Oπαδική βία: Η αλητεία δεν έχει χρώμα

Τα όσα έγιναν στο Ρέντη και προκάλεσαν τον σοβαρό τραυματισμό του 31χρονου αστυνομικού των ΜΑΤ έφεραν και πάλι στην επικαιρότητα το θέμα της οπαδικής βίας και των Συνδέσμων. Βέβαια, από την εποχή που ο άτυχος Χαράλαμπος Μπλιόνας (τον Οκτώβριο του 1986) έχασε τη ζωή του στις παγωμένες εξέδρες του Αλκαζάρ μέχρι την δολοφονία του Μιχάλη Κατσουρή στη Νέα Φιλαδέλφεια (τον περασμένο Αύγουστο) η βία έχει αλλάξει πρόσωπο. Δεν εκδηλώνεται μες΄το γήπεδο, αλλά μακριά απ΄αυτό. Όμως και πάλι είναι στο στόχαστρο οι Σύνδεσμοι των οπαδών μέσα απ΄τους οποίους οργανώνονται οι διάφορες επιθέσεις που πολλές φορές οδηγούν σε δολοφονίες…

 

Κατά καιρούς έχουν ακουστεί και γραφτεί διάφορα για την λειτουργία των Συνδέσμων οπαδών στη χώρα μας. Πρόσφατα ο Δημήτης Κακαβάς (ειδικός θεμάτων ασφαλείας) περιέγραψε (στην ιστοσελίδα lawandorder) τι ακριβώς είναι οι Σύνδεσμοι…

Η ανάλυσή του είναι αποκαλυπτική…

«Νεαροί αλλά και μεγαλύτεροι με ψυχικές διαταραχές, παιδιά διαλυμένων ή προβληματικών οικογενειών, χαμηλής αυτοεκτίμησης λόγω εμφάνισης ή «καταγωγής» άτομα, ψάχνουν απεγνωσμένα την λύτρωση. Την εσωτερική τους ανάγκη να ανήκουν κάπου, να είναι μέρος ενός συνόλου. Κάποιον να τους «βλέπει», κάποιους να τους «ακούν»!

Και οι οργανώσεις των οπαδών καλύπτουν κάθε τους ανάγκη. «Οικογένεια», δύναμη, αναγνωρισιμότητα, ελευθεριότητα και κατά περίπτωση … ασυλία. Όλοι, μα όλοι ανεξαιρέτως οι αθλητικοί σύλλογοι επιθυμούν διακαώς και το καταφέρνουν να έχουν φανατικούς οπαδούς που «σκίζονται» για την ομάδα« σχολίασε και πρόσθεσε:

«Αυτές οι νομικές μορφές συνεταιρισμού των οργανωμένων οπαδών αποτελούν ουσιαστικά γιάφκες και εκπαιδευτήρια εγκληματιών. Μέσω αυτών τα μέλη δέχονται τις αμοιβές, από την διοίκηση της ομάδας, για την εγκληματική τους δράση, με την μορφή χορηγιών για την κάλυψη των τρεχόντων εξόδων λειτουργίας, επίπλων, υπολογιστών, τηλεοράσεων, συνδρομών καλωδιακής, Ιντερνετ, αλκοολούχων, ναρκωτικών ουσιών και οτιδήποτε άλλο χρειάζονται τα «παιδιά» για να περνάνε καλά! Και βέβαια εισιτήρια για τους αγώνες. Αν και ο νόμος το απαγορεύει!»

Δεν απέχει και πολύ η περιγραφή του από το τι συμβαίνει  μες΄τους Συνδέσμους.

Οι Χαράλαμπος Μπλιώνας το 1986, Γιώργος Παναγιώτου το 1991 και Γιώργος Καρνέζης το 1995 σκοτώθηκαν με οπαδικά κίνητρα. Το 1999, με τον Ανδρέα Φούρα στη θέση του υφυπουργού Αθλητισμού, ψηφίστηκε από την κυβέρνηση Σημίτη ο αθλητικός νόμος (2725/99) που με τις διάφορες παραλλαγές  ισχύει μέχρι και σήμερα. Πολλοί υπουργοί επιχείρησαν να νομοθετήσουν, αλλά οι κυβερνήσεις έπαιρναν πίσω τα ίδια τα νομοθετήματά τους όταν βρίσκονταν μπροστά στο πολιτικό κόστος.

