Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης: «72 ώρες»
Στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (Πειραιώς 206, Ταύρος, τηλ.: 210-3418550) ξεκίνησε ήδη η θεατρική παράσταση γραμμένη από τον γνωστό καλλιτέχνη του stand-up Γιώργο Χατζηπαύλο και τη δημοσιογράφο Αστερόπη Λαζαρίδου, σε σκηνοθεσία Γιάννη Σαρακατσάνη, και σε μουσική Φοίβου Δεληβοριά, με τίτλο «72 ώρες».
Πρόκειται για μια καταιγιστική κωμωδία που διαδραματίζεται σε διάρκεια 72 ωρών, με θέμα τις σχέσεις των ανθρώπων, και δη την ερωτική, στη διαδικτυακή σύγχρονη εποχή.
Μια παράσταση με κωμικοτραγικούς διαλόγους, που διαπραγματεύεται την πιο δύσκολη εξίσωση αυτού του κόσμου: είναι προγραμματισμένοι δυο νέοι άνθρωποι για να συμβιώνουν, ή τελικά η ζωή κατά μόνας είναι πιο ταιριαστή στις συνήθειες και στην ψυχοσύνθεσή τους; Μιλήσαμε με τρεις από τους «πρωταγωνιστές» αυτής της παράστασης: με τους δύο ηθοποιούς που παίζουν και τους μοναδικούς ρόλους, δηλαδή τη Βάσω Καβαλιεράτου και τον Κίμωνα Φιορέτο, αλλά και με την Αστερόπη Λαζαρίδου, που μοιράστηκε το βάρος της συγγραφής με τον Γιώργο Χατζηπαύλο.
Ιχνηλατώντας… με την Καίτη Νικολοπούλου
ΑΣΤΕΡΟΠΗ ΛΑΖΑΡΙΔΟΥ:
«Παίρνουμε τον εαυτό μας πολύ στα σοβαρά»
Γιατί επιλέξατε να γράψετε μια κωμωδία για τις σχέσεις;
«Ένα από τα μεγαλύτερα σφάλματα που κάνουμε στον έρωτα, και το πληρώνουμε ακριβά, είναι ότι παίρνουμε τον εαυτό μας πολύ στα σοβαρά. Γι’ αυτό, μαζί με τον Γιώργο Χατζηπαύλου, είπαμε να διακωμωδήσουμε όλα τα αδυσώπητα αδιέξοδα των σχέσεων, συνειδητοποιώντας ότι υπήρχαν και στιγμές που και οι δύο θέλαμε να εμβαθύνουμε και να αφεθούμε στη συγκίνηση. Αυτό κατά τη γνώμη μου είναι και το δυνατό σημείο της παράστασης: μπορεί να γελάς με την καρδιά σου και με τα χάλια σου, αλλά πιάνεις και τον εαυτό σου να συγκινείται, καθώς στο τέλος της μέρας, είμαστε όλοι τρομαγμένα παιδιά που ψάχνουμε την αγάπη στα πιο απίθανα και πιθανά μέρη».
Στην παράσταση οι ηθοποιοί –πέρα το κεντρικό ζευγάρι– ενσαρκώνουν και άλλα διάσημα ζευγάρια της λογοτεχνίας, του σινεμά και της τηλεόρασης. Γιατί αυτό;
«Τα διάσημα ζευγάρια έρχονται να εμπλουτίσουν τη ζωή και το αδιέξοδο αυτού του καθημερινού ζευγαριού, του Μάνου και της Μάνιας. Ρωμαίος και Ιουλιέτα, Τάσος και Γκόλφω, Ιάσονας και Μήδεια, Αντζελίνα Τζολί και Μπραντ Πιτ, Τζακ και Ρόουζ από τον “Τιτανικό”, αλλά και Χριστόφορος Παπακαλιάτης και Ιωάννα Παππά από το “Κλείσε τα μάτια”, έρχονται σαν φωνές από άλλες εποχές και άλλες διαστάσεις, για να ενδυναμώσουν το κεντρικό συμπέρασμα: οι άντρες και οι γυναίκες είναι φτιαγμένοι από εντελώς διαφορετικά υλικά».
ΒΑΣΩ ΚΑΒΑΛΙΕΡΑΤΟΥ
«Τα social media διογκώνουν τον φόβο»
Τελικά, πόσο μπορεί να αλλάξει η ζωή μας σε 72 ώρες;
«Οι 72 ώρες είναι για τη Μοίρα ολόκληρη δεκαετία».
