Η σοκαριστική εξομολόγηση του Γιώργου Βασιλείου: Υπήρξε άστεγος και ζεσταινόταν με εφημερίδες

Τίποτα δεν του χαρίστηκε απλόχερα, αφού χρειάστηκε να εργαστεί πολύ σκληρά για να καταφέρει να έχει μία άνετη και αξιοπρεπή ζωή. Μικρό αγόρι, ήρθε από την επαρχία στην Αθήνα για να εξασφαλίσει μία καλύτερη ζωή και κατάφερε, περνώντας όμως πολύ δύσκολα. Σε συνέντευξή του στο «You» ο Γιώργος Βασιλείου μίλησε για βράδια που κοιμόταν ως άστεγος.
Η ζωή σας δεν ήταν εύκολη…

Ήταν πάρα πολύ δύσκολη, γιατί γεννήθηκα στην επαρχία και παρότι κατάγομαι από οικογένεια στρατιωτικών, η ζωή τα έφερε έτσι που βρέθηκα 8 ετών να χωρίζουν οι γονείς μου. Όταν πέθανε και ο πατέρας μου, με μεγάλωσε η γιαγιά, η μητριά και η θεία μου. Τρεις γυναίκες που λάτρεψα και ήταν ο λόγος για να αγαπήσω όλες τις γυναίκες του κόσμου.

Το πρώτο βράδυ που ήρθατε στην Αθήνα πώς το περάσατε;
Κοιμήθηκα στον δρόμο, άστεγος. Είχα κάποια χρήματα πάνω μου για να βρω ένα σπιτάκι και δεν ήθελα να τα χαλάσω σε ξενοδοχείο. Έτσι βρήκα μια οικοδομή νεόδμητη, κατέβηκα στο υπόγειο, κλείστηκα στο κλιμακοστάσιο, άναψα τον αναπτήρα, είδα νάιλον και χάρτινες σακούλες και -καθότι χειμώνας- κουκουλώθηκα με αυτές. Την άλλη μέρα το πρωί αισθάνθηκα άτρωτος.

Δεν φοβηθήκατε;
Φοβόμουν μόνο πολύ μικρός. Σε ηλικία 12 ετών με τους φίλους μου πήγαμε στο νεκροταφείο της Λαμίας και λέγαμε μεταξύ μας “ποιος έχει τα κότσια να μπει μέσα;”. Ήθελα να σπάσω το φόβο μου γι΄ αυτό και ήμουν ο μόνος που μπήκα. Τότε κατευθύνθηκα χωρίς να το ξέρω στο μνήμα του πατέρα μου. Αισθανόμουν ότι με τραβούσε. Την ώρα που έφτασα ένιωσα μια δύναμη και εκεί ανακάλυψα πως όλα ξεκινούν από το μυαλό του ανθρώπου. Ακούμπησα στο μνήμα και έμεινα μέσα για ένα τέταρτο και μετά βγήκα σφυρίζοντας. Από τότε ξεπέρασα κάθε φόβο μου.

Υπήρξε στιγμή στη ζωή σας που πέσατε σε κατάθλιψη;
Πολλές φορές. Και ειδικά με αυτή την κατάσταση στη χώρα μας έπεσα -όπως όλοι οι άνθρωποι- κι εγώ σε κατάθλιψη. Πριν από δύο χρόνια έχασα το χαμόγελό μου, δεν μπορούσα να κοιμηθώ και δεν ήθελα να φάω. Ούτε ένα τοστ δεν μπορούσα να βάλω στο στόμα μου. Έφευγα από τις δυνάμεις μου και συνέχεια στο μυαλό μου κλωθογύριζαν πράγματα. Σηκωνόμουν το πρωί και ένιωθα εξαντλημένος.

Πώς το ξεπεράσατε;
Το πάλεψα μόνος αλλά έχοντας και το στήριγμα της γυναίκας μου και των παιδιών μου και όλων εκείνων που με αγάπησαν μέσα από τη δουλειά μου. Και επειδή είμαι σούπερ “χαζοπαππούς” μπορώ να πω πως η εγγονή μου ήταν ο κυριότερος ίσως λόγος για να το ξεπεράσω.