Οργισμένα είδωλα ή είδωλα της συμφοράς;

Είναι από τις ελάχιστες φορές –αν όχι η μοναδική– που στα 20 χρόνια έκδοσης της η «Α» καταπιάνεται στο κεντρικό άρθρο της με ένα θέμα που έχει οσμή lifestyle.

Η απουσία σχολιασμού τέτοιων θεμάτων από τούτη εδώ τη στήλη επ’ ουδενί λόγο δεν γινόταν με όρους απαξίωσης για τον συγκεκριμένο χώρο, ο οποίος υπηρετείται και από πολύ σοβαρές παρουσίες αλλά και από εξαιρετικούς συναδέλφους δημοσιογράφους που καλύπτουν το καλλιτεχνικό εν γένει ρεπορτάζ.

Απλώς ήταν κάτι σαν εθιμικό δίκαιο για μας να προκρίνουμε όσα τεκταίνονται στην πολιτική σκηνή, υπό το πρίσμα ότι οι πολιτικές αποφάσεις είναι αυτές που άλλες σε μικρότερο κι άλλες σε μεγαλύτερο βαθμό επηρεάζουν την καθημερινότητα και τη διαβίωση των πολιτών.

Ωστόσο τα όσα απαράδεκτα συνέβησαν το βράδυ της Τετάρτης στο φαληρικό κλειστό γήπεδο του Tae Kwon Do όπου διεξαγόταν το μουσικοχορευτικό σόου της απονομής των ετησίων μουσικών βραβείων «Mad Video Music Awards 22» ξεφεύγουν από τον ορισμό της καλλιτεχνίας και του lifestyle και περνούν στον… αστερισμό του χουλιγκανισμού και του –ας μας επιτραπεί ο νεολογισμός– του bodyguard-ισμού της νύχτας.

Το ρεπορτάζ λέει εν ολίγοις τα εξής: δύο γνωστοί τράπερ συνεπικουρούμενοι από μπρατσαράδες προσωπικούς φρουρούς τους αποφάσισαν να λύσουν με κλωτσιές και μπουνιές τις όποιες διαφορές τους μετατρέποντας σε ρινγκ τον χώρο του event. Η ολιγόλεπτη διακοπή που μεσολάβησε μετά από τον πρώτο καυγά δεν στάθηκε ικανή να καλμάρει τους αψίκορους καλλιτέχνες, το πυξ-λαξ συνεχίστηκε οδηγώντας όχι μόνο σε νέα διακοπή της διοργάνωσης αλλά αφήνοντας πίσω τραυματίες επώνυμους προσκεκλημένους όπως η Ρούλα Κορομηλά.

Προλαμβάνοντας τους… κακοθελητές που θα πουν ότι κουνάμε το δάχτυλο και ρίχνουμε με ευκολία στην πυρά στους νεαρούς εκπροσώπους ενός μουσικού ρεύματος που το έχει αγκαλιάσει η νεολαία, οφείλουμε να διευκρινίσουμε ότι δεν διεκδικούμε τον ρόλο του ιεροεξεταστή. Άλλωστε πολλές ήταν και στο παρελθόν οι φορές που η καλλιτεχνική έκφραση, μουσική ή άλλη, δαιμονοποιήθηκε άδικα και έστειλε στο περιθώριο νέους ανθρώπους. Εδώ όμως δεν μιλάμε γι΄ αυτό. Μιλάμε για το κακέκτυπο ενός άλλου είδους μουσικής με ισχυρό κοινωνικό αποτύπωμα, που δυσφημίζει το πρότυπό του (σ.σ. τη ραπ μουσική) και διαφημίζει – «φλεξάρει» όπως λένε οι τράπερς στη γλώσσα τους– το πρότυπο του εύκολου πλουτισμού, του μισογυνισμού και της δήθεν μαγκιάς να κουβαλάς «σιδερικά»  και να ντιλάρεις ναρκωτικά!!!

Χίλια δίκια είχε, επομένως, μία καλή συνάδελφος που έγραψε μεταξύ άλλων στα social media ότι «οι τράπερ που εμπλέκονται στο επεισόδιο ήταν συνεπείς στις ρίμες τους και στα όσα πράττουν», δηλαδή στη βία και στον σεξισμό. Οπότε μην μας κάνει εντύπωση που ο κύριος Light νομίζει ότι δεν φέρει καμία ευθύνη για αυτά που εκστομίζει τραγουδώντας

Ούτε να απορούμε που ο κύριος Trannos καμαρώνει που συνελήφθη με την κατηγορία της οπλοκατοχής και κοκορεύεται ότι οι αρχές δεν του βρήκαν και το δεύτερο όπλο που είχε κρύψει. Θερμή παράκληση να συνεχίσουν να είναι συνεπείς με αυτό που εξυμνούν στα στιχάκια τους. Αλλά ας μην υποδύονται κιόλας τους λαϊκούς ήρωες που αφουγκράζονται την καθημερινότητα της νεολαίας και περηφανεύονται ότι δεν είναι «ούτε θύματα ούτε πόρνες»  για να σκύβουν το κεφάλι όταν τους επιτίθενται.

Αν όντως θέλουν να δουν πως είναι αυτή η πραγματικότητα και το «δεν το βάζω κάτω», ας ρωτήσουν κανά συνομήλικό τους που παράτησε το σχολείο γιατί δεν τα έβγαζε πέρα η οικογένεια ή που το πρωί δουλεύει και το απόγευμα πάει στο νυχτερινό.

Μην στενοχωρηθούν όμως αν δεν τους αναγνωρίσουν ως είδωλα. Το πιθανότερο όλων είναι πως ούτε τραπ θα ακούν, ούτε από τρα(μ)π-ουκισμούς θα γοητεύονται…