Αναδρομικά δικαστών: Λίγη ενσυναίσθηση δεν βλάπτει…

Σε μείζον δημοσιονομικό αλλά συνάμα και ηθικό ζήτημα ανάγεται η απόφαση  του Ελεγκτικού  Συνεδρίου να βάλει τις συντάξιμες αποδοχές των δικαστών στη… μηχανή του χρόνου και να τις επαναφέρει στις προ του 2012 εποχές, οπότε και τα μνημόνια πετσόκοψαν τους μισθούς και τις συντάξεις όλων των Ελλήνων.

Και με αυτή τη σοβαρή διττή του διάσταση προσεγγίζεται από την κυβέρνηση το θέμα που ανέκυψε, καθώς σε μία περίοδο που η ακρίβεια καλπάζει και το οικονομικό επιτελείο αναζητά συνεχώς έξτρα δημοσιονομικά «ξέφωτα» για να στηρίξει τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς έρχεται η Θέμιδα να αποκαταστήσει την έννομη τάξη αγνοώντας όμως την μεγάλη… αταξία που δημιουργεί η ετυμηγορίας της.

Υπό αυτό το πρίσμα είναι απολύτως εύλογη η απορία πολλών, συμπεριλαμβανομένων και στελεχών της κυβέρνησης, για το αν οι δικαστικοί λειτουργοί –και οι προσφεύγοντες συνταξιούχοι αλλά και τα μέλη του ανώτατου δημοσιονομικού δικαστηρίου της χώρας– διακατέχονται από την απαιτούμενη ενσυναίσθηση όταν αποφασίζουν για τους εαυτούς τους επιστροφές εκατομμυρίων ευρώ την ώρα που περικόπτεται η ήδη χαμηλή σύνταξη των πολλών απόμαχων της εργασίας.

Τουλάχιστον αυτή την ενσυναίσθηση μοιάζει να την έχει ιδιαίτερα ανεπτυγμένη η κυβέρνηση που δια στόματος του υπουργού Εργασίας, Άδωνι Γεωργιάδη, διακηρύσσει αφενός ότι η δημοσιονομική πολιτική ψηφίζεται στη Βουλή και ασκείται από τα υπουργεία και όχι στις δικαστικές αίθουσες, αφετέρου ότι ο κρατικός κορβανάς πληρώνει αυτά που έχει. Όπερ μεθερμηνευόμενο αναδρομικά δεν μπορούν να δοθούν σε όλους.

Στο κάτω-κάτω δεν το θέλει ούτε ο Θεός ούτε ο… δικαστής την «αδικία» να αποφαίνεται η Θέμιδα ότι οι επιβληθείσες περικοπές των συντάξεων είναι για όλους τους δικαιούχους συνταγματικές και μόνο για τους δικαστές και τους βουλευτές να είναι παράνομες…