ΑΝΘΡΩΠΟΦΑΓΙΑ (Η)…

Γράφει η Εύα Διαμαντή

Κλωτσιές, μπουνιές, δρεπάνια, ξυλοδαρμοί. Εγγυημένοι τρόποι για να βγάλεις κάποιον από τη μέση που σου χαλάει την αισθητική και τη ζαχαρένια σου. Τι να τον κάνεις τον διάλογο; Το σάλιο σου χαλάς. Είναι αλλιώτικος από σένα και δεν πρόκειται να αλλάξει αυτό. Και σιγά μην κάτσεις τώρα εσύ να τον φέρεις στα μέτρα σου, ε… στείλ’ τον εκεί πέρα αδιάβαστο να ηρεμήσουν τα νεύρα σου!!

Έχετε παρατηρήσει τα τελευταία χρόνια τα παιδιά μεταξύ 14 έως 24 ετών; Έχετε δει το βλέμμα τους; Είναι άδειο. Τον τρόπο που περπατάνε; Είναι βαρύς. Τη μουσική που ακούνε; Σκέτη φασαρία. Το ύφος με το οποίο απαντούν όταν κάποιος τους κάνει μια ερώτηση που αποσπά την προσοχή τους από οτιδήποτε ηλεκτρονικό; Χίλιες φορές να άνοιγε η γη και να σε κατάπινε παρά να αντικρύσεις την οργή τους.

Είχα κατά νου εδώ και καιρό να γράψω γι’ αυτό το θέμα και θα έδινα κι άλλη παράταση, αν δεν με προλάβαιναν τα γεγονότα. Βλέπεις, συνηθίζω να κρατάω τις απόψεις μου για τον εαυτό μου μέχρι να μου δοθεί η ευκαιρία να τις δημοσιοποιήσω και να επιχειρηματολογήσω πάνω σε αυτές με τέτοιον τρόπο που να μην προκαλέσει έριδες, αλλά προβληματισμούς.

Αισθάνομαι τα τελευταία χρόνια ότι ζω μέσα σε ένα βιντεοπαιχνίδι. Επιστρέφω τα βράδια σπίτι μου και λέω στον εαυτό μου: «Μπράβο, ρε Εύα. Τελείωσε κι αυτή η μέρα. Την πέρασες κι αυτή την πίστα». Ουσιαστικά, επιβιώνουμε κάθε μέρα μέσα από χιλιάδες μορφές βίας χωρίς απαραίτητα να τις αντιλαμβανόμαστε, κι αυτό είναι αξιέπαινο. Κάποτε ξυπνούσες κι έλεγες να πας στη δουλειά, να ξεμπερδέψεις ήρεμα κι ωραία, και να συνεχίσεις τη ζωούλα σου. Τώρα φεύγεις από το σπίτι σου κι εύχεσαι να επιστρέψεις ζωντανός. Το διανοείσαι; Κι αν είσαι και γονιός, ας μιλήσει το φυλλοκάρδι σου για σένα καλύτερα.

Δεν αναφέρθηκα τυχαία στο βιντεοπαιχνίδι. Αν έχετε έστω και την παραμικρή ιδέα από τέτοιου είδους τρόπο διασκέδασης, καταλαβαίνετε για τι μιλάω. Δεν υπάρχει έστω ένα που δεν έχει σκοτωμούς και αδρεναλίνη. Τα παιδιά γιατί φοράνε κάτι ακουστικά δυο φορές σαν το κεφάλι τους νομίζετε; «Χώνονται» σε αυτόν τον κόσμο με τις ώρες και δεν νιώθουν τίποτα από ό,τι γίνεται γύρω τους. Και βρίσκουν τη θέση τους εκεί. Ταυτίζονται. Επηρεάζονται τόσο πολύ, που αν τους φωνάξεις να έρθουν στο τραπέζι για φαγητό, σπάνε τα χειριστήρια γιατί τους διέκοψες. Το έχω δει να γίνεται αυτό. Ασφαλώς, μπροστά στον οπαδικό φανατισμό, με πλύση εγκεφάλου από φυσικές παρουσίες, το σπάσιμο ενός αντικειμένου φαντάζει αστείο αν αναλογιστεί κανείς ότι βγήκαν τα τσεκούρια.

Κρίμα για όσους πιστεύατε στη νέα γενιά με την ελπίδα να διορθώσει τα λάθη του παρελθόντος. Η νέα γενιά έχει θυμό και τον ξεσπά με βία. Σε κουτσό άλογο ποντάρατε τα λεφτά σας

Οργή. Στα σπίτια, στα σχολεία, στα γήπεδα, έξω από τα γήπεδα. Οργή που καταλήγει σε φόνο. Εκ προμελέτης. Ξέρετε τον βασικό παράγοντα που προκαλεί την οργή; Η μοναξιά. Όχι οποιαδήποτε μοναξιά. Αυτή που είσαι με κόσμο, αλλά νιώθεις μόνος σου. Δεν το λένε οι γιατροί αυτό. Εγώ το λέω. Όλα έχουν να κάνουν με την προσοχή. Πρώτα από τους γονείς, μετά από τους δασκάλους, τους φίλους και το εργασιακό περιβάλλον. Όλοι θέλουμε να ανήκουμε κάπου και δεν είναι κακό αυτό, όμως στις νεαρές ηλικίες δεν υπάρχει κρίση. Υπάρχουν όμως άπειρες επιλογές. Αλλά για να κάνεις τη σωστή, θα πρέπει να έχεις δίπλα σου κάποιον να σε προσέχει. Και τον τελευταίο καιρό… προστάτες δεν υπάρχουν.

Δουλεύουν πολύ. Έχουν χρέη. Έχουν προβλήματα. Έχουν παιδιά στην εφηβεία ή και ενήλικα, οπότε πρέπει να επικεντρωθούν στους εαυτούς τους, αφού τα ίδια μεγάλωσαν κι αποφασίζουν μόνα τους.

Προσοχή, παγίδα!

Λυπούμαστε. Είναι πια αργά…

Γλυκιά μοναξιά. Δεν την καταλαβαίνεις. Το παιδί νιώθει πανίσχυρο χωρίς τον έλεγχο των μεγαλύτερων, και καμαρώνει προκαλώντας το κακό εις βάρος των άλλων, καθ’ ότι πρόκειται για «μαγκιά», άρα δεν πιάνεται. Ο γονιός νιώθει σιγουριά για το παιδί του από τη στιγμή που μπορεί να περάσει μόνο του τον δρόμο, έχει κλειδιά του σπιτιού και ξέρει πώς να ζεστάνει τα μακαρόνια. Το τι κάνει εκτός σπιτιού… ποιος να ξέρει, αλλά αφού γύρισε αρτιμελές…

Γνωρίζω εκ των προτέρων μια γυναίκα που θα συμφωνούσε μαζί μου αν με διάβαζε (και μακάρι να το κάνει). Η μαμά του Άλκη. Χωρίς να κάνει αναλύσεις, χωρίς φανφάρες, χωρίς τηλεοπτικά μοιρολόγια, εξήγησε αυτό που λέω σε τέσσερις λέξεις: «Δεν είχαν λάβει αγάπη».

Μοναξιά – Αδιαφορία – Ψυχική ανισορροπία.

Ένα «εκρηκτικό» κοκτέιλ, που ξεδιψά την αναρχία, χορταίνει τα αδηφάγα «Εγώ» και γεμίζει τις φυλακές με απροστάτευτα πιτσιρίκια που έχασαν τον δρόμο τους από τα πάθη τους…