Η ακτιβίστρια «μικρή» Ολλανδέζα

Την περασμένη Τετάρτη 10 Νοεμβρίου συμπληρώθηκαν 14 χρόνια από τον θάνατο του Νόρμαν Κίνγκσλεϊ Μέιλερ. Αν η επίκληση του ονόματός του δεν σας θυμίζει τίποτα, πρόκειται για πολυπράγμονα Αμερικανό δημοσιογράφο –αλλά και σεναριογράφο και σκηνοθέτη–, που άφησε ξεχωριστό αποτύπωμα συνεισφοράς στα αμερικανικά γράμματα. Τιμημένος με την ύψιστη διάκριση της έντυπης δημοσιογραφίας, το Βραβείο Πούλιτζερ, όχι μία αλλά δύο φορές, ο Μέιλερ (μαζί με τον Τρούμαν Καπότε, την Τζόαν Ντίντιον και τον Τομ Γουλφ) είναι «πατέρας» της «Νέας Δημοσιογραφίας», του ρεύματος που συνδυάζει την παράθεση πραγματικών γεγονότων με τη λογοτεχνική αφήγηση.

Ο Μέιλερ ξεπετάχτηκε από τα δαιδαλώδη σοκάκια της μνήμης με το άκουσμα του επεισοδίου που προκάλεσε στο Μέγαρο Μαξίμου η Ολλανδή δημοσιογράφος Ίνγκεμποργκ Μπέουχελ, κάνοντάς μας να αναρωτηθούμε αν το διόλου… λογοτεχνικό «πέσιμο» που έκανε στον Κυριάκο Μητσοτάκη για τα pushbacks μεταναστών που δήθεν κάνει η χώρα μας στο Αιγαίο βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Το πόσα χρόνια βρίσκεται στην Ελλάδα, το τι κάνει στη ζωή της και ποιον φιλοξενεί στο σπίτι της η 61χρονη Ολλανδέζα ουδόλως απασχολούν, αν και το τελευταίο έχει τη σημασία του δεδομένου ότι η υπόθαλψη παράτυπου αλλοδαπού αποτελεί αδίκημα για το οποίο η Μπέουχελ συνελήφθη από τις ελληνικές Αρχές στην Ύδρα το καλοκαίρι του 2020. Γι΄ αυτό, πίσω στα βασικά που δεν γίνεται να προσπεραστούν.

Καταρχάς η κ. Μπέουχελ μπήκε στο Μαξίμου ως διαπιστευμένη δημοσιογράφος αλλά βγήκε από αυτό συμπεριφερόμενη ως ακτιβίστρια. Διότι ούτε δημοσιογραφική ερώτηση ήταν η θεατρική έκρηξής της ότι οι τοποθετήσεις του Έλληνα πρωθυπουργού προσβάλουν τη νοημοσύνης της, ούτε είναι δημοσιογραφική επιτυχία και μαγκιά να αποκαλείς «ψεύτη» τον συνομιλητή σου δίχως μάλιστα να παραθέτεις στοιχεία. Σε λάθος θρανία έμαθε η Ολλανδή ότι η αγένεια και το νταηλίκι είναι αποδείξεις διεισδυτικής δημοσιογραφίας.

Εξίσου βασικός κανόνας που αγνοεί η θέλουσα να ονομάζεται δημοσιογράφος Ίνγκεμποργκ Μπέουχελ είναι ότι οι δημοσιογραφούντες δεν είναι πολιτικοί αντίπαλοι των πολιτικών που έχουν απέναντί τους. Στέκονται αντικριστά στους πολιτικούς για να τους ρωτούν όσα η κοινωνία θέτει ως αγωνίες, για να επανέρχονται και να επιδιώκουν την απάντηση τους όταν θεωρούν ότι δεν πήραν. Αυτό σημαίνει έλεγχος της εξουσίας. Και τέτοιος ΔΕΝ είναι ούτε οι ύβρεις ούτε οι θούριοι αντισυστημικότητας.

Τέλος, οι δημοσιογράφοι φροντίζουν να μη δίνουν το δικαίωμα σε κανέναν να τους εργαλειοποιήσει και να τους χρησιμοποιήσει ως προπαγανδιστικό όχημα. Το γεγονός ότι η ακτιβίστρια μικρομέγαλη Ολλανδέζα επί της ουσίας κόπιαρε τη ρητορική της Άγκυρας και ότι ο Ταγίπ Ερντογάν την επικαλέστηκε για να ασχημονήσει ξανά εναντίον της Ελλάδας, θα έπρεπε ήδη να έχει βάλει σε σκέψεις την κ. Μπέουχελ για τον αν έκανε καλά τη δουλειά της. Εκτός αν όντως την έκανε άριστα, σκοπεύοντας να γίνει η viral περσόνα των τρολ των social media πoυ έσπευσαν να θεοποιήσουν την 61χρονη με το μπορντοροδοκόκκινο (που θα έλεγε και η cult Μοιραράκη) μπορσαλίνο στο κεφάλι και την ασορτί μάσκα στο πρόσωπο.

Για να μη μακρηγορούμε: καμία απαράδεκτη συμπεριφορά δεν εξαγνίζεται με την επίπλαστη επίκληση της ελευθερίας του λόγου και του δικαιώματος του κοινού στην ενημέρωση.

Κι αφού αρχίσαμε με έναν εμβληματικό δημοσιογράφο, ας κλείσουμε με έναν εξίσου σημαντικό άνθρωπο του σιναφιού μας, τον Έντουαρντ Μόροου, προσυπογράφοντας την πεποίθησή του ότι «για να είσαι πειστικός πρέπει να είσαι πιστευτός. Για να είσαι πιστευτός πρέπει να είσαι αξιόπιστος. Για να είσαι αξιόπιστος πρέπει να είσαι αληθινός».

Αν η κυρία Μπέουχελ νομίζει ότι υπήρξε πειστική, έγινε πιστευτή, είναι αξιόπιστη και αληθινή, τότε καληνύχτα και καλή τύχη, όπως θα της έλεγε ο Μόροου στην αποφώνηση της εκπομπής του αν την είχε προσκεκλημένη…