Οπαδική βία: Κεκλεισμένων των… μυαλών

Δέκα ήμερες έχουν περάσει από τον βαρύτατο τραυματισμό του 31χρονου αστυνομικού το βράδυ της 7^ης Δεκέμβρη στου Ρέντη και έκτοτε έχουν γραφτεί και ειπωθεί τόσα πολλά για το θέμα της αποκαλούμενης αθλητικής βίας που κινδυνεύουμε να χάσουμε –αν δεν το έχουμε πάθει ήδη– την ουσία της τραγικής υπόθεσης.

Ποια είναι αυτή; Ότι εδώ και κάμποσο καιρό έχουμε ξεπεράσει την «πίστα» της κλασικού χουλιγκανισμού και διανύουμε την εποχή που η κουλτούρα της βίας έχει διαχυθεί στις περισσότερες εκφάνσεις της καθημερινότητάς μας, από την ενδοικογενειακή βία στους τέσσερις τοίχους ενός διαμερίσματος και το μπούλινγκ στο σχολείο μέχρι το φονικό για μία θέση πάρκινγκ και τους trappers που εξυμνούν τα «κουμπούρια», τη μαστροπεία και το «ντιλάρισμα» ναρκωτικών! Υπό αυτό το πρίσμα είναι τουλάχιστον ατελέσφορο, αν όχι υποβολιμαίο, να στρέφεται τεχνηέντως η δημόσια συζήτηση αποκλειστικά στο αθλητικό κομμάτι και να αναθεματίζονται οι οπαδικοί «στρατοί» που δήθεν εντέλλονται να εξυπηρετούν τα συμφέροντα των ηθικών αυτουργών τέτοιων πράξεων.

Για να προλάβουμε τους καλοθελητές που περιμένουν στη γωνία για να παρερμηνεύσουν και να βάλουν ταμπέλες κατά το δοκούν, η ποσοτική και ποιοτική έξαρση των φαινομένων κοινωνικής παθογένειας ούτε αθωώνει στο ελάχιστο τους εγκληματίες χουλιγκάνους ούτε βεβαίως ελαφρύνει τις διοικήσεις των ποδοσφαιρικών ανωνύμων εταιρειών από το βάρος της ευθύνης να προστατεύσουν με κάθε πρόσφορο τρόπο το «προϊόν» και τις επενδύσεις τους.

Δεν μπορεί, όμως, να μην χαρακτηριστεί ως η επιτομή της αποτυχίας της πολιτείας η κυβερνητική ομολογία ότι ενώ «εδώ και πολλά χρόνια, εγκληματίες με τον μανδύα του οπαδού τελούν βαριά κακουργήματα, τραυματίζοντας σοβαρά και σκοτώνοντας» και παρά το γεγονός ότι «τους τελευταίους μήνες η ΕΛ.ΑΣ. ενέτεινε την παρουσία της στα αθλητικά γεγονότα, προβαίνοντας σε προσαγωγές και συλλήψεις, οι έλεγχοι σε γήπεδα και συνδέσμους πολλαπλασιάστηκαν, ενώ αυξήθηκαν οι σφραγίσεις παράνομων συνδέσμων», αυτοί οι εγκληματίες συνεχίζουν το ποινικά κολάσιμο έργο τους.

Όπως, επίσης, δεν μπορεί να μην είναι επιτομή της αφέλειας η πεποίθηση ότι αυτή η βαριά εγκληματικότητα μέσα, έξω και… παραέξω από τα γήπεδα θα παταχθεί με την «δραστική, δίκαιη και αναγκαία» παρέμβαση της οριζόντιας απαγόρευσης εισόδου των φιλάθλων στα ποδοσφαιρικά γήπεδα της Super League μέχρι και τις 12 Φεβρουαρίου. Δηλαδή με ένα μέτρο που ενώ έχει εφαρμοστεί πολλές φορές στο παρελθόν δια πάσαν αθλητικήν νόσον και πάσαν οπαδική αμαρτία, ούτε τον θάνατο από φωτοβολίδα του Χαράλαμπου Μπλιώνα  στις κερκίδες του Αλκαζάρ το 1986 αποσόβησε, ούτε το θανάσιμο μαχαίρωμα του Μιχάλη Φιλόπουλου στη λεωφόρο Λαυρίου το 2007 πρόλαβε, ούτε φυσικά σωφρόνισε τους επόμενους δολοφόνους του Άλκη Καμπανού και του Μιχάλη Κατσούρη για να μην πράξουν το μοιραίο.

Θα πει κάποιος ότι το dead line δεν είναι το κομβικό στοιχείο των μέτρων αλλά αποτελεί το εύλογο χρονικό περιθώριο που δίνει η κυβέρνηση στις ΠΑΕ προκειμένου να εφαρμόσουν το κρίσιμα μέτρα της εγκατάστασης και λειτουργίας καμερών υψηλής ευκρίνειας στις προδιαγραφές της UEFA στο σύνολο των γηπέδων της Super League 1, καθώς και το σύστημα ηλεκτρονικής εισόδου φιλάθλων με ταυτόχρονο έλεγχο ταυτοπροσωπίας. Ωστόσο και εδώ ο αντίλογος είναι… αποστομωτικός: εξαιρουμένης της τραγωδίας στη Λάρισα, τα υπόλοιπα τρία εγκλήματα όπως και άλλα έκτροπα όπου από τύχη δεν έχουμε θρηνήσει θύματα δεν έγιναν εντός «προστατευμένων» αθλητικών εγκαταστάσεων αλλά σε δημόσιους χώρους που δεν απαιτείται εισιτήριο.

Η κατακλείδα είναι μία και είναι καθαρή: αν το πρόβλημα της αθλητικής βίας μπορούσε να λυθεί τόσο απλά και γραμμικά με μία απαγόρευση ή 20 κάμερες, θα μπορούσαμε να γλυτώσουμε π.χ. και τις συζυγοκτονίες απαγορεύοντας τους γάμους!  Επειδή όμως η υπόθεση είναι αρκετά σοβαρή και δεν σηκώνει αστεία, ας παραδεχτούμε πρώτα ότι όλα αυτά τα χρόνια αντιμετωπίζουμε την εγκληματικότητα στα γήπεδά μας κεκλεισμένων των… μυαλών και μετά εφαρμόσουμε και το πατροπαράδοτο «κεκλεισμένων των θυρών».