Τουρκικός φερετζές αναθεώρησης των διεθνών συνθηκών (για να μπουκάρουν στα νησιά;)

Με το εν βρασμώ καζάνι της ρωσο-ουκρανικής κρίσης έκλεισε η προηγούμενη εβδομάδα, με την ίδια χύτρα να βγάζει ατμούς αλλά να μην εκρήγνυται –προς ώρας τουλάχιστον– ξεκίνησε και η τρίτη εβδομάδα του Φεβρουαρίου. Το πρόβλημα είναι πως όσο μακριά βρίσκεται χιλιομετρικά η Ελλάδα από το θέατρο του προαναγγελθέντος πολέμου, τόσο κοντά βρίσκεται σε ένα επικίνδυνο τρίγωνο αναθεωρητισμού.

Του Νίκου Τσαγκατάκη

Όσο στις βόρειες ακτές της Μαύρης Θάλασσας εξελίσσεται το ψυχροπολεμικό θρίλερ που θέλει τη Μόσχα να συγκεντρώνει στρατιωτικές δυνάμεις στα σύνορα με την Ουκρανία, στις ακτές του Αιγαίου η Άγκυρα συνεχίζει τις πειρατικές «ονειρώξεις» της. Τελευταίο επεισόδιο η παρέμβαση του Τούρκου πρέσβη στη Νορβηγία, Φαζλί Τσορμάν, στη συζήτηση που διοργάνωσε το Ινστιτούτο Διεθνών Σχέσεων (NUPI) της σκανδιναβικής χώρας, όπου έδωσε το «παρών» ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Δένδιας.

Εκεί, ο επικεφαλής της ελληνικής διπλωματίας περιέγραψε μεταξύ άλλων τα όσα συμβαίνουν στο αρχιπέλαγος και την Ανατολική Μεσόγειο, υπογραμμίζοντας φυσικά την εμμονή των γειτόνων να αγνοούν το Διεθνές Δίκαιο και να απειλούν από το 1995 την Ελλάδα με casus belli, εκβιάζοντας τη χώρα μας με πόλεμο αν αποφασίσουμε να ασκήσουμε το εθνικό δικαίωμα για επέκταση των χωρικών υδάτων μας στα 12 μίλια.

Νεο-οθωμανικός… σουρεαλισμός!

Ακούγοντας τις ελληνικές θέσεις ο Τούρκος διπλωμάτης έγινε… Τούρκος και παρεμβαίνοντας στην εκδήλωση ισχυρίστηκε ότι η αντίδραση της χώρας του είναι απόρροια των ελληνικών ενεργειών(;) και πως κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων για την UNCLOS η Τουρκία δεν πήρε μέρος (σ.σ. είπε χαρακτηριστικά ότι η Τουρκία «ήταν ένας επίμονος αντιρρησίας στην έννοια ότι τα νησιά έχουν ακριβώς την ίδια επήρεια στην οριοθέτηση») και έτσι δεν μπορεί η Άγκυρα να αποδεχτεί την κατάσταση στο Αιγαίο ως λύση.

Η UNCLOS την οποία επικαλείται ο Τούρκος πρέσβης δεν είναι άλλη από τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας που τέθηκε σε ισχύ το 1994, «κουβαλάει» τις υπογραφές 167 χωρών του πλανήτη και της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως συμβαλλόμενα μέρη, και η οποία θεσπίζει το νομικό πλαίσιο για όλες τις θαλάσσιες δραστηριότητες.

Για να μην υπάρχει, λοιπόν, καμία απορία για το περί ποίου νεο-οθωμανικού… σουρεαλισμού μιλάμε, η Τουρκία λέει το εξής αμίμητο: ότι αφού εκείνη δεν έχει υπογράψει τη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας, το εν λόγω κομμάτι του διεθνούς δικαίου είναι ως μη υφιστάμενο, άρα η Ελλάδα παρανομεί!!!

Αναθεωρητισμού το ανάγνωσμα

Αν η επόμενη ερώτηση αφορά το πώς είναι δυνατόν ένας έμπειρος διπλωμάτης να επικαλείται ως επιχείρημα έναν τέτοιο ανισσόροπο συλλογισμό, η απάντηση είναι ότι ουδείς στην άλλη πλευρά του Αιγαίου έχει τρελαθεί, αντιθέτως η «τρελίτσα» –για να το πούμε λαϊκά– εξυπηρετεί ένα πολύ συγκεκριμένο σχέδιο που ακούει στο όνομα «αναθεωρητισμός». Διότι η επιδίωξη του τουρκικού κατεστημένου δεν είναι άλλη από την ανατροπή των τετελεσμένων των διεθνών συνθηκών, όπως π.χ. της Λωζάνης.

