Βάζει κοπριά στη σαπίλα η Πολιτεία

Η τοξικότητα στο ελληνικό ποδόσφαιρο χτυπάει… κόκκινο. Οι αντιπαραθέσεις δίνουν και παίρνουν, οι ανακοινώσεις για τη διαιτησία είναι μόνιμες-τα ονόματα αλλάζουν. Με VAR, ξένους διαιτητές κι όμως γίνεται αναφορά για αλλοιώσεις αποτελεσμάτων.

Όποια ομάδα κι αν κόψει πρώτη το νήμα στο τέλος του πρωταθλήματος, όποια κι αν πανηγυρίσει, το αποτέλεσμα θα είναι άκρως αμφισβητήσιμο. Γιατί ο τίτλος θα κριθεί στις λεπτομέρειες. Στον… πόντο. Δεν υπάρχει κάποια ομάδα που να ξεχωρίζει. Πώς λες, ότι στη Γερμανία η Λεβερκούζεν παίρνει πανάξια τον τίτλο; Πώς θεωρείς στη Γαλλία ότι η Παρί Σεν Ζερμέν είναι αναμφισβήτητα δυο κλάσεις καλύτερη απ’ τους υπόλοιπους; Πώς η Ίντερ στην Ιταλία είναι απόλυτα κυρίαρχη; Πώς η Ρεάλ στην Ισπανία είναι η ισχυρότερη ομάδα; Ποιος θα μπορέσει να ρίξει σκιά στην επιτυχία τους; Και βέβαια η ανωτερότητά τους αναγνωρίζεται και από τους αντιπάλους.

Στην Ελλάδα τα κόλπα είναι άλλα. Και το κακό ξεκινά απ’ την Ομοσπονδία. Όταν δεν υπάρχει η έξωθεν καλή μαρτυρία, είναι εύλογο να έχουμε θαμπές διοργανώσεις. Δικαίως ή αδίκως η ΕΠΟ βάλλεται. Πόσο δε μάλλον η ΚΕΔ. Και το κακό θα διαιωνίζεται; Γιατί; Για τον απλούστατο λόγο πως είναι δομημένο έτσι το ποδοσφαιρικό οικοδόμημα, που έχει… τρύπες παντού. Δεν θωρακίζεται γιατί δεν το θέλει αυτός που έχει το πάνω χέρι κάθε φορά. Δυστυχώς η Πολιτεία έχει καταντήσει θεατής σε αυτό το χάλι. Σφυρίζει αδιάφορα και βάζει κοπριά στη σαπίλα.