Η πρόθεση Αυγενάκη και η πραγματικότητα

Χθες (31/10) ο υφυπουργός Αθλητισμού, Λευτέρης Αυγενάκης, tweetάρησε μια πρόθεσή του, με την οποία κανείς πραγματικός φίλαθλος του ποδοσφαίρου και εχέφρων άνθρωπος δεν μπορεί να διαφωνήσει.

Να (ξανα)έρθει η στιγμή που σ’ ένα γήπεδο θα μπορούν να πάνε -και μάλιστα οργανωμένα- και οι φίλαθλοι της φιλοξενούμενης ομάδας. Όχι, βέβαια, μ’ επακόλουθα «ωμή» βία και τρόμο. Να κινδυνεύει η σωματική τους ακεραιότητα ή/και η ζωή τους. Αλλά -ως κανόνας όχι ως εξαίρεση-την ξεχωριστή ατμόσφαιρα που προσφέρει η παρουσία φιλάθλων και από τις δύο διαγωνιζόμενες ομάδες.

«Πολύ καλό για να είναι αληθινό», μάλλον ήταν η αντίδραση των περισσοτέρων. Και όχι αβάσιμα ή λανθασμένα. Γιατί ανάμεσα στο ευκταίο και την πραγματοποίησή του, μεσολαβεί η «σκληρή» πραγματικότητα. Η οποία, δυστυχώς, δεν επιτρέπει τέτοια «όνειρα» να δείχνουν υλοποιήσιμα.

Άρα, αποδεχόμαστε το «μοιραίο» και συνεχίζουμε να συντηρούμε την αρρωστημένη κατάσταση; Όχι. Αλλά -όπως έχει γίνει αρκετές φορές- για να μην «χτιστούν στην άμμο παλάτια», για να μην μείνουν οι εξαγγελίες προθέσεων και στόχων λόγια, απαιτούνται να συμβούν παράλληλα πολλά και δύσκολα πράγματα.

Όταν προσπαθήσεις να κάνεις κάτι σωστό, σε λάθος στιγμή και με λάθος τρόπο ή αποσπασματικά, χωρίς να έχεις διαμορφώσει τις απαραίτητες προϋποθέσεις, μάλλον θ’ αποτύχεις.

Όταν από το πρώτο σκαλοπάτι επιχειρήσεις να φτάσεις στο δέκατο, η πιθανότητα να «σπάσεις τα μούτρα σου» είναι μεγάλη. Όταν με σχεδιασμένα, συντονισμένα και σταθερά βήματα από το πρώτο, πας στο δεύτερο, το τρίτο κλπ οι πιθανότητες επιτυχίας, αυξάνονται.

Η πολιτεία (διαχρονικά) προτείνει διάφορες «λύσεις» στο θέμα της βίας (και) στα γήπεδα. Η τελευταία φορά που έγινε επιστημονική έρευνα γύρω από το φαινόμενο -άρα προέκυψαν σύγχρονα (με το χρόνο ενασχόλησης) δεδομένα και ρεαλιστικά συμπεράσματα- ήταν πριν από περίπου 30 χρόνια… Είναι σαν να πηγαίνεις στον γιατρό να σου γράψει θεραπεία με πολύ παλιότερη διάγνωση…

Ούτε υλοποιήθηκαν αυτά που ορίζει ο νόμο 4326/2015 -που αφορά και τις Λέσχες Φιλάθλων- ούτε και άλλαξαν όσα (από κάποιους) θεωρήθηκαν λανθασμένα. «Έμεινε στο συρτάρι», μ’ ευθύνη των αρμόδιων οργάνων της πολιτείας. Αλλά -χωρίς να υποστούν τις συνέπειες- και των άμεσα ενδιαφερομένων (ΕΠΟ, λίγκες, σύνδεσμοι φιλάθλων).

Πλέον, ο υφυπουργός Αθλητισμού έδωσε στην ΕΠΟ και τις ΠΑΕ περιθώριο ενός μήνα για να συμμορφωθούν με τα προβλεπόμενα για τους οργανωμένους φιλάθλους. Και άρχισαν οι αντιδράσεις.

Η Super League 1 και ΠΑΕ (ειδικά οι ισχυρές) ζητούν χρόνο και περαιτέρω συζήτηση, για νόμο του 2015… «Θυμήθηκαν» π.χ. πως η πρόβλεψη για έναν αναγνωρισμένο σύνδεσμο ανά ΠΑΕ είναι προβληματική. Και αντιπροτείνουν να διευρυνθεί ο αριθμός των αναγνωρισμένων συνδέσμων (Λεσχών). Συχνά πυκνά δηλώνουν ανήμπορες να ελέγξουν 2-3 και τώρα θέλουν περισσότερους!…

Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε τι θα κάνουν, αν ο πολιτικός προϊστάμενος του αθλητισμού κάνει δεκτό το αίτημά τους. Πείθοντας -ο ίδιος και οι άλλοι αρμόδιοι- ότι θα επιβληθούν οι προβλεπόμενες συνέπειες, αν συνεχίσουν οι ΠΑΕ να «κρύβονται πίσω από το δάχτυλό» τους.

Η ΕΠΟ είναι ανίκανη να συμβάλλει πραγματικά στην αντιμετώπιση της βίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι πριν από κάμποσους μήνες δήλωσε πως ολοκλήρωσε τον καταρτισμό σχετικού σχεδίου και ακόμα το «κρατάει μυστικό»…

Απέδειξε ότι δεν (θέλει και δεν) μπορεί να διοργανώσει έναν τελικό. Είτε θα επιτρέψει αυτός να γίνει σε ακατάλληλο γήπεδο και να μετατραπεί σε μάχη, είτε θα τον κάνει κεκλεισμένων των θυρών. Ακόμα και έτσι (μοιράζοντας σε οπαδούς τις προσκλήσεις…) όχι αποσοβώντας τις μάχες αλλά μειώνοντας τη σφοδρότητα και τις συνέπειές τους….

Μέρος του προβλήματος αλλά όχι- ως τώρα- της ουσιαστικής λύσης του είναι η αστυνομία αλλά και η δικαιοσύνη. Η οποία, ακόμα δεν έχει αποφανθεί τι έγινε π.χ. στους τελικούς κυπέλλου στο Πανθεσσαλικό (2017) και το ΟΑΚΑ (2018)… Αν υπάρχουν ευθύνες και σε ποιους…

Το ποδόσφαιρο είναι ομαδικό παιχνίδι και -όσο ικανός και να είναι- ένας παίκτης, αν δε συνεργήσει όλη η ομάδα, δεν μπορεί να κερδίσει. Το ίδιο ισχύει και με την περίπτωση αλλαγής στην «μαύρη» πραγματικότητα της βίας με αφορμή αθλητικές εκδηλώσεις.

Αν δεν υπάρξει κοινή βούληση, συνέργεια και αποφασιστικότητα, αν όλοι οι εμπλεκόμενοι, δεν συνταχθούν (πραγματικά) σε μια κοινή πορεία, δεν θα υπάρξει θετικό αποτέλεσμα.