Πιo κοντά έρχονται οι εκλογές
Με επικίνδυνους ρυθμούς χάνει πολύτιμο χρόνο η κυβέρνηση, φέρνοντας το ραντεβού για εκλογές πολύ πιο κοντά από όσο θα ήθελε κανείς και σίγουρα ακόμα νωρίτερα από τον Μάιο του 2019, ημερομηνία που «πρόδωσε» εντέχνως ο Νίκος Φίλης.
Ρεπορτάζ: Θεοδόσης Παπανδρέου
Το δεδομένο είναι ένα: η κυβέρνηση δεν θα εξαντλήσει την τετραετία. Αν θα το έπραττε, οι κάλπες θα στήνονταν το φθινόπωρο του 2019. Μόνο που, σύμφωνα με τα όσα δήλωσε ο «διαβασμένος» Νίκος Φίλης, επιλογή της κυβέρνησης είναι οι εκλογές να γίνουν μαζί με τις ευρωεκλογές, δηλαδή την άνοιξη του 2019. Η επιλογή δεν ξαφνιάζει, καθώς αντίστοιχη τακτική έχει επιλεχθεί και κατά το παρελθόν με στόχο το εκλογικό σώμα να εκτονωθεί στη μία κάλπη (των ευρωεκλογών), αλλά στην άλλη να δώσει το πράσινο φως για ακόμα μια θητεία.
«Αυτό που επισήμως λέει η κυβέρνηση, είναι πως οι εκλογές θα γίνουν το 2019. Προφανώς αν υπάρξουν άλλες εξελίξεις δυσμενείς, κάτι θα αλλάξει. Αλλά οι εκλογές θα γίνουν κανονικά τον Ιούνιο του 2019 μαζί με τις ευρωεκλογές», δήλωσε το μεσημέρι της Τετάρτης ο Νίκος Φίλης, μιλώντας στην εκπομπή του Νίκου Χατζηνικολάου.
Ωστόσο, πολλοί λένε ότι αν περάσει η γνώμη του ΔΝΤ, περί επίσπευσης της μείωσης του αφορολόγητου μαζί με τις συντάξεις, μπορεί να έρθουν και νωρίτερα οι εκλογές, ακόμη και το φθινόπωρο του 2018. Και αυτό πλέον είναι το πιθανότερο σενάριο για μία κυβέρνηση η οποία έχει ανοιχτά περισσότερα μέτωπα από εκείνα που μπορεί να διαχειριστεί. Πόσω δε όταν διαπιστώνονται ρήγματα και στο εσωτερικό της: από τη μία οι ΑΝΕΛ, οι οποίοι διά του προέδρου τους δείχνουν να ακολουθούν μια αυτόνομη πορεία, και από την άλλη οι 53+, οι οποίοι φαίνεται πως δεν μπορούν να σηκώσουν άλλο το βάρος της κοινωνικής αντίδρασης.
«…χρειάζονται συγκεκριμένα μέτρα στην κατεύθυνση του εκδημοκρατισμού της ΕΛ.ΑΣ. (απαγόρευση χρήσης χημικών, υποχρεωτική χρήση διακριτικών στα όργανα). Εδώ οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι ήδη έχουμε αργήσει, καθώς έχουν περάσει 3 χρόνια από την ανάληψη της κυβερνητικής ευθύνης και το επίδικο παραμένει ανοιχτό. Είμαστε υποχρεωμένοι να επισημάνουμε ότι η κοινωνική διαμαρτυρία, ακόμα και όταν τα κίνητρά της είναι ασαφή, δεν αντιμετωπίζεται με ποινικοποίηση και καταστολή. Αυτό που χρειάζεται είναι να υπάρξουν οι πρωτοβουλίες που θα εξασφαλίζουν την απόλυτη προστασία της κατοικίας των αδύναμων οφειλετών, μόνο έτσι θα πεισθεί η κοινωνία», γράφουν με αφορμή τα επεισόδια τόσο λόγω των πλειστηριασμών όσο και κατά των εκπαιδευτικών στο υπουργείο Παιδείας, θυμίζοντας με αυτόν τον τρόπο τις υποσχέσεις της Κουμουνδούρου ενόσω ο ΣΥΡΙΖΑ βρισκόταν στην αντιπολίτευση.
