Το «ναι μεν, αλλά…» της υποψηφιότητας Μπελέρη

Τους 42 υποψηφίους της για τις Ευρωεκλογές της 9^ης Ιουνίου παρουσίασε το απόγευμα της Δευτέρας στο Ωδείο Αθηνών η Νέα Δημοκρατία και μπορεί οι προβολείς να έπεσαν στους λαμπερούς παρόντες αλλά ένας… απόντας ήταν αυτός που προκάλεσε τις μεγαλύτερες συζητήσεις.

Ο απόντας δεν ήταν άλλος από τον Φρέντι Μπελέρη, τον Bορειοηπειρώτη ομογενή και εκλεγμένο δήμαρχο Χειμάρρας, ο οποίος έχει καταδικαστεί σε ποινή κάθειρξης δύο ετών από την αλβανική Δικαιοσύνη η οποία, σε μία δίκη που χαρακτηρίστηκε παρωδία, τον έκρινε ένοχο(;) για απόπειρα εξαγοράς ψήφων.

Δεν είναι μυστικό ότι η υποψηφιότητα Μπελέρη πέρασε από πολλές νεοδημοκρατικές κρησάρες μέχρι να οριστικοποιηθεί. Κι αυτό συνέβη επειδή μέχρι την τελευταία στιγμή στο εσωτερικό του κυβερνόντος κόμματος «κονταροχτυπήθηκαν» δύο τάσεις: αυτή που συνηγορούσε στη συγκεκριμένη επιλογή κι αυτή που την απέρριπτε.

Ξεκινώντας από τους τελευταίους, το ρεπορτάζ θέλει την ηγεσία του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών, εν προκειμένω τον υπουργό Γιώργο Γεραπετρίτη και την υφυπουργό Αλεξάνδρα Παπαδοπούλου, να ανήκουν στους βασικούς «αρνητές» της υποψηφιότητας Μπελέρη, οι οποίοι φέρονται να υποστήριξαν ότι η τόσο ξεκάθαρη πολιτική «υιοθέτηση» του φυλακισμένου ομογενούς αυτοδιοικητικού πιθανόν να προκαλέσει μία αχρείαστη όξυνση των σχέσεων της χώρα μας με την Αλβανία.

Πριν προλάβουν να επιβεβαιωθούν ή διαψευστούν οι φόβοι της ηγεσίας του ΥΠ.ΕΞ., ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποφάσισε να ποντάρει στο «αισιόδοξο σενάριο». Σε αυτό, δηλαδή, που θέλει την υποψηφιότητα Μπελέρη να λειτουργεί:

α) Αφενός ως «μαγνήτης» των δεξιών ψηφοφόρων της παράταξης που έχουν δυσαρεστηθεί από τα εκσυγχρονιστικές και φιλελευθεριάζουσες πρακτικές-επιλογές πολιτικής που έχει υιοθετήσει η κυβέρνηση Μητσοτάκη.

β) Αφετέρου ως «τροχιοδεικτικό» της σκληρής στάσης που σκοπεύει να κρατήσει η Αθήνα έναντι των Τιράνων αναφορικά με την προστασία των δικαιωμάτων της ελληνικής ομογένειας στην Αλβανία.

Η επιδεικτική αγνόηση του βέτο

Όπως συμβαίνει πάντα στη ζωή και στην πολιτική, το ορθό ή το λάθος της επιλογής που έκανε η Ν.Δ. με την υποψηφιότητα Μπελέρη θα κριθεί εκ του αποτελέσματος. Μέχρι τότε, πάντως, θα παραμένουν αιωρούμενα κομβικά ερωτήματα:

>> Γιατί λ.χ. κρίθηκε προτιμότερο να ρίξει η Ελλάδα μία παρακινδυνευμένη «ζαριά» με τον έγκλειστο εκλεγμένο δήμαρχο Χειμάρρας και δεν διατράνωσε τις κόκκινες γραμμές της για τη λειτουργία του κράτους δικαίου στην Αλβανία με την απειλή χρήσης βέτο στην ευρωπαϊκή πορεία της γειτονικής χώρας;

