Ουμπέρτο Έκο: ταξιδεύοντας μακριά μας

Ήταν το 1985, όταν ήρθα σε επαφή με το βιβλίο του Ουμπέρτο Έκο, «Το Όνομα του Ρόδου». Πέντε χρόνια μετά την πρωτότυπη έκδοση στην Ιταλία, οι εκδόσεις «Γνώση» αποφασίζουν να το εκδώσουν στην ελληνική γλώσσα, σε μετάφραση της Έφης Καλλιφατίδη. Κι εγώ, ως τυπογράφος τότε στην αρχή της καριέρας μου, περνώντας τα χειρόγραφα της μεταφράστριας στη μηχανική ακόμη τυπογραφία, ρούφηξα στην κυριολεξία το περίεργο εκείνο μυθιστόρημα πριν καν εκδοθεί. Λίγο μετά, και την ίδια χρονιά, ακολούθησε πάλι από τις εκδόσεις «Γνώση» η ελληνική μετάφραση στο «Επιμύθιο στο Όνομα του Ρόδου», όπου ο Ουμπέρτο Έκο εξηγούσε στους αναγνώστες του το πώς έγραψε εκείνο το πολυσέλιδο μυθιστόρημα και ειδικότερα το γιατί επέλεξε τον συγκεκριμένο τίτλο. Ίσως δεν έχουν άδικο όταν κάποιοι είπαν πως «Το Όνομα του Ρόδου» άνοιξε τον δρόμο για τον «Κώδικα Ντα Βίντσι» και το «Ιλουμινάτι».

Και τα δύο αυτά βιβλία κοσμούν έκτοτε τη βιβλιοθήκη μου. Ήταν η αιτία που γνώρισα τον σπουδαίο αυτό στοχαστή. Και έτσι παρέμεινε στην ψυχή μου. Ακολούθησαν και άλλες μεταφρασμένες εκδόσεις του ίδιου βιβλίου, μα –το κυριότερο– ακολούθησαν και άλλα βιβλία του Ουμπέρτο Έκο.

Τώρα πια, ο Ουμπέρτο Έκο δεν κυκλοφορεί ανάμεσά μας με το γήινο περίβλημά του. Σίγουρα όμως τα μηνύματα που θέλησε να μας περάσει παρέμειναν στις σελίδες των βιβλίων του. Εξάλλου, κάθε συγγραφέας αυτό ονειρεύεται για το «μετά»: μια τόση δα θεσούλα σε κάποια παλιά σκονισμένη βιβλιοθήκη…

Καίτη Νικολοπούλου