Εξοπλιστικά προγράμματα: Εκτός η ΕΑΒΙ;
Για λόγους Εθνικής Ασφάλειας, αλλά και οικονομικούς, πρέπει η Ελληνική Αμυντική Βιομηχανία (ΕΑΒΙ), δημόσια και ιδιωτική, να συμμετέχει ως εγχώριος υπεργολάβος, στα δισεκατομμύρια που δίνουμε για τα Rafale, τα ελικόπτερα Kiowa, τις γαλλικές φρεγάτες Bellhara, τα αντιαρματικά βλήματα Spike και άλλους εξοπλισμούς. Όμως, μέχρι σήμερα, μένει εκτός… Γιατί;
Η απόκτηση των γαλλικών φρεγατών Bellhara θα αναβαθμίσει το 2025 το ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό (ΠΝ). Οι ψηφιακές φρεγάτες θα διασφαλίσουν καίριες επιχειρησιακές απαιτήσεις όπως αυτή της αεράμυνας περιοχής.
Είναι όμως πολύ κρίσιμο το σκέλος της εθνικής βιομηχανικής συμμετοχής που απαιτείται να υπάρξει. Η ελληνική αμυντική βιομηχανία πρωτοστατεί σε πολλούς τομείς, με κορυφαίες επιτυχίες σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο, με έμφαση στις επικοινωνίες, τα ηλεκτροπτικά, τα συστήματα διοίκησης και ελέγχου.
Για λόγους που άπτονται των ζητημάτων της εθνικής ασφάλειας, η χώρα μας οφείλει να διαθέτει σε εθνικό επίπεδο την ικανότητα να υποστηρίζει σε μεγάλο βαθμό τα οπλικά συστήματα των Ενόπλων Δυνάμεων. Ως εκ τούτου, το βασικό ζητούμενο είναι να διασφαλιστεί η συμμετοχή ελληνικών εταιρειών στο πρόγραμμα λαμβάνοντας κατασκευαστικό έργο. Το ζήτημα αφορά πρωτίστως την ασφάλεια της εφοδιαστικής αλυσίδας των κύριων κατασκευαστών (OEMs – Original Equipment Manufacturers).
Οι Γάλλοι γνωρίζουν ότι υπάρχουν ελληνικές εταιρείες με μεγάλη τεχνογνωσία και εμπειρία και συμμετοχή σε πολλά εξοπλιστικά προγράμματα κατά τη προγενέστερη περίοδο. Πρέπει λοιπόν να πιεστούν από την Ελληνική Κυβέρνηση, ώστε να σεβαστούν τα αρχικά μνημόνια κατανόησης και οι ελληνικές εταιρείες να συμμετάσχουν ως κύριοι βιομηχανικοί εταίροι στα προγράμματα των νέων Φρεγατών & αναβάθμισης των φρεγατών MEKO του Πολεμικού Ναυτικού.
Κάθε ελληνική εταιρεία, ενεργώντας ως εγχώριος υπεργολάβος στον κύριο ανάδοχο και στους ΟΕΜs κύριων υποσυστημάτων, και αναλαμβάνοντας το πεδίο εργασιών σχετικά με την προμήθεια προϊόντων και εξοπλισμού, εργασίες συμπαραγωγής (κατασκευή κατόπιν άδειας) και υπηρεσίες όπως εγκατάσταση επί του σκάφους, έναρξη λειτουργίας, δοκιμή και τεχνική υποστήριξη, καθώς και υπηρεσίες συντήρησης (Follow on Support) σε κρίσιμους τομείς.
Υπάρχει μια πλειάδα ελληνικών εταιρειών που έχουν να επιδείξουν πλούσιο βιομηχανικό έργο. Είναι επομένως δυσάρεστο το γεγονός ότι η εγχώρια Αμυντική Βιομηχανία δεν έχει λάβει ούτε ένα ευρώ από κανένα πρόγραμμα απόκτησης υλικού τα τελευταία χρόνια. Για παράδειγμα αναφέρουμε τη περίπτωση των ελικοπτέρων Kiowa, των Μ117 Guardian και μεγαλύτερων προγραμμάτων όπως των μαχητικών Rafale.
Ακόμη και στα τελευταία προγράμματα των αντιαρματικών βλημάτων Spike και των Μ-270 MLRS δεν προβλέπεται, με τα τωρινά δεδομένα, η εμπλοκή της Ελληνικής Αμυντικής Βιομηχανίας, με αποτέλεσμα οι ελληνικές εταιρείες να στοχεύουν κυρίως σε προγράμματα τρίτων κρατών.
Ανακεφαλαιώνοντας, ως βασικό ζητούμενο και κύρια επιδίωξη παραμένει η ανάληψη έργου από την Ελληνική Αμυντική Βιομηχανία, είτε μέσω κύριων προγραμμάτων, είτε μέσω υπο-προγραμμάτων βιομηχανικής συμμετοχής σε προγράμματα των Ενόπλων Δυνάμεων, και αυτό πρέπει να αποτελεί και βασικό στόχο της πολιτικής ηγεσίας του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας. Διαφορετικά, η πρόβλεψη για τη πορεία της ΕΑΒΙ σε μεσοπρόθεσμο χρονικό ορίζοντα είναι δυσοίωνη και οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στον μαρασμό και τη συρρίκνωσή της.
Συνεπώς, η εμπλοκή της στο πρόγραμμα των νέων φρεγατών και δυνητικά των κορβετών αποτελεί μια εθνική αδήριτη ανάγκη, τόσο για λόγους επιβίωσης όσο και για λόγους εθνικής ασφάλειας με μέριμνα για την υποστήριξη του αμυντικού υλικού.