Μια κηδεία, πριν την γιορτή

Λίγο πριν ανέβει στο βήμα του Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλέξης Τσίπρας ξεκίνησε με μια συγκινητική ομιλία στην τελευταία συνεδρίαση του διαρκούς συνεδρίου του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ. Με μοναδικό θέμα τον… θάνατό του.

Οπως και οι συνιστώσες οφείλουν να διαλυθούν, το ίδιο ίσχυε και για το κόμμα του Συνασπισμού έτσι ώστε όλοι να προχωρήσουν στην δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ.
Στην τελευταία του ομιλία ο πρόεδρος του αναφέρθηκε σε όλους όσους συνέβαλλαν στην δημιουργία του σημειώνοτνας πως «ο Συνασπισμός για όλους εμάς δεν ήταν μόνο ένα σημαντικό κομμάτι της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας του τόπου αλλά και ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής μας».
«Ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ αποτέλεσε ένα πρώτο πείραμα ενότητας, συνεργασίας και αργότερα συγχώνευσης ιστορικών ρευμάτων της αριστεράς, κόντρα στη παράδοση και στη συνήθεια των διασπάσεων και του κατακερματισμού. Γεννήθηκε σε μια ταραγμένη περίοδο για το παγκόσμιο αριστερό και κομμουνιστικό κίνημα, ως αποτέλεσμα μιας γενναίας επιλογής υπέρβασης των διαφορών της ιστορικής διάσπασης του 68. Θυμόμαστε σήμερα με συγκίνηση, τη μέρα που ο Λεωνίδας Κύρκος και ο Χαρίλαος Φλωράκης, ξεπερνώντας τον αριστερό εμφύλιο, έβαλαν τις βάσεις για τη δημιουργία του Συνασπισμού. Και άρχισε έτσι η όμορφη περιπέτεια του κόμματός μας, που ξεκίνησε ως πείραμα ενότητας για να εξελιχθεί σε ότι είναι σήμερα» τόνισε ο Αλ. Τσίπρας συνεχίζοντας: «Θυμόμαστε τον ενθουσιασμό των πρώτων ημερών της συγκρότησης του ενιαίου ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ.
Τη μεγαλειώδη συγκέντρωση στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας με ομιλητές το Χαρίλαο, τον Λεωνίδα και το Λάζαρη. Θυμόμαστε τις απογοητεύσεις που έφεραν γρήγορα και οι διεθνείς εξελίξεις, η αποτυχία της περεστρόικα, η πτώση σαν τραπουλόχαρτο του υπαρκτού, που γρήγορα οδήγησαν σε νέες διασπάσεις, αλλά και συμμετοχή στη κυβέρνηση Τζανετάκη.
Θυμόμαστε το ιδρυτικό Συνέδριο της Παλλήνης πριν 21 χρόνια, το καλοκαίρι του 1992.
Ένα γλυκόπικρο Συνέδριο.
Γλυκό για τη χαρά και τις προσδοκίες που μας έδωσε η τόλμη να προχωρήσουμε σε ένα ενιαίο φορέα της σύγχρονης αριστεράς που είχε στόχο την υπέρβαση των δύο ιστορικών εκδοχών της αριστεράς , της κομμουνιστικής και της σοσιαλδημοκρατικής.
Πικρό για τη θλίψη που προκάλεσε η πρόσφατη τότε διάσπαση στο ΚΚΕ, με την αποχώρηση του από τον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ».

