Όλα τα ’χε ο Αλέξης, ο Παππάς τού έλειπε…
Λίγο πριν ανατείλει το σωτήριο έτος 1989 (τον Δεκέμβριο του 1988), η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ τρέκλιζε. Από τη μία ο Aνδρέας Παπανδρέου προσπαθούσε να αναρρώσει από την επέμβαση στο Χέρφιλντ και, από την άλλη, η οσμή του σκανδάλου Κοσκωτά και οι κατηγορίες για μία σειρά σκανδάλων υπουργών δημιουργούσαν μία πνιγηρή ατμόσφαιρα.
Του Μ.ΚE.
Τότε, λοιπόν, ο Ανδρέας Παπανδρέου συγκάλεσε το Εκτελεστικό Γραφείο του κόμματος με στόχο να σχεδιάσουν την αντιστροφή του κλίματος και να πάνε στις εκλογές με στόχο να τις κερδίσουν. Ο καθένας από τους συμμετέχοντες (ο μόνος ζωντανός από το τότε Ε.Γ. είναι ο Κώστας Λαλιώτης) είπε το μακρύ του και το κοντό του, αλλά όλες οι προτάσεις έμπαζαν. Εκτός από μία. Αυτή της Μελίνας Μερκούρη. Η αείμνηστη Μελίνα δεν κατέθεσε πρόταση, αλλά απευθυνόμενη με το γνωστό της μπρίο προς τον πρόεδρο και τα μέλη του Εκτελεστικού Γραφείου είπε την πικρή αλήθεια: «Δεν αρέσουμε πια, πρόεδρε».
Ο Αλέξης Τσίπρας, όπως έχει παραδεχθεί σε συνέντευξή του, μεγάλωσε σε μία οικογένεια, όπου ο πατέρας του ήταν θαυμαστής και ψηφοφόρος του Ανδρέα. Έτσι, αυτό τον έχει στοιχειώσει και το έχουμε όλοι διαπιστώσει βλέποντας τον κ. Τσίπρα να προσπαθεί με κάθε τρόπο να μιμηθεί τον Ανδρέα Παπανδρέου. Φυσικά, η προσπάθεια αυτή δεν έχει καμία επιτυχία, καθώς ο Ανδρέας ήταν μοναδικός και δύσκολα τέτοιες προσωπικότητες μπορούν να αντιγραφούν.
Απουσιάζει η τόλμη
Όμως αυτό που φαίνεται ότι λείπει από τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ είναι η τόλμη της Μελίνας Μερκούρη. Κάτι σύνηθες για την ελληνική Αριστερά. Αν και ιστορικά μυημένη στην εφεύρεση συνθημάτων προς τις μάζες, ουδέποτε κατάφερε να συμπυκνώσει σε λίγες ουσιώδεις φράσεις τις δικές της εσωτερικές αδυναμίες. Έτσι, για παράδειγμα, ο Νίκος Βούτσης χαρακτηρίζει ως ημιπιτσιρικά έναν άνδρα 35 ετών που κινείται στα όρια της ανομίας, αντί να καταδικάσει την οποιαδήποτε ενέργεια. Θα πείτε ότι μίλησε η φωνή του πατέρα και όχι ενός πολιτικού στελέχους, που επί τέσσερα έτη ήταν ο τρίτος πολιτειακός παράγων της χώρας. Κι όμως, η νοοτροπία του Βούτση με τον ημιπιτσιρικά γιο του ετών 35 αναδεικνύει τη ρίζα του προβλήματος της Αριστεράς.
Στη σύναξη που είχαν οι εκλογολόγοι και κάποιοι δημοσκόποι με τον κ. Τσίπρα πριν από μέρες αυτό του είπαν. Ότι σταμάτησε να αρέσει. Και δεν μιλάμε σε ένα δικό του κοινό και σε κάποιους μουσαφίρηδες. Δεν αρέσει όχι μόνο στους αντιπάλους, αλλά ούτε και στους δικούς του. Και το κυριότερο, οι αντίπαλοι ψηφοφόροι δεν του αναγνωρίζουν το δικαίωμα να είναι μέρος της λύσης. Αυτό, δηλαδή, που είχαν πετύχει οι Κωνσταντίνος Καραμανλής, Ανδρέας Παπανδρέου, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Ότι ακόμη και οι ψηφοφόροι των άλλων κομμάτων που δεν ήθελαν ναι μεν ούτε να τους βλέπουν, τους αναγνώριζαν το δικαίωμα να αποτελούν μέρη της λύσης.
