Εμετός…

Ο Αντώνης Σαμαράς είχε πει για τον άλλοτε στενό συνεργάτης ότι «μακάρι να είχαμε 10 Παπασταύρου» και δικαιώθηκε. Ο Σταύρος Παπασταύρου, πάλι, το πήγε «μέχρι τέλους» όπως φωνάζει στους συνωμότες από την απαρχή της σκευωρίας της Novartis ο πρώην πρωθυπουργός και πρώην αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας και δικαιώθηκε και αυτός.

Για τους ελάχιστους που θα χρειαστούν διευκρινίσεις, ο λόγος γίνεται για την πανηγυρική δικαίωση από τη Θέμιδα του γνωστού νομικού, στελέχους της Νέας Δημοκρατίας και στενού συνεργάτη της Κυβέρνησης του Αντώνη Σαμαρά, καθώς με το απαλλακτικό βούλευμα 2723/2020, του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Αθηνών, το οποίο κατέστη αμετάκλητο, εστάλησαν στο… αποχετευτικό δίκτυο τα δυσώδη λύματα των αναπόδεικτων κατηγοριών ότι ο Στ. Παπασταύρου εμπλεκόταν με τη Λίστα Λαγκάρντ και τα Panama Papers.

Στη σχετική ανακοίνωση που εξέδωσε ο Στ. Παπασταύρου το πρωί της Τετάρτης (30/6) χαρακτήρισε «σκληρά» τα έξι χρόνια που μεσολάβησαν από την έναρξη των πολιτικών εχθροπραξιών μέχρι την αποκατάστασή του ονόματός του, υπογραμμίζοντας ότι η περίπτωσή του αποτελεί τον ορισμό της πολιτικής δίωξης και τον ορισμό της σκευωρίας.

Ακλόνητη μαρτυρία της κυβερνοδικαστικής σκευωρίας επί ΣΥΡΙΖΑ η απόκρυψη του εγγράφου που απεστάλη τον Μάιο του 2016 από την Κυπριακή Δημοκρατία, με περιεχόμενο ουσιαστικά την κατάρριψη κάθε κατηγορίας εις βάρος του Σταύρου Παπασταύρου.

Έγγραφο το οποίο απέκρυψε η «σημαιοφόρος» της Δικαιοσύνης κα Τουλουπάκη, η οποία πλέον για μια ακόμη φορά, με την ενέργειά της αυτή, έχει διαπράξει το αδίκημα –κακουργηματικής μορφής– της κατάχρησης εξουσίας.

Tελικά η αλήθεια ευτυχώς έλαμψε. Ότι δηλαδή ο Στ. Παπασταύρου δαιμονοποιήθηκε λόγω της πολιτικής δράσης του με τη Ν.Δ. και της συνεργασίας του με τον Αντ. Σαμαρά, και εξ αυτού υπέστη όλα τα δεινά μιας επιχείρησης δολοφονίας χαρακτήρα. Μία δολοφονία χαρακτήρα που δεν θα μπορούσε να καταστεί εφικτή χωρίς την πολύτιμη επικοινωνιακή συνέργεια των ΜΜΕ που στήριζαν την τότε κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.

Απόδειξη τα πρωτοσέλιδα που θυμίζει σήμερα η «Α» και που στην πλειοψηφία τους δεν δίσταζαν να χαρακτηρίζουν ως «ενδιάμεσο μεταφορέα μιζών», ως «φυτευτό» σε επιτροπή πληρωμής των φαρμακευτικών εταιρειών, ως και «λίσταρχο» –ευκολονόητη ως και… πρόστυχη η παράφραση– στις καταστάσεις προσώπων που φέρονταν να φοροδιαφεύγουν.

«Οι διώκτες μου ήταν αδίστακτοι», λέει ο ίδιος ο Παπασταύρου, εξηγώντας ότι «επιχείρησαν να χειραγωγήσουν τη Δικαιοσύνη, εκβίασαν, έφτασαν μέχρι να αποκρύψουν έγγραφο που αποδείκνυε την αθωότητά μου. Έπρεπε να καταδικαστώ και να παραμείνω αμαυρωμένος εκτός και αν όπως ζητήθηκε μιλούσα εναντίον της Μαρέβας Γκραμπόφσκι Μητσοτάκη. Τόσο απλά, τόσο αισχρά, τόσο δόλια».

Είναι αρκετή μία δημόσια συγγνώμη του Αλέξη Τσίπρα για όσα και ο ίδιος έκανε παντιέρα όλα τα προηγούμενα χρόνια; Ο Στ. Παπασταύρου τονίζει ότι δεν την επιζητεί ως προσωπική δικαίωσή του, αλλά την αναμένει «ως πρώτο βήμα ώστε αυτό που βάναυσα έγινε σε βάρος μου να μην επαναληφθεί σε οποιονδήποτε αθώο πολίτη, ανεξαρτήτως της ιδεολογικής και πολιτικής του ταυτότητας. Είναι θέμα Δημοκρατίας».

Ακόμη, πάντως, κι αν ο σημερινός αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης επιδείξει αυτή την ευθιξία, είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν θα αρκεί για να ξεπλύνει τον εμετό που περιέλουσε για τόσα χρόνια την πολιτική ζωή του τόπου και συνεχίζει να αναδύει τη δυσοσμία της…

Η ΑΠΟΨΗ