Εδώ σε θέλω, μάστορα…

Όσοι υποστηρίζουν ότι η υγειονομική κρίση θα αλλάξει την καθημερινότητά μας όσο δεν κατάφερε να την (μετ)αλλάξει η προηγηθείσα δημοσιονομική κατρακύλα των μνημονίων κραδαίνουν ως απόδειξη των λεγομένων τους και τον πολιτικό πολιτισμό με τον οποίο τα κόμματα της αντιπολίτευσης κριτικάρουν τους κυβερνητικούς χειρισμούς.

Η αλήθεια είναι ότι ο επιτυχής τρόπος –τουλάχιστον για την ώρα–, με τον οποίο οι νυν ένοικοι του Μαξίμου διαχειρίστηκαν την πολύ μεγάλη στραβή που έτυχε στη βάρδιά τους, δεν άφησε πολλά περιθώρια για λεονταρισμούς και λαϊκισμούς.

Ωστόσο, όπως και στις επενδύσεις έτσι και στην πολιτική οι προηγούμενες αποδόσεις δεν εγγυώνται τις μελλοντικές, οπότε η κυβέρνηση θα πρέπει να προετοιμαστεί για πολιτική αντιπαράθεση με τους αντιπάλους της.

Ήδη στον ΣΥΡΙΖΑ ξυπνούν από το τζετ λαγκ διαρκείας στο οποίο στροβιλίζονται από την εκλογική ήττα του περσινού Ιουλίου και αντεπιτίθενται βγάζοντας από τη φαρέτρα τα καταργημένα πλέον voucher του Βρούτση. Στο ΚΙΝΑΛ, από την άλλη, ισχυρίζονται ότι οι θέσεις τους αποσιωπούνται από τα ΜΜΕ και προειδοποιούν ότι δεν θα δείξουν ανοχή σε κυβερνητικά φάλτσα.

Έχει λόγους να ανησυχεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης από τα τροχιοδεικτικά πυρά της Κουμουνδούρου και της Χαριλάου Τρικούπη; Όχι ιδιαίτερα.

Οι μεν κορώνες του ΣΥΡΙΖΑ περί σκανδάλου με την τηλεκατάρτιση των επιστημόνων δεν τεκμαίρονται από πουθενά, ακόμη κι αν τις τραβήξει κάποιος από τα μαλλιά. Τι σόι σκάνδαλο μπορεί να είναι, άλλωστε, μία επιδοματική πλατφόρμα στην οποία, όσο λάθος κι αν ήταν, μπορούσε να εγγραφεί για να προσφέρει τις υπηρεσίες του όποιο Κέντρο Επαγγελματικής Κατάρτισης ήθελε και που ο υποτιθέμενος εκλεκτός ΚΕΚάρχης επιλεγόταν αποκλειστικά από τον αιτούντα επιστήμονα;

Οι δε μαρθαβούρτσιες φωνές του ΚΙΝΑΛ περί δήθεν απομόνωσής τους από τα ΜΜΕ είναι κάτι που μάλλον αφορά το ΕΣΡ ή τις δημοσιογραφικές ενώσεις και ουδόλως την κυβέρνηση.

Υπό αυτό το πρίσμα, η κυβέρνηση σε πρώτο χρόνο δεν έχει να φοβάται τον Αλέξη Τσίπρα και τη Φώφη Γεννηματά. Αντιθέτως, θα πρέπει να οργανώσει το σχέδιό της για τους συνταξιούχους, τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες και τον αψύ Ερντογάν.

Ας το σκεφτούμε λίγο: αν μετά τη σχετική αίτηση του υπουργού Εργασίας το ΣτΕ επιδικάσει στους συνταξιούχους αναδρομικά μόνο 11 μηνών, και αυτά μόνο στους απόμαχους της εργασίας που έχουν ασκήσει αγωγή, η δημοφιλία της κυβέρνησης είναι βέβαιο ότι θα αρχίσει να φθείρεται.

Αν μάλιστα αναλογιστεί κανείς ότι στις εθνικές κάλπες του 2019 οι συνταξιούχοι ψήφισαν Ν.Δ. σε ποσοστά άνω του 45%, τότε η κοινωνική αποδοχή που απολαμβάνει σήμερα η κυβέρνηση δεν θέλει πολύ για να μετατραπεί σε μουρμούρα. Κι αυτή τη μουρμούρα θα φουσκώσει η μικρο-μεσαία τάξη, αν οι εκπρόσωποί της δουν πάλι τους εαυτούς τους να γίνονται τα υποζύγια που θα πληρώσουν την οικονομική πανδημία του κορωνοϊού.

Όσο για τον ταραχοποιό εξ ανατολών γείτονα, η Ελλάδα έχει πάντα να φοβάται όχι τον απρόβλεπτο σουλτάνο, όπως χαρακτηριστικά περιγράφεται και στο κεντρικό ρεπορτάζ της σημερινής «Α», αλλά τον ταραξία της γείτονα που απολύτως προβλέψιμα αψηφά κάθε έννοια δικαίου και δημοκρατίας όταν θέλει να πετύχει τον σκοπό του.

Καλά είναι, λοιπόν, τα παράσημα που έχουν καρφιτσωθεί στο πέτο του πρωθυπουργού μέχρι τώρα. Αλλά θα χρειαστεί μεγάλο μαστοριλίκι να διατηρηθούν στη θέση τους, αφού τα –πολύ– δύσκολα είναι μπροστά και όχι πίσω μας όπως η καραντίνα…