Εξ ου και ο παροξυσμός των γειτόνων το τελευταίο διάστημα να επικαλούνται ως… φερετζέ των πειρατικών πρακτικών τους τη στρατικοποίηση των νησιών του Αιγαίου, αμφισβητώντας μάλιστα εξ αυτού του λόγου την ελληνική κυριαρχία στα εν λόγω νησιά. Το οξύμωρο; Οι Τούρκοι απαιτούν αποστρατικοποίηση, όταν στην απέναντι όχθη έχουν παρατάξει μία από τις τέσσερις τουρκικές στρατιές, την επονομαζόμενη «Στρατιά του Αιγαίου», πραγματοποιώντας κάθε χρόνο την άσκηση «EFES», το σενάριο της οποίας αφορά την απόβαση και κατάληψη νησιών.

Στήριξη, αλλά…

Στο κρεσέντο του τουρκικού ανθελληνισμού, στο Μαξίμου είδαν με ιδιαίτερη ευαρέσκεια –και όχι άδικα– τη στρατηγική των διεθνών συμμαχιών να αποδίδει. Θέση υπέρ των ελληνικών θέσεων κόντρα στις ανιστόρητες «κορώνες» του υπουργού Άμυνας της Τουρκίας Χουλουσί Ακάρ, του Τούρκου ΥΠ.ΕΞ. Μεβλούτ Τσαβούσογλου, αλλά και του ίδιου του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, έσπευσαν να πάρουν αρχικά το Στέιτ Ντιπάρτμεντ που υπογράμμισε ότι «η κυριαρχία της Ελλάδας σε αυτά τα νησιά δεν αμφισβητείται», στη συνέχεια το Foreign Office που το «προσπέρασε» λέγοντας ότι η Βρετανία δεν θεωρεί υπό αμφισβήτηση την κυριαρχία ελληνικών νησιών και, τέλος, η Κομισιόν, που σε σχετική ανακοίνωσή της ήταν κι αυτή κάθετη ότι «η κυριαρχία της Ελλάδας σε αυτά τα νησιά είναι αδιαμφισβήτητη».

Λένε, μάλιστα, τα κυβερνητικά στελέχη, με αφορμή και την προ ημερών συζήτηση στη βουλή για τα εξοπλιστικά, ότι η χώρα πλέον δεν αρκείται σε δηλώσεις αλληλεγγύης των συμμάχων της, αλλά έχει να «ακουμπήσει» και στην πρόσφατη Ελληνο-γαλλική συμφωνία που μεταξύ άλλων προβλέπει και αμοιβαία αμυντική συνδρομή σε περίπτωση που μία από τις δύο χώρες δεχθεί επίθεση στην επικράτειά της.

Όσο, πάντως, κι αν η στάση των συμμάχων ικανοποιεί επικοινωνιακά την Αθήνα, παραμένει κρίσιμου μεγέθους ζήτημα τι κινδύνους γεννά στην πραγματικότητα ο αναθεωρητισμός της Τουρκίας και η υφέρπουσα τάση περί γαλανόλευκης φινλανδοποίησης. Πρόκειται για την άλλη όψη της περίφημης στρατηγικής του κατευνασμού, η οποία υποστηρίζεται από κάποιους, εντός και εκτός ελληνικών συνόρων, και στον πυρήνα της έχει τη θεωρία ότι ο δήθεν αδύναμος υποχωρεί στις απαιτήσεις τού δήθεν ισχυρού ώστε να αποφύγει μία μεγαλύτερη διά των όπλων καταστροφή.

Μάλιστα, γνώστες της διεθνούς πολιτικής σκηνής, με τους οποίους επικοινώνησε η «Α», απάντησαν στα σχετικά ερωτήματα, προσθέτοντας ότι ένα αντίστοιχο παιχνίδι αναθεωρητισμού, απόπειρα δηλαδή να ξαναγραφτεί η ιστορία, παίζεται και στην περίπτωση της ρωσο-ουκρκανικής κρίσης. Εκεί, δηλαδή, όπου το «πάπλωμα» του ΝΑΤΟ έφτασε μέχρι τις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ, ανατρέποντας επί της ουσίας τη Συνθήκη της Γιάλτας για τις σφαίρες επιρροής, μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, και αντίστοιχα η Ρωσία ξεδιπλώνει τσαρικού τύπου επεκτατικές βλέψεις που έφτασαν το 2014 στην εισβολή και την κατάληψη της Κριμαίας.

Ας μην περνά, λοιπόν, απαρατήρητο ότι σε αυτό το παιχνίδι ψυχροπολεμικών ισορροπιών προσφέρθηκε να έχει διαμεσολαβητικό ρόλο η Τουρκία, που με το ξαναμοίρασμα του Αιγαίου στην πίσω πλευρά του μυαλού της θεωρεί ότι η διεθνής συγκυρία ευνοεί τις επιδιώξεις της.