Η «Καταιγίς» που αναβλήθηκε και η καταιγίδα που φουσκώνει

Σε ανύποπτο χρόνο –το συνηθίζουμε σε αυτή την εφημερίδα να είμαστε προ και όχι μετά Χριστόν προφήτες– γράφαμε ότι τα κενά αέρος που υπάρχουν στη σχέση των Ηνωμένων Πολιτειών με τον κακό μας γείτονα την Τουρκία δεν είναι για γαλανόλευκους πανηγυρισμούς. Εξ ου και υπογραμμίζαμε ότι η Ελλάδα πρέπει να κρατά χαμηλά τον πήχη των προσδοκιών της και να μην ονειρεύεται ευρύχωρες συμμαχικές αγκάλες που θα τη σώσουν, αν οι Τούρκοι αποτολμήσουν ένα στρατιωτικό απονενοημένο διάβημα.

Λίγοι μας άκουσαν, ακόμη λιγότεροι πείστηκαν. Υπήρξαν δε κι εκείνοι που επέμεναν ότι η ελληνική διπλωματία έχει πάρει κεφάλι από την αντίστοιχη τουρκική, επικαλούμενοι πότε την αμερικανο-τουρκική διένεξη για τα F-35 και τους ρωσικούς S-400 και πότε τα (φαινομενικά) ισχυρά μηνύματα που έστελνε η Ουάσινγκτον στην Άγκυρα, με φόντο το «αμίμητο» deal του Ερντογάν για κοινή ΑΟΖ της χώρας του με τη Λιβύη.

Τα παραπάνω, ειδικά το τελευταίο μοιάζει να έχει συμβεί αιώνες πίσω λόγω της επέλασης του κορωνοϊού που «ρούφηξε» τη φαιά ουσία πολλών εξ ημών.

Είναι όμως… χθες, τον φετινό Γενάρη, που η χώρα μας στεκόταν στο πλευρό του στρατάρχη Χαλίφα Χαφτάρ, του επικεφαλής του Λιβυκού Εθνικού Στρατού, τον υποδεχόταν στην Ελλάδα και πόνταρε πάνω του τα ρέστα της, αφού ήταν το αντίπαλο δέος του Φαγέζ Αλ-Σάραζ, πρωθυπουργού της κυβέρνησης Εθνικής Συμφωνίας της Λιβύης και συμμάχου του «σουλτάνου» Ερντογάν.

Κι από ’κεί που νιώθαμε τρόπον τινά (κατ)οχυρωμένοι, ο γεωπολιτικός άνεμος «γύρισε», οι χθεσινοί νικητές άρχισαν να ηττώνται και οι… προχθεσινοί «μαλωμένοι» ξαναφιλιώνουν. Κάθε μέρα που περνάει ο Σάραζ με τη στρατιωτική συνδρομή της Τουρκίας από αέρος, στεριάς και θάλασσας καταγράφει κομβικές πολεμικές νίκες που μεταφράζονται σε κατακτήσεις εδαφών που ήλεγχε ο Χαφτάρ. Σαν να μην έφτανε αυτό, η Ουάσινγκτον ακολουθώντας το δόγμα «ο εχθρός του εχθρού μου φίλος μου» στέλνει πλέον σήματα προσέγγισης στην πλευρά Σάραζ, θεωρώντας ότι ο Χαφτάρ έχει πυκνώσει επικινδύνως τους δεσμούς του με τη Μόσχα. Υπήρξε, μάλιστα, και μία σχετική ανορθογραφία εξαιτίας μίας δήλωσης του γ.γ. του ΝΑΤΟ ότι η Συμμαχία είναι έτοιμη να στηρίξει την κυβέρνηση Σάραζ.

Έστω κι αν η Ελλάδα δημοσιοποίησε αρμοδίως την ενόχλησή της και ακολούθησε η γνωστή σε αυτές τις περιπτώσεις διευκρίνιση «δεν είναι αυτό που νομίζεται», η ουσία των πραγμάτων δεν αλλοιώνεται. Τα καταιγιδοφόρα σύννεφα στην περιοχή σκοτεινιάζουν από τις συνεχιζόμενες προκλήσεις της Άγκυρας (τουρκικές ΜΚΟ ζητούν να επιστραφεί στην Τουρκία η Κρήτη(!!!) και ο Τούρκος υπουργός Ενεργείας προαναγγέλλει την έναρξη σεισμικών ερευνών στην τουρκο-λιβυκή ΑΟΖ), αλλά η δική μας «ΚΑΤΑΙΓΙΣ» εφαγώθη από το μαύρο σκοτάδι.

Ο λόγος, φυσικά, για την ομώνυμη στρατιωτική άσκηση που, όπως εξήγησε ο υπουργός Άμυνας, Ν. Παναγιωτόπουλος, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «ΒΗΜΑ», σχεδιάστηκε κανονικά, δεσμεύτηκαν οι ναυτικές ζώνες κατά τα προβλεπόμενα, «πλην όμως, σε κάποια συνεννόηση με το Μέγαρο Μαξίμου, καταλήξαμε στο να την αναβάλουμε για κάποιο χρονικό διάστημα, δεδομένου ότι έπρεπε να μπούμε σταδιακά στην αποκλιμάκωση των μέτρων για τον περιορισμό του κορωνοϊού».

Όλο τα παραπάνω λέγονται και διπλωματία της ειρήνης και της συνεννόησης. Άλλοι πάλι τα χαρακτηρίζουν «στρατηγική του κατευνασμού» που δεν πετυχαίνει τίποτα περισσότερο από το να αποθρασύνει τον αντίπαλο. Διαλέγετε και παίρνετε. Αρκεί να μην πάρει το ποτάμι τα εθνικά συμφέροντα…