>> Και μήπως, τελικά, η διακηρυγμένη θέση της Ελλάδας ότι η υπόθεση Μπελέρη είναι ευρωπαϊκό ζήτημα και όχι διμερής διαφορά «θολώνει», ακριβώς επειδή η φερόμενη «πέτρα του σκανδάλου» για την αλβανική κυβέρνηση τοποθετήθηκε στα ευρωψηφοδέλτια του κόμματος που κυβερνά στην Ελλάδα;

Τα ερωτηματικά που βάζει η δημοσιογραφική πένα θα έπρεπε να τα έχει απαντήσει πρώτα στον εαυτό της και μετά στους πολίτες-ψηφοφόρους η ελληνική κυβέρνηση, ενθυμούμενη τον πραγματικό λόγο για τον οποίο ο Φρέντι Μπελέρης βρίσκεται πίσω από τα κάγκελα των αλβανικών φυλακών. Κι αυτός ο λόγος είναι ότι ο 52χρονος ομογενής «τιμωρείται» από τον σοσιαλιστή Έντι Ράμα επειδή μπήκε μπροστάρης του αγώνα των Ελλήνων μειονοτικών της Χειμάρρας να προστατεύσουν τις περιουσίες τους από την επαπειλούμενη αρπαγή που επιχειρεί η αλβανική κυβέρνηση. Άλλωστε, για να υπηρετήσει αυτόν τον ομογενειακό σκοπό εκλέχθηκε δήμαρχος ο Μπελέρης, που όμως πιθανολογείται ότι θα μείνει ανεκπλήρωτος ακόμη κι αν ο έγκλειστος «γαλάζιος» πλέον υποψήφιος αποφυλακισθεί στις 12 Σεπτεμβρίου έχοντας εκτίσει πλήρως την αρχική ποινή που του έχει επιβληθεί.

Πολλοί οι «νικητές», ένας ο χαμένος

Τι μένει, λοιπόν, ως συμπέρασμα στο πολιτικό σκάκι που βλέπουμε να παίζεται τα τελευταία 24ωρα; Ότι «βγήκαν όλοι νικητές και ’χάσαν όλοι οι άλλοι», που θα έλεγε και ο αείμνηστος Χάρρυ Κλυνν.

Ένας «νικητής», ο Έντι Ράμα που θα συνεχίσει την υφαρπαγή των ελληνικών φιλέτων της αλβανικής Ριβιέρας. Δεύτερος «νικητής», η δημοτική αρχή της Χειμάρρας, που θα συνεχίσει να διοικεί την περιοχή μη έχοντας την απαιτούμενη λαϊκή νομιμοποίηση της πλειοψηφίας.

Αλλά και στα καθ’ ημάς «νικήτρια» θα λογιστεί και η Νέα Δημοκρατία που θα αλιεύσει –τουλάχιστον σύμφωνα με τις προσδοκίες των επιτελών της– ψήφους ομογενών και πατριωτών που έχουν αναφορές στον Ελληνισμό της Βόρειας Ηπείρου, και οι οποίοι εικάζεται ότι δίχως την επιλογή Μπελέρη θα κατευθύνονταν στις αγκάλες είτε της «Ελληνικής Λύσης» του Κυριάκου Βελόπουλου είτε της «Νίκης» του Δημήτρη Νατσιού.

Όσο για τους «χαμένους», δεν θέλει και πολλή σκέψη ότι στην κατηγορία εντάσσονται ντε φάκτο όλοι οι Βορειοηπειρώτες. Κι αυτό γιατί με τον φόβο ότι μπορεί να έχουν την τύχη του Μπελέρη (σ.σ. όχι την τύχη των Βρυξελλών αν εκλεγεί, αλλά του «τουρισμού» στις αλβανικές φυλακές) θα υποχρεωθούν να υποκύπτουν στις «τρομοκρατικές»-τυραννικές πρακτικές της κυβέρνησης Ράμα.

Θα σκύβουν, δε, το κεφάλι αντιλαμβανόμενοι ότι η «Μητέρα Πατρίδα» αδυνατεί να υποστηρίξει τα δίκαιά τους, αφού μεταξύ της επιλογής να βοηθηθεί ενεργά η μειονότητα στη διεκδίκηση όσων της ανήκουν ή τού να κάνουμε τα «καλά παιδιά» αθροίζοντας και ψήφους, η Αθήνα επέλεξε να πράξει το δεύτερο.