Ανίκητη; Όχι πια…

Η 14η Φεβρουαρίου μπορεί να έχει ταυτιστεί με τον έρωτα και τον Άγιο Βαλεντίνο, ο φετινός εορτασμός της, ωστόσο, συνέπεσε χρονικά με το τέλος μιας ολόκληρης ποδοσφαιρικής εποχής.

Η ανίκητη Μπαρτσελόνα, η ομάδα πρότυπο των πρώτων ετών του 21ου αιώνα, δεν υπάρχει πια, τουλάχιστον όπως τη γνωρίζαμε, γεγονός που αρχίζουν να συνειδητοποιούν και οι ανά τον κόσμο πιστοί οπαδοί της. Είναι, άλλωστε, πασιφανές πως η φετινή «Μπάρτσα» του Λουίς Ενρίκε δεν έχει καμία σχέση με την ομάδα του Γκουαρδιόλα που… αποθέωσε το «τίκι τάκα μπολ» με τις συνεχείς κοντινές πάσες, ούτε καν με του αδικοχαμένου Τίτο Βιλανόβα που κατέκτησε το ισπανικό πρωτάθλημα αμέσως μετά, στηριζόμενη κυρίως στον… φόβο των αντιπάλων.

Καλό και… άγιο το φοβερό και τρομερό τρίο στην επίθεση (Μέσι, Νεϊμάρ, Σουάρες), μέχρι όμως να φτάσει η μπάλα σε αυτούς υπάρχει πρόβλημα και πάνω σε αυτήν την αδυναμία της… πάτησε η Παρί Σεν Ζερμέν. Με Ράκιτιτς, Μπουσκέτς και Ινιέστα χορτασμένους από χρήμα και τίτλους και πίσω τους ποδοσφαιριστές που αδυνατούν να σηκώσουν το βάρος της φανέλας των «Μπλαουγκράνα», το ποδοσφαιρικό καμάρι της Καταλωνίας μοιάζει να έχει κλείσει τον κύκλο του.

Η σταδιακή αφαίμαξη των περασμένων ετών, στη διάρκεια των οποίων παραχωρήθηκαν ποδοσφαιριστές με έντονη προσωπικότητα όπως ο Αλέξις Σάντσες, ο Φάμπρεγας και ο Πέδρο, άφησε πίσω της δυσαναπλήρωτα κενά, ειδικά στα χαφ, απ’ όπου ξεκινούσαν τα πάντα. Η φετινή Μπαρτσελόνα πραγματικά… αποκαθηλώθηκε στο Παρίσι, παίζοντας με το γνώριμο στυλ της μόνο για μερικά λεπτά στο φινάλε του πρώτου μέρους. Σε όλο το υπόλοιπο διάστημα της αναμέτρησης με την Παρί ήταν μία ομάδα… κομμένη στα δύο, χωρίς ισορροπία, με τους παίκτες της και ειδικά τους μέσους μία ταχύτητα πιο αργούς σε σχέση με τους αντιπάλους τους που έφταναν συνήθως πρώτοι στην μπάλα.

Οι αιτίες για τις φετινές γκέλες εντός και εκτός συνόρων είναι πολυδιάστατες, αλλά ως σημαντικότερες εμφανίζονται οι αλλαγές στη μεσαία γραμμή, η μείωση των παικτών που έχουν γαλουχηθεί με αυτόν τον τρόπο στη «Μασία» (τις φημισμένες ακαδημίες της) και φυσικά η διαφορετική προπονητική προσέγγιση. Ο Λουίς Ενρίκε μπορεί να έχει παίξει μπάλα εκεί, αλλά δεν ήταν προϊόν της ακαδημίας και επί των αγωνιστικών ημερών του η ομάδα δεν εφάρμοζε απόλυτα τέτοιες λεπτομέρειες.

Το κέντρο πονάει όσο ποτέ στη σύγχρονη εποχή του club. Ο Μπουσκέτς είναι στη χειρότερη κατάσταση της καριέρας του και οι μεταγραφές δεν έχουν πιάσει. Ο Αντρέ Γκόμες είναι τραγικά αργός και εκτός λογικής passing game, ο Ιβάν Ράκιτιτς ο πρώτος που βγαίνει πάντα αλλαγή και με το ένα πόδι εκτός με μεταγραφή, ο Αρντά Τουράν δεν διαθέτει τα απαιτούμενα χαρακτηριστικά για εσωτερικός μέσος και ο Ντένις Σουάρεθ είναι ένα level κάτω, παρά τις φιλότιμες προσπάθειές του σε αρκετά ματς. Απομένει να παλεύει ο Ινιέστα, αλλά οδεύει προς τα 33 και δεν μπορεί να τραβάει μόνος του το κουπί. Εάν ήταν στα καλά του ο Μπουσκέτς, θα υπήρχε στήριγμα, τώρα απλά δεν…

Όποιος έχει παρακολουθήσει τα φετινά ματς της Μπαρτσελόνα, θα έχει διαπιστώσει ότι η μεγαλύτερη συνέπεια των όσων αναφέρουμε είναι η τραγικά καθυστερημένη ανταπόκριση στο transition. Σε κάθε χαμένη μπαλιά από την επίθεση της ομάδας, γίνεται ένας κακός χαμός να προλάβει κάποιος να μαρκάρει. Ποτέ, σε αυτήν την εποχή από το 2008, οι αντεπιθέσεις που δεχόταν δεν ήταν τόσο καταιγιστικές και η άμυνα τόσο ευάλωτη και γυμνή. Και σε αυτό προστίθεται το ντεφορμάρισμα του Μασεράνο, αλλά και το ότι ο Τερ Στέγκεν δεν έχει το ένστικτο και τις επεμβάσεις του Μπράβο. Απλά είναι καλός με τα πόδια, μα όχι όσο καίριος χρειάζεται με τα γάντια.

Υπάρχουν περιθώρια ολικής επαναφοράς για τη φετινή Μπαρτσελόνα; Από καθόλου έως ελάχιστα. Στην Πριμέρα Ντιβισιόν η Ρεάλ θα πρέπει να κάνει εξωπραγματικές γκέλες για να χάσει τον τίτλο, και στο Τσάμπιονς Λιγκ απαιτείται ένα μεγάλο θαύμα για να ανατραπεί το 4-0 από την Παρί. Τι μένει; Το ισπανικό Κύπελλο που πιθανότατα θα αποτελέσει το τρόπαιο της παρηγοριάς, μιας και η Αλαβές φαντάζει πολύ μικρή για να προβάλει αντίσταση. Εκτός εάν μέχρι τις 27 Μαΐου η κατάσταση γίνει ακόμα χειρότερη…