλου έριξε και στο τραπέζι τα ονόματα των Κώστα Σημίτη – Ευάγγελου Βενιζέλου (και συμφωνίας με το ΚΙΝΑΛ) τα οποία διέψευσε άμεσα η Νέα Δημοκρατία.

Από την πλευρά του ο Κυριάκος Μητσοτάκης απάντησε στον Αλέξη Τσίπρα το αυτονόητο, πολιτικά: «Οι εκλογές θα καθορίσουν τον τρόπο που θα διατυπωθούν οι προτάσεις μας, είτε εκλεγούμε εμείς, είτε εσείς». Κοινώς, η συζήτηση αυτή δεν είναι της παρούσης. Ο πολιτικός χρόνος πάντα μετρά διαφορετικά. Και ο Φεβρουάριος του 2020 είναι πολύ μακριά.

Και οι δύο αρχηγοί γνωρίζουν ότι όποιος νικήσει στις εθνικές εκλογές ακόμη και εάν κερδίσει έχοντας αυτοδυναμία, αυτή θα είναι οριακή. Οπότε θα χρειαστεί κάποια πλάτη για τις δύσκολες ώρες. Με βάση τις δημοσκοπήσεις, και τα δύο κόμματα προσβλέπουν στο ΚΙΝΑΛ. Κι αυτό διότι με το ΚΚΕ δεν υπάρχει τόπος συνεννόησης, ενώ με τη Χρυσή Αυγή δεν θέλουν νταραβέρια. Η ηγεσία του Κινήματος Αλλαγής έχει στείλει τα μηνύματά της και στην Κουμουνδούρου και στην Πειραιώς: «Πέρα από την όποια προγραμματική συμφωνία, δεν θέλουμε να ακούσουμε τίποτα σε ό,τι αφορά Καραμανλή και καραμανλικούς».

Μάλιστα, η κα Γεννηματά το έκανε πιο σαφές με επίσημη δήλωσή της, ξεκαθαρίζοντας πως «εμείς θα κάνουμε τη δική μας πρόταση και όποιος θέλει να ακολουθήσει», υποστηρίζοντας πως «αυτά που άκαιρα συζητιούνται για το πρόσωπο του επόμενου Προέδρου της Δημοκρατίας, ένα πράγμα αποδεικνύουν, ότι η “καραμανλική” συνιστώσα ενώνει σταθερά τον κ. Τσίπρα με τον κ. Μητσοτάκη».

Ο δε στενός συνεργάτης της, ο Μανώλης Όθωνας, σε δηλώσεις του επεσήμανε: «Και αν δεν τα βρουν στον κ. Παυλόπουλο, θα τα βρουν στην κα Παπακώστα, στον κ. Αντώναρο, σε κάποιον εν πάση περιπτώσει τελικά θα συμφωνήσουν».

Αναμφίβολα μπορούν τα δύο μεγάλα κόμματα να ψηφίσουν Παυλόπουλο και να ξεμπερδέψουν. Όμως και οι δύο έχουν ανάγκη το ΚΙΝΑΛ, ή και τα άλλα κόμματα που πιθανόν να εισέλθουν στη νέα Βουλή. Και όλα τα κόμματα –πλην ΑΝΕΛ– δεν θέλουν τον Παυλόπουλο. Οπότε για να επιτευχθεί η κυβερνησιμότητα πρέπει να «συνταξιοδοτηθεί» ο νυν Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Εξάλλου πέρα από τα παχιά λόγια, ο κ. Τσίπρας τον χρησιμοποίησε για να τα έχει καλά με τους «καραμανλικούς», ενώ ο Μητσοτάκης προσωπικά αρνήθηκε να τον ψηφίσει το 2015. Απλά Τσίπρας και Μητσοτάκης καίγονται για να πετάξει ο ένας στον άλλο τον μουτζούρη.