Παγκόσμια Ημέρα Φάρων

Σήμερα, Κυριακή 20 Αυγούστου, στο πλαίσιο εορτασμού της Παγκόσμιας Ημέρας Φάρων, θα δοθεί η δυνατότητα επίσκεψης από το κοινό (από τις 10.00 έως 20.00) στους ακόλουθους Φάρους:

Αγ. Νικόλαος – Κέα
Ακρωτήρι – Θήρα
Αρκίτσα – Φθιώτιδα
Μουδάρι – Κύθηρα
Βρυσάκι – Λαύριο
Γερογόμπος – Κεφαλλονιά
Γουρούνι – Σκόπελος
Δρέπανο – Πάτρα
Δρέπανο – Χανιά
Κασσάνδρα – Χαλκιδική
Κατάκολο – Ηλεία
Κερί – Ζάκυνθος
Κρανάη – Γύθειο
Μεγάλο Έμβολο – Θεσσαλονίκη
Μελαγκάβι – Λουτράκι
Πλάκα – Λήμνος
Κόρακας – Πάρος
Κοκκινόπουλο – Ψαρά
Αλεξανδρούπολη – Αλεξανδρούπολη
Ταίναρο – Λακωνία
Κόπραινα – Άρτα
Κακή Κεφαλή – Χαλκίδα
Μονεμβασιά – Λακωνία

Κατά τη διάρκεια της επίσκεψης οι πολίτες θα έχουν την δυνατότητα να ενημερωθούν αναφορικά με την σημασία των Φάρων και των υπολοίπων ναυτιλιακών βοηθημάτων στη Ναυσιπλοΐα καθώς και για την προσφορά των Φαροφυλάκων.

Οι πρώτες αναφορές κατασκευής και λειτουργίας πυρσών στην ελληνική αρχαιότητα, ανήκουν στα Ομηρικά έπη, όπου αναφέρεται ότι σε κορυφές πύργων, λόφων ή τοπικών γήινων εξάρσεων, άναβαν εύφλεκτες ύλες προς διευκόλυνση της ναυσιπλοΐας, δηλαδή δημιουργούσαν «πρωτογενείς» φάρους. Η ονομασία «Φάρος» θεωρείται ότι προέρχεται από το όνομα της νησίδας «Φάρος» πλησίον της Αλεξάνδρειας, όπου τον 3ο π.Χ. αιώνα κατασκευάστηκε ο ομώνυμος φάρος από τον αρχιτέκτονα Σώστρατο τον Κνίδιο.

Ο «Φάρος της Αλεξάνδρειας» ήταν ο πλέον φημισμένος της αρχαιότητας και ένα από τα επτά θαύματα του κόσμου. Η ανέγερσή του ξεκίνησε από τον Πτολεμαίου Α΄ και ολοκληρώθηκε από τον διάδοχό του Πτολεμαίο Β΄. Το ύψος του «πύργου» ήταν 156,9 μέτρα και αποτελούσε το υψηλότερο κτίσμα της αρχαιότητας, ενώ η φωτοβολία του ήταν 30 ναυτικά μίλια. Ωστόσο, καταστράφηκε από αλλεπάλληλους σεισμούς το 796 π.Χ., το 1303 μ.Χ. και το 1323 μ.Χ. Φάρος, ωστόσο, θεωρείτο και ο Κολοσσός της Ρόδου, που βοηθούσε τους ναυτικούς να εισέλθουν στο λιμάνι του νησιού.

Στην διάρκεια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, αναφέρονται μόνο τρεις φάροι: ένας στην ευρωπαϊκή ακτή του Βοσπόρου, απέναντι από τις Συμπληγάδες, ο φάρος της Κωνσταντινουπόλεως και ο φάρος στο Πανί στην ακτή της Προποντίδας. Μέχρι τα τέλη του 18ου αιώνα, οι φάροι λειτουργούσαν όπως στην αρχαιότητα, δηλαδή με καύση ξύλου, άνθρακα ή φυτικών ελαίων και χρήση ρητινωδών ουσιών. Αργότερα, ήρθε το λάδι και το πετρέλαιο, αλλά δεν ήταν το ιδανικό. Έτσι, εφευρέθηκαν οι αυτόματοι πυρσοί ασετιλίνης, που λειτουργούσαν μόνο κατά τη διάρκεια της νύκτας, ενώ δεν απαιτείτο η συνεχής παρουσία φαροφυλάκων.

Σήμερα, τα φωτιστικά μηχανήματα όλων των πυρσών λειτουργούν με ηλεκτρική ενέργεια που τους παρέχεται είτε μέσω Φ/Β συστημάτων, είτε από το δίκτυο της ΔΕΗ.