Νέα προβλήματα στον ορίζοντα
Με όλες τις δημοσκοπήσεις να δείχνουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας, συνεχίζουν να κινούνται μεταξύ απαξίωσης και ανεκδοτολογίας, τα προβλήματα για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης βαίνουν αυξανόμενα, αντί να μειώνονται. Ειδικά για τον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος συν τοις άλλοις επιθυμεί να «μετακινήσει» το κόμμα του προς τη Σοσιαλδημοκρατία και το μετριοπαθές κέντρο.
Και πώς να το κάνει αυτό, όταν κεντρικά του στελέχη ενδιαφέρονται πρωτίστως για τα δικαιώματα του Δημήτρη Κουφοντίνα, ενός αμετανόητου δολοφόνου; Ή πώς να τον πάρουν σοβαρά, όταν ένα από τα ηγετικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ο Νίκος Βούτσης, αντί να καταδικάσει την ενέργεια να πεταχτούν τρικάκια έξω από το γραφείο της γραμματέως της Αντεγκληματικής Πολιτικής, Σοφίας Νικολάου , επειδή στους συλληφθέντες ήταν και ο γιος του Γιώργος, τον δικαιολόγησε με τον χαρακτηρισμό ημιπιτσιρικάς αν και 35 χρόνων; Επίσης, πώς να δώσεις σημασία στα όσα λέει ο κ. Βούτσης, όταν όλη η κοινωνία γνωρίζει και έχει δει τις εικόνες από την τηλεόραση ότι ο υιός του βρισκόταν στην επιτροπή υποδοχής του Κουφοντίνα, όταν επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ έπαιρνε τη μία άδεια μετά την άλλη;
Όπως γίνεται αντιληπτό, αυτοί και πολλοί άλλοι λόγοι είναι οι αιτίες και αφορμές που δεν αρέσει ο ΣΥΡΙΖΑ στην κοινωνία. Και τα πράγματα θα δυσκολέψουν ακόμη περισσότερο, καθώς πλέον εισήλθαν στη Βουλή οι φάκελοι από τη Δικαιοσύνη με τις καταγγελίες Καλογρίτσα για τον Νίκο Παππά, αλλά και για την υπόθεση Folli Follie, στην οποία εμπλέκονται οι κ.κ. Φλαμπουράρης, Χαρίτσης, Αραχωβίτης και Μπαλαούρας.
Οπότε η πλειοψηφία της Βουλής θα πρέπει να αποφασίσει εάν συσταθούν εξεταστικές και για τις δύο δικογραφίες, ή μόνο για τις καταγγελίες Καλογρίτσα. Με βάση τη λογική, τόσο η κυβέρνηση, όσο και το ΚΙΝΑΛ θα θελήσουν να πιέσουν τον ΣΥΡΙΖΑ και να αποκαθηλώσουν το λεγόμενο ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς. Και ναι μεν ο επίσημος ΣΥΡΙΖΑ μέσω πηγών έκανε ότι δεν τρέχει τίποτα, αλλά η αλήθεια είναι διαφορετική. Είναι κοινό μυστικό ότι σε περίπτωση που υπάρξει εξεταστική για τον Παππά, τότε το μισό κόμμα θα δείξει απροθυμία να τον στηρίξει. Κι εάν το κάνει, θα το κάνει με μισή καρδιά και ζητώντας ανταλλάγματα. Και φυσικά δεν πρέπει να λησμονούμε ότι ο Παππάς έχει αναλάβει μαζί με τον Σπίρτζη το project διεύρυνσης του ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή, να μαζέψει και τα αποδέλοιπα του «τσοχατζοπουλισμού» στην Κουμουνδούρου.
Ήδη σε συζητήσεις τους με δημοσιογράφους κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ διαχώριζαν τις δύο υποθέσεις, λέγοντας πως στη μεν υπόθεση της Folli Follie «δεν υπάρχει απολύτως κανένα στοιχείο και δεν θα έπρεπε καν να έχει έρθει στη Βουλή η δικογραφία», ενώ για την υπόθεση Καλογρίτσα και για τα όσα κατηγορεί τον Νίκο Παππά επέλεγαν να κρατούν αποστάσεις, σημειώνοντας πως «μετά την υπόθεση Μιωνή, καλό θα είναι να περιμένουμε να δούμε τι θα βγει στην επιφάνεια».
Κι όλα αυτά συμβαίνουν σε μία εποχή όπου ο αναβρασμός καλά κρατεί, καθώς είναι σε εξέλιξη οι εσωκομματικές διεργασίες, οι οποίοι αυξάνουν την ένταση κι εξάπτουν τα πάθη. Και ήδη από την εσωκομματική αντιπολίτευση –που ακούν Παππάς και παθαίνουν αλλεργία– υποστηρίζουν πως «υπάρχει πρόθεση από κάποιους το κόμμα να απολέσει την ταυτότητά του ως κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς και να γίνει ένα κόμμα χωρίς σαφή ιδεολογικό προσανατολισμό».