Τομή στο νομικό πλαίσιο περί οπαδικής βίας είχε αποτελέσει το 2006 η μετατροπή των συναφών με την οπαδική βία αδικημάτων σε «ιδιώνυμα», δηλαδή κάθε ποινή φυλάκισης εκτελούνταν χωρίς αναστολή.

Ο τότε υφυπουργός της κυβέρνησης Καραμανλή, Γιώργος Ορφανός υποστηρίζει ακόμα ότι το μέτρο έφερε σημαντική μείωση της οπαδικής βίας. Όμως οι αντιδράσεις από όλες τις ομάδες ήταν τεράστιες και το πολιτικό κόστος τεράστιο.

Όπως γίνεται και στις πορείες, η Αστυνομία συχνά κάνει συλλήψεις στον σωρό και δεν πιάνει τους πραγματικούς δράστες. Έτσι με το ιδιώνυμο έφταναν νέα παιδιά που απλά βρέθηκαν σε έναν καβγά ή σε επεισόδια να μπαίνουν στο κελί μαζί με εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου. Αυτή ήταν η πρόφαση για το τι θα ακολουθούσε…

Το «ιδιώνυμο» καταργήθηκε το 2009 από την επόμενη κυβέρνηση Καραμανλή και δεν επανήλθε παρά το 2021 από την κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Με το «ιδιώνυμο» σε ισχύ, τον Μάρτιο του 2007 συνέβη η μεγαλύτερη σύγκρουση οπαδών που έχει καταγραφεί στην Ελλάδα. Το «ραντεβού θανάτου» στην Παιανία μεταξύ οπαδών του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού που είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο του 22χρονου Μιχάλη Φιλόπουλου. Η δολοφονία αυτή συντάραξε το πανελλήνιο, καθώς βίντεο από την αιματηρή σύγκρουση προβλήθηκαν στα τηλεοπτικά κανάλια και το διαδίκτυο.

Ακολούθησαν οι θάνατοι του Γιάννη Ρουσάκη το 2011 και του Κώστα Κατσούλη το 2014. Ο τελευταίος κατά τη διάρκεια του αγώνα Ηρόδοτος – Εθνικός, ομάδες τότε της Γ΄ κατηγορίας, ενώ το θύμα ήταν 47 ετών όταν ένας οπαδός της γηπεδούχου ομάδες τον ξάπλωσε νεκρό στις εξέδρας του Μαρτινέγκο στη Νέα Αλικαρνασσό.

Το 2015 έγινε η νομοθετική παρέμβαση του τότε υφυπουργού Αθλητισμού του ΣΥΡΙΖΑ Σταύρου Κοντονή, η οποία έδινε τη δυνατότητα ακόμα και στον ίδιο τον υφυπουργό να επιβάλει χρηματικά πρόστιμα. Ακόμη, προέβλεπε αυτεπάγγελτη δίωξη των διοικήσεων των ΠΑΕ για παράνομη διακίνηση εισιτηρίων στους συνδέσμους και τον αποκλεισμό των σωματείων που δεν θα εφάρμοζαν το ηλεκτρονικό εισιτήριο.  Θεσπίστηκε η  «κάρτα φιλάθλου», ένα μητρώο δηλαδή όλων όσων πηγαίνουν συχνά ή σπανιότερα στα γήπεδα η οποία όμως βρέθηκε τρόπος να παρακάμπτεται σε πολλά αθλήματα που έγιναν επεισόδια με προσκλήσεις ή μηδενικά εισιτήρια, όπου ο έλεγχος στα γήπεδα είναι από μηδαμινός έως ανύπαρκτος…

Το 2020 έχασε στη Θεσσαλονίκη τη ζωή του ο Βούλγαρος Τόσκο Μποζατζίσκι, οπαδός της Μπότεφ Πλόβντιβ, ομάδας που είναι αδελφοποιημένη με τον Άρη.  Ο κύκλος του αίματος δεν είχε κλείσει. Στην πόλη όλοι πίστευαν ότι αργά ή γρήγορα θα είχαν νεκρό καθώς τα ραντεβού μεταξύ οπαδών του ΠΑΟΚ και του Άρη ήταν πυκνά. Τον Φεβρουάριο του 2022 δολοφονείται ο Άλκης Καμπανός, ενώ το πιο πρόσφατο θύμα της οπαδικής βίας ήταν (τον περασμένο Αύγουστο στη Νέα Φιλαδέλφεια), ο Μιχάλης Κατσουρής.

Ήταν και το τελευταίο; Κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα…