Παράδοξο κι όμως… ελληνικό

Του Παύλου Κουστέρη

Η Ελλάδα δεν αποτελούσε, ούτε πρόκειται να αποτελέσει ποτέ μια χώρα που θα σεβαστεί τη… λογική και τους κανόνες. Από αυτό το γεγονός προκύπτουν τις περισσότερες φορές τραγικά αποτελέσματα (αποτελεί πειστήριο αυτής της πραγματικότητας η γενικότερη κατάσταση που βιώνουμε οι περισσότεροι σήμερα) αλλά δεν πρέπει να παραβλέπουμε ότι όλη αυτή η απροσδιόριστη ιδιοσυγκρασία μας προσφέρει στιγμές ανεπανάληπτης χαράς και ειδικότερα στο χώρο του αθλητισμού.

Δεν μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι η κατάκτηση του EURO 2004 ήταν μια επιτυχία που είχε τις ρίζες της στην απίστευτη τήρηση ενός συγκεκριμένου προγράμματος που είχε ως προοπτική μια τέτοια είδους διάκριση. Αν ίσχυε κάτι τέτοιο, τότε προφανώς το ελληνικό πρωτάθλημα θα ήταν μεταξύ των 5 κορυφαίων στην Ευρώπη και όλα τα γήπεδα της χώρας θα έσφυζαν από ζωή κάθε Σαββατοκύριακο. Κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει ούτε κατά διάνοια. Ψάχνοντας τις αιτίες που έχουν φέρει επιτυχίες όπως αυτή που πέτυχε χθες η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου, τότε πρέπει να παραδεχτούμε ότι η ικανότητα και το ταλέντο κάποιων συγκεκριμένων ανθρώπων έχει οδηγήσει σε αυτή την πέραν κάθε προσδοκίας κατάσταση. Δεν είναι μόνο η πρόκριση στο Μουντιάλ του 2014 στη Βραζιλία, αλλά υπάρχει στο παρελθόν η πρόκριση στις 8 καλύτερες ομάδες της Ευρώπης το 2012, η συμμετοχή στο Μουντιάλ του 2010 και το EURO του 2008.

Βέβαια, το ταλέντο το οποίο προαναφέραμε δεν υπάρχει σε αφθονία ώστε αυτό από μόνο του να κάνει τη διαφορά. Αντίστοιχο συγκρίσιμο μέγεθος με την εθνική μας ομάδα είναι αυτό της Σουηδίας, της Ουκρανίας, της Ρουμανίας, της Δανίας, της Τσεχίας, της Τουρκίας, της Πολωνίας, με τη διαφορά όμως ότι όλες οι προαναφερθείσες ομάδες δεν θα ταξιδέψουν ποτέ στη Βραζιλία. Αντίθετα, η Ελλάδα θα βρίσκεται στη «χώρα του καφέ» μαζί με Ισπανία, Βέλγιο, Γαλλία, Ολλανδία, Ιταλία, Ρωσία, Πορτογαλία, Κροατία κλπ., εθνικές ομάδες δηλαδή με μεγάλη παράδοση και σαφώς μεγαλύτερο ταλέντο (σε θεωρητικό επίπεδο) από το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα. Η ίδια η εθνική ομάδα έχει ανεβάσει πολύ ψηλά τον πήχη και ως εκ θαύματος πάντα καταφέρνει να ξεπερνά τα στάνταρ της, κόντρα σε… λογική και κανόνες. Το γεγονός ότι βρίσκεται στην 9^η θέση της ευρωπαϊκής κατάταξης και στην 15^η παγκοσμίως (αν και μετά τα τελευταία αποτελέσματα θα «σκαρφαλώσει») έχει προκύψει χωρίς να της έχει χαριστεί τίποτα, αντίθετα το έχει κατακτήσει με τέτοιο τρόπο που πείθει και τον πιο δύσπιστο.

Γεγονός που αποδεικνύει το ιδιαίτερο του DNA του Έλληνα αποτελεί και η πορεία της εθνικής ομάδας μπάσκετ. Αν αφήσει κανείς κατά μέρος το «κάζο» στο Ευρωμπάσκετ στη Σλοβενία και την αποτυχία στα προκριματικά των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου, η πορεία της είναι άξια θαυμασμού, με πρωτιές, με μετάλλια αλλά και αξιοσέβαστες πορείες σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις. Απόρροια των επιτυχιών αυτών είναι η 5^η θέση στην οποία βρίσκεται η Ελλάδα σε παγκόσμιο επίπεδο και η 3^η σε ευρωπαϊκό πίσω από Ισπανία και Λιθουανία.

Διαβάζοντας κανείς αυτούς τους αριθμούς και φέρνοντας στο νου όλες αυτές τις επιτυχίες των τελευταίων 10 (και όχι μόνο) ετών, απορεί κανείς πώς αυτή η χώρα έχει φτάσει σε τέτοιο πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο την ίδια στιγμή που ο αθλητισμός δείχνει σε κάθε ευκαιρία το δρόμο των επιτυχιών μέσω της ενότητας και της σύμπνοιας, τουλάχιστον σε εθνικό επίπεδο.

Κι όλα αυτά ενώ η Ελλάδα αριθμεί 10 εκατ. κατοίκους και καταφέρνει να ανταγωνίζεται χώρες όπως η Ισπανία (47 εκατ.), Γαλλία (66 εκατ.), Ρωσία (144 εκατ.) και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις.

Παράδοξο κι όμως… ελληνικό.