Όσα έχασε, όσα έμαθε και όσα πρέπει να κάνει

Ένα βήμα κάθε φορά… Είναι νόμος της φύσης και –καλώς ή κακώς– καμία δύναμη δεν μπορεί να τον υπερβεί. Ο Παναθηναϊκός είχε την ευκαιρία να πραγματοποιήσει περισσότερα βήματα, αλλά κάποια αόρατη δύναμη τον εμπόδισε.

Ο αποκλεισμός των «πράσινων» από τη μετριότατη Σταντάρ Λιέγης, στον Γ΄ Προκριματικό γύρο τού Champions League, μέσα στην «καυτή» και κατάμεστη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, οπωσδήποτε επέφερε καίριο πλήγμα στον προγραμματισμό της διοίκησης, κυρίως σε οικονομικό επίπεδο, αλλά συνάμα ήρθε για να υπενθυμίσει στους ανθρώπους του «τριφυλλιού» ότι το όνειρο δεν μπορεί να φτάνει μακρύτερα… από τη δυνατότητα! Ο Παναθηναϊκός χάνει πολλά με τον αποκλεισμό του από τους Βέλγους. Όμως κερδίζει και κάποια άλλα, έστω και αν αυτά αφορούν περισσότερο τον ψυχολογικό τομέα και τη συνείδηση για το πού βρίσκεται η ομάδα και ποιοι είναι πραγματικά οι στόχοι του.

Εξυπακούεται πως μία ήττα, πολύ δε περισσότερο ένας αποκλεισμός, προκαλεί ρήγματα σε μία ομάδα. Ο Παναθηναϊκός είχε την ευκαιρία να αποκομίσει σημαντικά οικονομικά οφέλη και να διασφαλίσει κάποια ακόμη σημαντικότερα. Ας τα δούμε ένα-ένα, όπως και τα ενδεχόμενα κέρδη, αλλά και το τι έφταιξε…

1) Η απώλεια του μπόνους πρόκρισης. Στον Παναθηναϊκό των χρεών, των διακανονισμών και της αυτοχρηματοδότησης, κάθε απώλεια εσόδου αποτελεί πλήγμα. Τα σχεδόν δύο εκατομμύρια που θα έβαζε στο ταμείο του το «τριφύλλι» μόνο για την πρόκριση στα play off του Champions League αποτελούσαν ένα σημαντικό κεφάλαιο.

2) Η διασφάλιση της περαιτέρω ευρωπαϊκής πορείας. Εάν ο Παναθηναϊκός προκρινόταν στα play off του κορυφαίου διασυλλογικού θεσμού στην Ευρώπη, θα διασφάλιζε δύο πράγματα. Πρώτα απ’ όλα, την πιθανότητα να περάσει στους χρυσοφόρους ομίλους. Δεύτερον, ακόμη και σε περίπτωση αποκλεισμού στην επόμενη φάση, θα προκρινόταν απευθείας στους ομίλους του Europa League. Οπότε, θα ήξερε από το βράδυ της Τρίτης, ότι θα αγωνιζόταν στα κύπελλα Ευρώπης τουλάχιστον μέχρι τον Δεκέμβριο.

3) Την περαιτέρω εισροή εσόδων. Η συμμετοχή στους ομίλους του Europa League συνεπάγεται ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό από τηλεοπτικά δικαιώματα, μπόνους, εισιτήρια, διαφημίσεις και πάει λέγοντας. Αν μάλιστα, η ελληνική ομάδα πετύχαινε το θαύμα και προκρινόταν στους ομίλους του Champions League, τα χρέη και οι υποχρεώσεις θα καλύπτονταν σε συντριπτικό ποσοστό, με αποτέλεσμα έναν διαφορετικό προγραμματισμό για την επόμενη σεζόν.

4) Απώλεια αυτοπεποίθησης. Το οικονομικό δεν αποτελεί τη μοναδική αρνητική συνέπεια για την ομάδα της Αθήνας. Ό,τι κέρδισε σε επίπεδο ψυχολογίας στη Λιέγη, το απώλεσε και στο πολλαπλάσιο στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Ο τρόπος που ήρθε ο αποκλεισμός, μπροστά στο κοινό της ομάδας, ήταν ένα μεγάλο πλήγμα για το γενικότερο πλάνο της διοίκησης, καθώς η συμμετοχή του κόσμου στα κοινά του συλλόγου εξαρτάται, εν πολλοίς, από το κλίμα ενθουσιασμού ή απογοήτευσης που διαμορφώνεται.

