Η ανύπαρκτη συμμαχία του νότου… (…και οι υπαρκτοί δραχμιστές)

Οι Βερσαλλίες είναι ένα βασιλικό ανάκτορο λίγα χιλιόμετρα έξω από το Παρίσι, στην ομώνυμη πόλη που από το 1662 έως το 1789  ήταν πρωτεύουσα της Γαλλίας. Μέχρι το 1660 ήταν ένα απλό μικρό παλάτι που χρησίμευε κυρίως ως καταφύγιο κυνηγιού. Το ανάκτορο των Βερσαλλιών είναι γνωστό και για τους τεράστιους κήπους του μαζί με πολλά σιντριβάνια και αγάλματα. Είναι ένας από τους μεγαλύτερους της Ευρώπης, με συνολική έκταση που φτάνει τα 800 εκτάρια. Για την κατασκευή αυτού του τεράστιου εγχειρήματος πέθαναν χιλιάδες εργάτες, είτε από ατυχήματα, είτε από την ελονοσία.

Της Ευαγγελίας Τζαβάρα

Σε αυτό, λοιπόν, το ανάκτορο πριν από λίγα 24ωρα οι ηγέτες των τεσσάρων μεγαλύτερων οικονομιών της Ευρώπης, η Άνγκελα Μέρκελ, ο Φρανσουά Ολάντ, ο Μαριάνο Ραχόι και ο Πάολο Τζεντιλόνι, αποφάσισαν να «σκοτώσουν» το όνειρο της Ενωμένης Ευρώπης και να περάσουν στο επόμενο βήμα, δηλαδή μίας Ευρώπης πολλών ταχυτήτων.

«Η ενότητα δεν σημαίνει ομοιομορφία», υπογράμμισε ο Γάλλος πρόεδρος, οικοδεσπότης τής μίνι συνόδου κορυφής στις Βερσαλλίες. Με αυτόν τον τρόπο, εξήγησε, «ορισμένες χώρες θα μπορούσαν να προχωρήσουν πιο γρήγορα και πιο μακριά σε τομείς όπως η άμυνα, η ευρωζώνη, μέσω της εμβάθυνσης της οικονομικής και νομισματικής ένωσης, όπως είναι η φορολογική και κοινωνική εναρμόνιση, όπως είναι ο πολιτισμός ή η νεολαία».

Για την Άνγκελα Μέρκελ, οι Ευρωπαίοι θα πρέπει «να έχουν το θάρρος να αποδεχτούν ότι ορισμένες χώρες προχωρούν πιο γρήγορα από τις άλλες», χωρίς ωστόσο να κλείνει ο δρόμος «για εκείνες που έχουν καθυστερήσει». Ο Ιταλός πρωθυπουργός από την πλευρά του τάχθηκε υπέρ «μιας πιο ολοκληρωμένης Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά με διαφορετικά επίπεδα ολοκλήρωσης». Όσο για τον Μαριάνο Ραχόι, δήλωσε απλά ότι «η Ισπανία είναι διατεθειμένη να προχωρήσει στην ολοκλήρωση με όλους εκείνους που θα θελήσουν να την ακολουθήσουν».

Το αφήγημα και το νέο μέτωπο
Στην αναρώτηση «τι μας νοιάζει εμάς για το τι αποφάσισαν οι Ευρωπαίοι ηγέτες;», η απάντηση είναι διττή. Αφενός στις Βερσαλλίες συνομολογήθηκε η Ευρώπη που έχει παιδιά και αποπαίδια. Αφετέρου, κατέρρευσε το κυβερνητικό αφήγημα για το μέτωπο του ευρωπαϊκού νότου, που θα αντιταχθεί στη λιτότητα που επιβάλλει ο Βορράς. Εν προκειμένω, το «άδειασμα» προς τον Έλληνα πρωθυπουργό μοιάζει τεράστιο, ειδικά από τον Ιταλό πρωθυπουργό και πολύ περισσότερο από τον Φρανσουά Ολάντ, ο οποίος εδώ και δύο χρόνια αποτελούσε το αποκούμπι της ελληνικής κυβέρνησης.

