Το στοίχημα του Πρωθυπουργού

Ο αθλητισμός δεν γεννά βία. Η οπαδική βία είναι κοινωνικό φαινόμενο. Αναλύσεις επί αναλύσεων έχουν γίνει επί δεκαετίες, ειδικά όταν έχουμε μεγάλο αριθμό θανάτων σε γήπεδα ή πέριξ αυτών. Ο κόσμος έχει βαρεθεί τις προτάσεις, τις ημερίδες, τις συναντήσεις που στην πράξη δεν έχουν προσφέρει τίποτα. Ή σχεδόν τίποτα. Το καμπανάκι όμως χτυπάει, γιατί πλέον η βία έχει αλλάξει μορφές. Η πολυπολιτισμικότητα έχει και τα δεινά της. Γιατί υπάρχουν λαοί που το μαχαίρι το έχουν σαν το πορτοφόλι στο τσεπάκι τους. Για άλλους η αξία της ανθρώπινης ζωής δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία. Η ασφάλεια δεν αποτελεί προτεραιότητα. Η παγκοσμιοποίηση «έριξε» παράλληλα τα σύνορα. Η μετακίνηση των χούλιγκανς διευκολύνεται, ή τουλάχιστον δεν συναντά εμπόδια, πόσο δε μάλλον όταν απέναντι υπάρχει ένα κράτος που οι θεσμοί του υπολειτουργούν.

Οι ναζί-Κροάτες της Ντιναμό Ζάγκρεμπ έκαναν… περίπατο εισβάλλοντας στην Ελλάδα. Κανείς δεν τους σταμάτησε πουθενά, παρά την απαγόρευση από την UEFA της οργανωμένης μετακίνησής τους. Η Ελληνική Αστυνομία είναι τόσο μαλθακή, όσο καμία άλλη στον κόσμο. Υπάρχουν βέβαια και τα κατάλοιπα του παρελθόντος που επικρίνουν και κατακρίνουν την παραμικρή αστυνομική βία. Αυτοί που θέλουν τους αστυνομικούς με τριαντάφυλλα, γαλλικά και πιάνο. Όχι πως δεν υπάρχουν αυθαιρεσίες. Παντού υπάρχουν. Και διαφθορά. Αλλά σε ποια χώρα βλέπεις να επιτίθενται σε αστυνομικούς διάφοροι παραβατικοί πολίτες που θέλουν να λειτουργούν με τους δικούς τους κανόνες και μόνο ν’ απολαμβάνουν τις παροχές τις Πολιτείας; Εκεί λοιπόν είναι το στοίχημα του Πρωθυπουργού. Και κυρίως της δικαιοσύνης. Γιατί οι παραβάτες πρέπει να μη θεωρούν πλέον πως αν συλληφθούν ποτέ, δεν πρόκειται να οδηγηθούν στη φυλακή. Η αλυσίδα της ανομίας πρέπει να σπάσει, γιατί και οι σύνδεσμοι να διαλυθούν ο χουλιγκανισμός, όσο μένει ατιμώρητος θα ζει και θα βασιλεύει.