«Αυτοδιοίκητο δεν σημαίνει κατάργηση του δικαιώματος της Πολιτείας να διαμορφώνει κανόνες»

Ήταν απολύτως αναμενόμενες οι άμεσες αντιδράσεις από πλευράς ορισμένων αθλητικών παραγόντων στην ανακοίνωση της δημόσιας διαβούλευσης του νέου αθλητικού νόμου. Διότι οτιδήποτε καινούργιο έρχεται στο φως, είναι αναμενόμενο ότι θα προκαλέσει την αντίδραση του παλαιού.

Δεν μπορεί κανείς να υποστηρίξει έγκυρα την ορθότητα ή το εσφαλμένο των διατάξεων μιας τόσο σύνθετης νομοθετικής πρότασης μέσα σε μία ή δύο μόνο ημέρες μελέτης .Θα μπορούσα όμως, ως πρόεδρος της προηγούμενης νομοπαρασκευαστικής ομάδας εργασίας του υπουργείου, άμεσα να υποστηρίξω, ότι ο κ. Ανδριανός τόλμησε να φέρει στη δημοσιότητα μια νομοθετική άποψη για το μέλλον του αθλητισμού, κάτι που δεν τόλμησε ο προκάτοχός του, αν και είχε έτοιμη την αντίστοιχη νομοθετική πρόταση. Έτσι, υπάρχει σήμερα μια επίσημη πρόταση της Πολιτείας, πάνω στην οποία μπορούμε δημοσίως να εκφέρουμε τις απόψεις μας και να καταλήξουμε τελικά στο βέλτιστο συμπέρασμα περί του «δέον γενέσθαι».

Προσωπικά θεωρώ ως κεντρικής σημασίας για τη μελλοντική πορεία του αθλητισμού μας το εκλογικό σύστημα των αθλητικών ομοσπονδιών. Διότι πάνω στο εκλογικό σύστημα βασίζεται η διαμόρφωση των εκάστοτε πλειοψηφιών που διοικούν τον ελληνικό αθλητισμό. Με το ισχύον σήμερα εκλογικό σύστημα βάσει των διατάξεων του Ν.2725/1999 αρκεί σε μια πλειοψηφούσα ομάδα να διαθέτει το 50% συν μίας ψήφου του εκλογικού σώματος για να διαθέτει το 100% των μελών του διοικητικού συμβουλίου της Ομοσπονδίας. Αυτό σημαίνει διαμόρφωση απολυταρχικών καθεστώτων στις ομοσπονδίες και εγκατάσταση σ’ αυτές ισοβίων προέδρων και προεδρείων. Κυρίως όμως σημαίνει εξαφάνιση κάθε ίχνους εσωτερικού ελέγχου της διοικήσεως της Ομοσπονδίας, αφού ουσιαστικά καταργείται η αντιπολίτευση στις επιλογές της διοικήσεως. Αυτό, σε συνδυασμό με τις εγγενείς και αποδεδειγμένες στην πράξη αδυναμίες του ελεγκτικού μηχανισμού του κράτους, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην διαμόρφωση παραβατικών συμπεριφορών και πράξεων, των οποίων μάρτυρες γινόμαστε καθημερινά.

Με αυτά τα δεδομένα, η απλή αναλογική και η ποσόστωση της σταυροδοσίας στο 20% των εκλεγομένων μελών του Δ.Σ. μιας ομοσπονδίας, ανάλογα με την ύπαρξη περισσοτέρων ή ενός ενιαίου ψηφοδελτίου, που εισηγείται το υπό διαβούλευση προσχέδιο, θα επιτρέψουν την διαμόρφωση ισχυρής αντιπολίτευσης και επομένως συσχετισμών εσωτερικού ελέγχου των ομοσπονδιών προς όφελος του αθλήματος. Αν λειτουργήσει αυτό το σύστημα αποτελεσματικά, θεωρώ ότι είναι περιττός ο ούτως ή άλλως συνταγματικά ελεγκτέος περιορισμός του δικαιώματος του εκλέγεσθαι των μελών του Δ.Σ. για δύο μόνο θητείες. Αν η πλειοψηφία των σωματείων θέλει κάποια πρόσωπα ισοβίως στο τιμόνι μιας ομοσπονδίας, ας τα έχουν. Διότι το θεσμικό μας πρόβλημα στην περίπτωση αυτή δεν είναι τα πρόσωπα, αλλά ο τρόπος, οι προϋποθέσεις και ο έλεγχος στην άσκηση της εξουσίας τους.