5) Αμφισβήτηση Αναστασίου και Νταμπίζα. Η χειρότερη συνέπεια, πάντως, δεν είναι οικονομική, ούτε ψυχολογική. Αφορά τις μουρμούρες που έχουν ξεκινήσει στο περιβάλλον, ακόμη και μέσα στα υψηλά κλιμάκια της ΠΑΕ. Στο παρασκήνιο, ακούστηκαν κατηγορίες κατά του Γιάννη Αναστασίου, τόσο για τον τρόπο που χειρίστηκε το κρίσιμο ματς, όσο και για την εμμονή του στη χρησιμοποίηση του Τριανταφυλλόπουλου, σε ρόλο δεξιού μπακ. Παράλληλα, ακούστηκαν πολλά –και περισσότερα– για τον Νίκο Νταμπίζα. Η κριτική που ασκήθηκε είναι ότι, πρώτον, δεν πραγματοποίησε εγκαίρως τις απαραίτητες κινήσεις για την ενίσχυση του ρόστερ. Δεύτερον, ότι δεν έχει παρουσιάσει ανάλογη με την περυσινή ευστοχία στις επιλογές του.

Όλα όσα αναφέραμε παραπάνω αποτελούν σοβαρές συνέπειες για μία ομάδα που χρειάζεται ψυχολογική τόνωση, προκειμένου να συνεχίσει δυναμικά ό,τι ξεκίνησε πέρυσι. Το μοναδικό θετικό στην όλη ιστορία, είναι η… προσγείωση! Μετά την κατάκτηση του Κυπέλλου και της 2ης θέσης στο πρωτάθλημα, ακούγονταν αρκετές φωνές… υπερβολής. Οι προσδοκίες εκτοξεύθηκαν στο… άπειρο και άρχισαν οι συζητήσεις για… Champions League και… πρωτάθλημα! Οι φωνές αυτές έγιναν πιο δυνατές από το 0-0 στο Βέλγιο και από την ομολογουμένως καλή εμφάνιση.

Το ζητούμενο είναι το τι θα γίνει από εδώ και πέρα. Ο Παναθηναϊκός χρειάζεται ενίσχυση. Θέλει έναν παίκτη στη δεξιά πλευρά της επίθεσης. Θέλει ένα δεξί μπακ, διότι με λύσεις ανάγκης τύπου Τριανταφυλλόπουλου, ο οποίος είναι στόπερ και όχι μπακ, δεν βγαίνει και δεύτερη χρονιά. Θέλει επίσης έναν παίκτη που θα ρυθμίζει το παιχνίδι στον άξονα και θα προσφέρει αμυντικά. Από το βράδυ της Τρίτης, στα υψηλά κλιμάκια ακούστηκε και για επιθετικό, καθώς τα περιμένει η ομάδα όλα από τον Μπεργκ, ο οποίος φυσικά δεν μπορεί να σηκώσει μόνος το βάρος. Φυσικά, οι μεταγραφές απαιτούν κεφάλαια, τα οποία ΔΕΝ υπάρχουν. Από τη μία χρειάζεται ενίσχυση για να πετύχει αγωνιστικά και να φέρει έσοδα, και από την άλλη δεν έχει έσοδα για να προχωρήσει στην ενίσχυσή του! Αυτός ακριβώς είναι ο μεγάλος γρίφος που καλούνται να βρουν λύση στο «πράσινο» επιτελείο. Δεν είναι εύκολο, δεν είναι απλό και ο χρόνος πιέζει. Ωστόσο, η ανάληψη ενός πόστου, συνοδεύεται από την ανάλογη ευθύνη. Και ανεξάρτητα αν ο Παναθηναϊκός διέρχεται περίοδο… ύφεσης, παραμένει ένα μεγάλο μέγεθος, που αντανακλά σε εκατομμύρια κόσμο και που οι προσδοκίες πρέπει να είναι και να παραμένουν υψηλές, όποιες και αν είναι οι συνθήκες που επικρατούν.