Και αν αυτά τα επεισόδια καταγράφονται σήμερα, τι άραγε θα συμβεί όταν εξαναγκαστεί το Μαξίμου σε μείωση του αφορολόγητου, μείωση δηλαδή του διαθέσιμου εισοδήματος χωρίς καμία εξαίρεση, κατ’ εντολή του ΔΝΤ; Γιατί, προτού καν ληφθεί απόφαση για το χρέος, το ΔΝΤ θα πρέπει να λάβει δύο αποφάσεις μέχρι την άνοιξη. Η πρώτη αφορά στην υπεραξιολόγηση που θα ολοκληρωθεί τον Μάιο-Ιούνιο και την εφαρμογή ή όχι του μειωμένου αφορολόγητου από το 2019, χωρίς μάλιστα τα αντίμετρα. Η δεύτερη αφορά στο αν θα ενσωματωθεί στο ελληνικό πρόγραμμα τον Ιούνιο ή τον Ιούλιο, δηλαδή θα ενεργοποιήσει το δικό του πρόγραμμα λίγο πριν από τη λήξη του.
Οι Γερμανοί και οι διασφαλίσεις Τσακαλώτου
Ερωτηθείς για τις απαιτήσεις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, με αφορμή τη συζήτηση περί «επιστροφής» του στο ελληνικό πρόγραμμα, ο Ν. Φίλης τόνισε πως «το Ταμείο παραμένει. Δεν φεύγει, άρα έχει έναν ισχυρό ρόλο να διαμορφώνει το τοπίο. Και αυτό έχει μόνο αρνητικά».
Την ίδια περίοδο θα γίνει γνωστή και η θέση της Γερμανίας για το χρέος, με τις πληροφορίες να τη θέλουν να επιμένει στην απαίτηση για τη διασφάλιση της μεταρρυθμιστικής ατζέντας με την «εγγύηση» αφενός της δημοσιονομικής πειθαρχίας και αφετέρου των ιδιωτικοποιήσεων στις οποίες δίνει ιδιαίτερο βάρος.
Τη διασφάλιση αυτή θα πρέπει να κάνει ο Ευκλείδης Τσακαλώτος. Όχι προσωπικά αλλά μέσω του εθνικού σχεδίου για την ανάπτυξη, το οποίο ο υπουργός Οικονομικών θα πρέπει να έχει καταθέσει στις… 21(!) Απριλίου. Σε αυτό θα ποσοτικοποιηθούν οι επιπτώσεις στο ΑΕΠ από την ολοκλήρωση των παρεμβάσεων και θα τεθεί σε διαπραγμάτευση με τους θεσμούς αποτελώντας το όχημα για το «Ευρωπαϊκό Εξάμηνο». Παράλληλα, φυσικά, το οικονομικό κυρίως επιτελείο θα πρέπει να τρέχει και το θέμα της αξιολόγησης. Σε κάθε όμως περίπτωση, οι αποφάσεις για το χρέος θα είναι και οι τελευταίες που θα ληφθούν μιας και η κυβέρνηση θα πρέπει να έχει αποφασίσει πόσο απαραίτητο θα είναι. Άλλωστε, μια δραστική μείωσή του αυτόματα θα σημαίνει αυξημένη επιτήρηση.
Εκείνο που θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο είναι πως δύσκολα η κυβέρνηση θα μπορέσει να υλοποιήσει τον σχεδιασμό της για αύξηση του κατώτατου μισθού και άλλα φιλολαϊκά μέτρα. Το πιθανότερο είναι να θεσμοθετηθούν «αριστερές» μεταρρυθμίσεις που θα βελτιώσουν το επιχειρηματικό κλίμα και θα προσελκύσουν επενδύσεις, απειλώντας όμως τη συνοχή της κυβέρνησης.