Όμως, το χειρότερο σενάριο για τη χώρα δεν είναι ότι κατέρρευσε άλλο ένα κυβερνητικό αφήγημα. Είναι ότι η απόφαση των Βερσαλλιών (αν και άτυπη) οπλίζει με νέα επιχειρήματα τους εραστές της επιστροφής στο εθνικό νόμισμα, τους λεγόμενους δραχμιστές. Και το χειρότερο είναι ότι από το μνημόνιο-αντιμνημόνιο οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια σε ένα νέο μέτωπο ευρώ-δραχμή με ό,τι συνέπειες μπορεί να έχει για τη χώρα. Ας μην ξεχνάμε ότι οι οπαδοί της δραχμής, η ΛΑΕ του Παναγιώτη Λαφαζάνη κατά κύριο λόγο, αλλά και η Πλεύση Ελευθερίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου, έχουν πάρει θέση υπέρ της επιστροφής στο εθνικό νόμισμα και εξακολουθούν να αποκαλούν «γερμανοτσολιάδες» όσους επιμένουν ευρωπαϊκά, ενώ στην ίδια ρότα βρίσκονται και ο Αλέκος Αλαβάνος, αλλά και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Αν μάλιστα συνυπολογίσουμε ότι και αρκετά στελέχη που παρέμειναν στον ΣΥΡΙΖΑ μετά την υπογραφή του 3ου μνημονίου εξακολουθούν να φλερτάρουν με την ιδέα της δραχμής, τότε ο καθένας μπορεί να κατανοήσει πως μπορεί οι Βερσαλλίες να επηρεάσουν τη ζωή μας δίχως να έχει υπάρξει επίσημη απόφαση. Και το λέμε αυτό διότι, για να προχωρήσει η Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων, θα πρέπει να το αποφασίσει η πλειοψηφία των ευρωπαϊκών χωρών, κάτι που δεν είναι βέβαιο ότι θα το καταφέρουν οι τέσσερις μεγάλες χώρες της Γηραιάς ηπείρου.

Προσπαθούν να συντονιστούν
Κι ενώ αυτά συμβαίνουν στην Ευρώπη, ο χώρος αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να συντονιστεί και να συμπορευθεί. Βέβαια όλες αυτές οι δυνάμεις, ΛΑΕ, Πλεύση Ελευθερίας, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Σχέδιο Β΄ του Αλαβάνου, απαρτίζουν θεωρητικά τις λεγόμενες αντιμνημονιακές δυνάμεις. Όλες αυτές οι δυνάμεις ισχυρίζονται ότι πρέπει να ενοποιηθεί ο χώρος αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ουδείς δείχνει έτοιμος για το επόμενο βήμα. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πριν από λίγες ημέρες με επίσημη ανακοίνωσή της πρότεινε τη συγκρότηση κοινού μετώπου όχι μόνο με τα κόμματα και τις κινήσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, αλλά και το ΚΚΕ.

Την ίδια πρόταση απηύθυνε και ο Παναγιώτης Λαφαζάνης μιλώντας στον ιστότοπο iskra.gr. Αξίζει να σημειωθεί ότι στην ανάγκη συγκρότησης ενός ενιαίου αριστερού μετώπου είχε αναφερθεί στο πρόσφατο παρελθόν και το Σχέδιο Β΄ του Αλέκου Αλαβάνου.

Βέβαια, όπως επισημαίνουν και στην Κουμουνδούρου, το ενδεχόμενο συμπόρευσης το βλέπουν απίθανο, καθώς οι διαφορές των κομμάτων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς είναι πολλές. Για παράδειγμα, ΑΝΤΑΡΣΥΑ και Πλεύση Ελευθερίας είναι στα μαχαίρια. Την ίδια ώρα, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης δεν νιώθει ως αξιόπιστους συνομιλητές τα στελέχη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, παρά το γεγονός ότι «εγγυάται» ο Αλέκος Αλαβάνος.  Αλλά και οι σχέσεις της ΛΑΕ με την Πλεύση Ελευθερίας δεν μπορείς να τις πεις ότι είναι και οι καλύτερες δυνατές. Πριν από μικρό χρονικό διάστημα Κωνσταντοπούλου και Στρατούλης που συναντήθηκαν δεν βρήκαν κοινό τόπο.

Δεν ασχολείται…
Σε ό,τι αφορά το ΚΚΕ, στον Περισσό δεν ασχολούνται. Αφενός μεν δεν ενδιαφέρονται για τέτοιου είδους συνεργασίες, αφετέρου δε έχουν διαφορετική προσέγγιση για την επιστροφή στη δραχμή.

Στο ΚΚΕ έχουν εδώ και αρκετά χρόνια εκπονήσει ένα σχέδιο εξόδου από την Ευρωπαϊκή Ένωση με συντεταγμένο τρόπο, προκειμένου να αποφευχθούν οι αναταράξεις που θα πλήξουν κατά κύριο λόγο τα χαμηλά οικονομικά στρώματα της κοινωνίας. Οπότε ούτε που θέλουν να ακούσουν για παράλληλο νόμισμα, ή για άμεση επιστροφή στη δραχμή. Κι αυτό διότι στο ΚΚΕ γνωρίζουν πως ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα εξαφάνιζε τις περιουσίες των Ελλήνων, αφού μέσα σε λίγες ημέρες η υποτίμηση του εθνικού νομίσματος έναντι του ευρώ θα ήταν μία τραγωδία. Και φυσικά το δημόσιο χρέος που είναι σε ευρώ θα πολλαπλασιαζόταν με τη συναλλαγματική διαφορά.

Πάντως, με τα κορυφαία στελέχη του ΚΚΕ βρίσκεται σε ανοιχτή γραμμή ο Νίκος Κωνσταντόπουλος, προσπαθώντας να πείσει τον Περισσό να υπάρξει κάποιου είδους συνεργασία με την Πλεύση Ελευθερίας, προκειμένου η κόρη του Ζωή να εξασφαλίσει μία βουλευτική έδρα στις επόμενες εθνικές εκλογές.