Κατάλαβε άραγε που ήρθε ο Σκίμπε;

Είναι θέμα συστήματος; Είναι θέμα τακτικών επιλογών; Είναι θέμα κλήσεως συγκεκριμένων παικτών. Ή μήπως είναι θέμα νοοτροπίας; Ευτυχώς δεν πρέπει να το βγάλουμε εμείς το συμπέρασμα, αλλά ο Μίκχαελ Σκίμπε, ο νέος ομοσπονδιακός προπονητής της Εθνικής μας ποδοσφαίρου.

Προφανώς και δεν είναι θέμα ποιότητας, αφού ο Χαριστέας και ο Φύσσας και ο Καψής δεν είναι απαραίτητα καλύτεροι από τον Γκέκα ή τον Μήτρογλου, τον Τοροσίδή ή τον Χολέμπας, τον Παπαδόπουλο ή τον Παπασταθόπουλο. Κάτι άλλο… βρομάει και απλά ελπίζουμε να το έχει καταλάβει ο Σκίμπε.

Η ήττα από το Λουξεμβούργο δεν πόνεσε ιδιαίτερα, αφού εδώ και ένα χρόνο χάνουμε από τους πάντες. Ίσως, μάλιστα, ήταν ότι καλύτερο μπορούσε να μας συμβεί, προκειμένου ο Μίκχαελ Σκίμπε να κατάλαβε που ακριβώς έχει έρθει και τι πρέπει να διορθώσει. Θα τα καταφέρει άραγε;

Αυτό είναι δικό του θέμα και εμείς είμαστε εδώ να κρίνουμε, έχοντας πλέον ψυχραιμία, αλλά και… εμπειρία, αφού δεν θα πέσουμε στο ολίσθημα του 2002, όταν ο Ρεχάγκελ και η Εθνική έχαναν 5-1 από την Φινλανδία και ο ελληνικός Τύπος είχε κάνει την κηδεία του Ότο στο άψε σβήσε. Αυτή τη φορά, οι δημοσιογράφοι και οι φίλαθλοι απλά περιμένουν να δουν τι μπορεί να καταφέρει ο Γερμανός προπονητής, χωρίς φυσικά να του καταλογίζουμε το παραμικρό για την ήττα από το μικρό Λουξεμβούργο.

Εννοείται πως το δύσκολο της υπόθεσης θα είναι να κάνεις κριτική αν συνεχιστούν τα αποτελέσματα αυτά, όπου πλέον θα πρέπει και πάλι να αρχίσουμε να αναρωτιόμαστε αν τελικά οφείλει να μας αδειάσει τη γωνιά η διοίκηση της ΕΠΟ για να αναγεννηθεί η Εθνική Ελλάδα, ή να περιμένουμε μία νέα γενιά ποδοσφαιριστών. Διότι όπως αποδείχθηκε από τον Ρανιέρι, δεν είναι τόσο θέμα προπονητή και όπως αποδείχθηκε και στο ματς με την Ουγγαρία, ούτε τόσο θέμα παικτών…