Ο έρωτας στα χρόνια του Facebook μάς χτυπά την πόρτα γρηγορότερα ή τα social media περιπλέκουν τα πράγματα;
«Μάλλον διογκώνουν τον φόβο. Όλοι την έχουμε πάθει με “σκηνοθετημένα” προφίλ ή έχουμε διστάσει να γνωρίσουμε κάποιον επειδή τον παρακολουθούμε όλη μέρα».
Οι γυναίκες παλέψαμε πολύ για την ανεξαρτησία μας, αφού πολλά πράγματα – καθαρά λόγω φύλου– δεν μας χαρίστηκαν. Πόσο εύκολο είναι πια να μοιραστούμε τη ζωή μας με κάποιον άλλο;
«Ακόμα παλεύουμε για να αγαπήσει ο άλλος την ελευθερία μας – κι εμείς τη δική του. Δεν του επιτρέπουμε να μας χρησιμοποιεί, αλλά και δεν πρέπει να τον ευνουχίσουμε».
Η Μάνια είναι το κορίτσι της διπλανής πόρτας;
«Ναι, είναι ένα κορίτσι 38 χρονών που παλεύει με τα κλισέ του τύπου “πώς σε βλέπουν οι άντρες”, του “βιολογικού ρολογιού” κ.λπ. Επειδή πιστεύω πως κανείς μας δεν χωράει σε κλισέ, προσπαθώ να την κάνω πολύ ζωντανή και να μην την κλείνω σε κανένα καλούπι. Το ίδιο κάνει και το κείμενο των παιδιών, παίρνει όλα τα ρομαντικά κλισέ και τα κοροϊδεύει απολαυστικά».
ΚΙΜΩΝ ΦΙΟΡΕΤΟΣ
«Οι περιορισμοί μάς κάνουν πιο δημιουργικούς»
Τι μας κρατά από το να βουτήξουμε στα βαθιά νερά μια σχέσης;
«Έχει να κάνει με τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου. Δεν νομίζω ότι είναι συνειδητή απόφαση το να βουτήξεις ή το να μη βουτήξεις. Απλά, ο ένας παρασύρει τον άλλο ή ακόμη καλύτερα εμπνέει τον άλλο σιγά-σιγά να βρέξει τα πόδια του».
Η οικονομική κρίση έχει επηρεάσει τις ερωτικές σχέσεις;
«Ναι, εννοείται! Πιστεύω όμως ότι οι περιορισμοί και τα στενά όρια μάς κάνουν πιο δημιουργικούς. Είμαι σίγουρος ότι, ειδικά τα νέα παιδιά, θα δημιουργήσουν κάτι πολύ σπουδαίο μέσα από όλο αυτό και θα βρουν καινούργιους τρόπους. Περισσότερο υποφέρουν οι άνθρωποι “παλιάς κοπής”, που τους είναι δύσκολο ν’ αλλάξουν συνήθειες».
Μιλήστε μου λίγο για το Μάνο, τον ήρωα που υποδύεστε.
«Ο Μάνος βρίσκεται σε μια περίοδο αποσυμπίεσης. Το λέει, άλλωστε, και ο ίδιος. Λογικό, αν σκεφτείτε έναν ευαίσθητο 38άρη άνεργο διαφημιστή, ο οποίος έχει φτάσει να παίζει όλη μέρα playstation και να βλέπει τηλεόραση ταυτόχρονα! Ο Μάνος είναι, ουσιαστικά, σε ένα σταυροδρόμι. Βέβαια έχει χάσει τον προσανατολισμό του και σαν γνήσιος άνδρας αρνείται να ρωτήσει προς τα πού πρέπει να πάει. Ευτυχώς γι’ αυτόν, τον κρατάει από το χέρι η Μάνια».
Γιατί ο φόβος της δέσμευσης είναι χαρακτηριστικό των περισσότερων ανδρών; «Κάποιοι από τους λόγους νομίζω ότι είναι η ανάληψη ευθυνών και η αίσθηση ότι θα εγκαταλείψουν ένα μέρος της ελευθερίας και της παιδικότητάς τους. Μην παρεξηγηθώ: Όταν μιλάω για ελευθερία, δεν πιστεύω ότι ο άνδρας γενικά θέλει να σουλατσάρει δεξιά και αριστερά, να πίνει και να την πέφτει σε ό,τι περπατάει. Εξάλλου, και όταν είναι ελεύθερος, συνήθως σπίτι του θα τον βρείτε. Έχει να κάνει περισσότερο με την ιδέα τού να λογοδοτείς για το πού είσαι και το τι κάνεις. Αυτό νομίζω είναι περισσότερο παιδικό κόλλημα που έχουμε παρά η σκέψη ότι εκείνη την ώρα κάνουμε κάτι το αξιοσημείωτο!»