Ιδιαίτερη αναφορά έκανε σε «δυο σημαντικές παρακαταθήκες που σήμερα που κλείνει αυτός ο κύκλος, κρατάμε ως κληρονομιά από την εικοσάχρονη πορεία».
«Η πρώτη ήταν ότι μάθαμε να κουβεντιάζουμε, να συνθέτουμε, να διαφωνούμε, να τσακωνόμαστε αλλά στο τέλος να μετατρέπουμε σε πλούτο και πλεονέκτημα τη διαφορετικότητα.
Όχι πάντα με την ίδια επιτυχία, αλλά αυτή η πολλές φορές επίπονη διαδικασία, δημιούργησε τελικά μια κουλτούρα συνύπαρξης και συνεννόησης που ήταν καταλυτική ως μαγιά για να προχωρήσουν αργότερα, σημαντικά συνεργατικά και συμμαχικά σχήματα, όπως η διεθνής Δράση, το Ελληνικό κοινωνικό Φόρουμ, ο Χώρος διαλόγου για τη κοινή δράση της αριστεράς και τέλος ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ.
Η δεύτερη σημαντική παρακαταθήκη ήταν αυτή της διαρκούς και επίμονης υπεράσπισης αξιών.
Σε μια εποχή κρίσης αξιών εμείς σαν άλλοι Δον Κιχώτες, πολλές φορές απελπιστικά μόνοι, υπερασπιστήκαμε μέχρι κεραίας τις αρχές μας» τόνισε.
Δεν παρέλειψε να ρίξει τα βέλη του στην Μ. Δαμανάκη και τον Αλ. Αλαβάνο επισημαίνοντας πως «δύο από τους πρώην προέδρους του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ έχουν διαλέξει ξεχωριστό δρόμο σήμερα. Είναι και αυτοί κομμάτι της ιστορίας αυτού του κόμματος. Τους αναλογεί μερτικό στα καλά και τα άσχημα. Άλλωστε είπαμε: όλα όσα ζήσαμε είναι κομμάτι μας. Δεν πετάμε τίποτα» ενώ αναφερόμενος ονομαστικά στον Νίκο Κωνσταντόπουλο σημείωσε:«Επιτρέψτε μου, όμως, ξεχωριστά να αναφερθώ στη συνεισφορά του Νίκου του Κωνσταντόπουλου. Όχι γιατί είναι εδώ μαζί μας, ούτε γιατί υπήρξε ο μακροβιότερος πρόεδρος στην ιστορία του. Αλλά γιατί στη διάρκεια της θητείας του διαμορφώθηκε η νέα ταυτότητα αυτού του χώρου. Και κυρίως γιατί τότε γεννήθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ, τότε επιλέχθηκε ο κινηματικός προσανατολισμός με τη συμμετοχή μας στο διεθνές αντιπαγκοσμιοποιητκό κίνημα, αλλά και τότε δόθηκε ιδιαίτερο βάρος στη συγκρότηση της οργάνωσης νεολαίας. Επιλογές ορθές, που όταν όμως έγιναν είτε λοιδορήθηκαν είτε φαινόντουσαν ασήμαντες, αλλά αργότερα άρχισαν να αποδίδουν σημαντικούς καρπούς».
Ιδιαίτερη αναφορά έκανε και στο ιστορικό στέλεχος Μιχάλη Παπαγιαννάκη: «Με το Μιχάλη το Παπαγιαννάκη πολλές φορές διαφωνήσαμε και συγκρουστήκαμε. Πάντοτε χαιρόσουνα ακόμα και τη σκληρή αντιπαράθεση μαζί του. Ήταν ουσιαστική και πολιτική. Δεν ξέρω πως θα τα φερνε η μοίρα αν δεν έφευγε τόσο πρόωρα. Θυμάμαι όμως που έλεγε πολλές φορές όταν τον προκαλούσαν οι συνομιλητές του ότι είναι διαρκώς στη μειοψηφία: Μη νοιάζεστε εγώ θα είμαι ο τελευταίος που θα κλείσω τη πόρτα. Δε ξέρω, λοιπόν αν θα ήταν μαζί μας σήμερα που κλείνουμε αυτή τη πόρτα για να ανοίξουμε μια άλλη, ακόμα μεγαλύτερη. Αυτό που ξέρω είναι οτι ο Μιχάλης είναι κομμάτι της συλλογικής μας ιστορίας.
Και Εμείς δεν διαγράφουμε την ιστορία μας. Ούτε αυτούς που έφυγαν, ούτε αυτούς που ακολούθησαν άλλους δρόμους. Δεν διαγράφουμε αλλά τιμάμε την ιστορία μας».
«Εμείς είμαστε οι γκρεμιστές, γιατί εμείς είμαστε και οι κτίστες» κατέληξε ο Αλέξης Τσίπρας.