Πως γύρισε το χαρτί ο Τερίμ

Το ότι ο Τερίμ κατάφερε να γυρίσει το χαρτί και να σώσει την παρτίδα για τον Παναθηναϊκό σε Κύπελλο και πρωτάθλημα. Δεν ήταν εύκολο. Ούτε αυτονόητο. Αν προσθέσει κανείς την (δεδομένη) επιθυμία του Τούρκου προπονητή να αποδείξει στον κόσμο ότι δικαίως ο Αλαφούζος «καθάρισε» τον Γιοβάνοβιτς αντιλαμβάνεται κανείς και το μέγεθος της δυσκολίας του εγχειρήματος. Παρά το στραπάτσο στην Τούμπα με τον Λουτσέσκου ο Τερίμ βρήκε τον τρόπο να περάσει τους πράσινους στα ημιτελικά του Κυπέλλου και να τον κρατήσει με ακέραιες ελπίδες για τον τίτλο μετά τη νίκη επί του Ολυμπιακού στη Λεωφόρο. Κατάφερε και κάτι άλλο. Να μετατρέψει μια ομάδα που χτιζόταν πάνω σε φοβίες να μπαίνει στο τερέν και να ψάχνει τη νίκη με επιθετικό ποδόσφαιρο. Δεν είναι λίγο…

Για να πετύχει τη νίκη στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό ο Τερίμ βασίστηκε στους παίκτες του Γιοβάνοβιτς.Έξυπνος όπως είναι κατάλαβε πως αν έβαζε όλες τις μεταγραφές του να παίξουν μπορεί και να μην έπαιρνε τίποτα από το ματς παρά μόνο κριτική και σχόλια για την απώλεια ενός ντέρμπι. Όπως συμβαίνει τώρα με τον Καρβαλιάλ στον Ολυμπιακό.

Οπότε με εξαίρεση τον Μπακασέτα και τον (τερματοφύλακα) Ντραγκόφσκι έριξε στη μάχη την παλιά φρουρά και από το αποτέλεσμα δικαιώθηκε. Ο Κώτσιρας, ξανά, μπακ γιατί είναι μπακ και όχι χαφ. Ο   Χουάνκαρ, στον απέναντι διάδρομο για τον έλεγχο του Μασούρα. Ο Αράο με τον Γεντβάι στόπερ όπως τόσες φορές συνέβαινε με συνέπεια από τον Νοέμβρη και όχι οι νεοφερμένοι Ακαϊντίν και Ούγκο. Ο Πέρεθ στο «6» για τον έλεγχο της μεσαίας γραμμής, με συμπαραστάτη τον Τσέριν. Ο Παλάσιος με τον Μπερνάρ ξεκινώντας από τα δύο άκρα όπως τόσες φορές πέρσι. Ο κορμός στη θέση του. Και η στόχευση συγκεκριμένη. Στο αριστερό άκρο της άμυνας του Ολυμπιακού που μαζί με τον Παλάσιος προστέθηκε και ο Μπακασέτας. Δεν είχε υπεροχή, αλλά τον έλεγχο του ματς δεν τον έχασε ποτέ ο Τερίμ σε αντίθεση με τον αντίπαλο προπονητή ο οποίος στο ημίχρονο έκανε μαζεμένες πολλές αλλαγές, άλλαξε και το σύστημα, αλλά έφυγε από τη Λεωφόρο χαμένος.

Είχε προηγηθεί ένα απαιτητικό ματς με τον Ατρόμητο για το Κύπελλο. Το ματς στο Περιστέρι ήταν δύσκολο όχι μόνο λόγω της ήττας του Παναθηναϊκού (1-2) στο πρώτο παιχνίδι της Λεωφόρου, αλλά και γιατί μεσολάβησε το ματς με τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα, όπου εκτέθηκαν και ο Τερίμ και κάποιοι παίκτες του.  Γι αυτούς τους λόγους ο Τούρκος πήγαινε με την πλάτη στον τοίχο με τον Ατρόμητο. Διότι ήταν ένα ματς που έπρεπε να το κερδίσει. Και το κέρδισε. Με το μικρότερο δυνατό ρίσκο (σε σχέση με την Τούμπα) και με την επαναφορά του Πέρεθ στο «6» που είτε το θέλει, είτε όχι ο Τερίμ είναι το τιμόνι του Παναθηναϊκού.

Η αλήθεια είναι ότι σ αυτό τον μήνα της παρουσίας του στην Ελλάδα ο Τερίμ το μόνο ματς που έχασε ήταν με τον Λουτσέσκου στην Τούμπα. Την ΑΕΚ θα την κέρδιζε στην Opap Arena αν δεν δινόταν ένα αυστηρό πέναλτι πάνω στο Ζέκα. Στα τρία παιχνίδια με τον Ολυμπιακό(σε Κύπελλο και πρωτάθλημα) δεν έχασε κανένα, ενώ πήρε όλα τα ματς στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Ο απολογισμός του είναι θετικός παρά το γεγονός ότι αντιμετώπισε πολλούς τραυματισμούς βασικών παικτών και πήρε μεγάλα ρίσκα στον τρόπο παιχνιδιού του Παναθηναϊκού.

Όταν γύρισε το διακόπτη άλλαξε και το χαρτί!

Φάνηκε στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, όπου παρά τις απουσίες πρώτης γραμμής (με Ιωαννίδη, Σπόραρ, Βέρμπιτς, Βαγιαννίδη, Αϊτόρ) επέλεξε να ποντάρει στην ομοιογένεια ενός γκρουπ που δουλεύει μαζί για χρόνια και δικαιώθηκε ακόμη και για τον Γερεμέγεφ που κανείς δεν πίστευε όταν τον έφερε ο Γιοβάνοβιτς μετά το αγροτικό του στο Λεβαδειακό, αλλά δεν του έδωσε τις ίδιες ευκαιρίες που είχαν ο Ιωαννίδης με τον Σπόραρ.

Η ουσία είναι ότι ο Τερίμ κράτησε ζωντανό τον Παναθηναϊκό σε μια κρίσιμη καμπή του πρωταθλήματος. Με αλλαγή προπονητή στη μέση της σεζόν, με βασικά γρανάζια να μην υπολογίζονται (όπως ο Μπρινιόλι στο τέρμα) και με πολλές ελλείψεις λόγω των τραυματισμών. Ο Τούρκος όμως απέδειξε ότι δεν είναι δογματικός. Παραδέχτηκε τα λάθη του, έμαθε από αυτά και προσαρμόστηκε στη λογική της ομάδας. Κατάλαβε τα δεδομένα, τις ιδιομορφίες και τις δυνατότητές της.

Ήταν όμως και ο μοναδικός τρόπος για να επιβιώσει ο ίδιος. Διότι αν έκανε του κεφαλιού του και δεν προσαρμοζόταν στο στυλ παιχνιδιού που έχει μάθε να παίζει η ομάδα ήταν πολύ πιθανό να έτρωγε το κεφάλι του…