Τα παραπάνω ισχύουν φυσικά και για την ΕΠΟ, η οποία ήδη άρχισε να επικαλείται και πάλι το γνωστό «αυτοδιοίκητο». Διότι αυτοδιοίκητο σημαίνει αυτονομία στην διοίκηση της ομοσπονδίας και όχι κατάργηση του δικαιώματος της Πολιτείας να διαμορφώνει κανόνες που διέπουν τις αρχαιρεσίες των νομικών προσώπων, που ούτως ή άλλως σε ένα ελάχιστο βαθμό  υπάρχουν και ισχύουν με βάση τον Αστικό Κώδικα.

Ούτε και η διεύρυνση της εκλογικής βάσης των ομοσπονδιών που επιχειρείται με το προτεινόμενο προσχέδιο πλήττει καθ’ οιονδήποτε τρόπο την αυτονομία των ομοσπονδιών ή το «αυτοδιοίκητο» της ΕΠΟ . Διότι στην πραγματικότητα όλες οι  ομοσπονδίες έχουν ούτως ή άλλως ως μέλη τους (άμεσα ή έμμεσα) τα αθλητικά σωματεία της δύναμής τους. Πρόβλημα συνταγματικότητας ,άρα και «αυτοδιοίκητου», θα μπορούσε πράγματι να προκύψει ειδικά για την ΕΠΟ, διότι ως γνωστόν μέλη της ΕΠΟ είναι οι Ενώσεις και μόνο έμμεσα τα ποδοσφαιρικά σωματεία νομιμοποιούνται στην διαμόρφωση της βούλησης της ομοσπονδίας. Εδώ θα πρέπει βρεθεί τρόπος, ώστε να διευκρινισθεί νομοθετικά ότι η διεύρυνση της εκλογικής βάσης της ομοσπονδίας δεν συνεπάγεται την κατάργηση των λειτουργιών ή της ιδιότητας των Ενώσεων ως μέλη της ΕΠΟ, αλλά την δημοκρατική διαμόρφωση της εκλογικής τους δύναμης ανάλογα με τον αριθμό των σωματείων – μελών τους, όπως πράγματι απαιτεί η αρχή της δημοκρατίας. Αν αντιθέτως το προτεινόμενο προσχέδιο κινηθεί προς την κατεύθυνση της νομοθετικής κατάργησης των Ενώσεων ως μελών της ΕΠΟ, τότε πράγματι θα προκύψει πρόβλημα. Δεν νομίζω όμως ότι αυτή θα είναι η τελική βούληση του νομοθέτη, αφού σκοπός του δεν είναι ο περιορισμός των δικαιωμάτων των Ενώσεων ως μελών της ΕΠΟ αλλά αποκλειστικά και μόνο η δημοκρατική διεύρυνση της εκλογικής της βάσης. Υπενθυμίζω άλλωστε, ότι μια τέτοια διεύρυνση, σε μικρότερο βέβαια βαθμό, έχει ήδη επιχειρηθεί και ισχύει νομοθετικά από το 2005,παρά το γεγονός ότι η ΕΠΟ παρανόμως μέχρι σήμερα δεν έχει εφαρμόσει, το δε κράτος απαραδέκτως μέχρι σήμερα ουδέποτε έχει ελέγξει.

Ευελπιστώ ότι οι παραπάνω περιγραφόμενες ρυθμίσεις του προσχεδίου, αυτή τη φορά θα μετουσιωθούν σε νομοθετικές διατάξεις που θα εφαρμοστούν επί τέλους για το καλό του ελληνικού αθλητισμού και της ελληνικής κοινωνίας.