Και αν ο «Σουλτάνος» μπουκάρει;

Σαν να έχει βάλει στοίχημα με τον εαυτό του για το μέχρι πού μπορεί να τραβήξει το σκοινί των προκλήσεων μοιάζει το πολιτικό-στρατιωτικό κατεστημένο της Άγκυρας, καθώς δεν περνάει ημέρα που να μην προσθέτουν οι γείτονες μια νέα ψηφίδα στο παζλ στρατιωτικής σύρραξης που στήνουν στο Αιγαίο.

Τελευταία απόπειρα… φοβερίσματος έγινε από τον Ταγίπ Ερντογαν μέσω τουίτερ και μάλιστα στα ελληνικά ο οποίος «τιτίβισε» ότι «η Τουρκία δεν θα παραιτηθεί από τα δικαιώματά της στο Αιγαίο, δεν θα διστάσει και να κάνει χρήση των δικαιωμάτων που τις αναγνωρίζονται από τις διεθνείς συμφωνίες στο θέμα της αποστρατιωτικοποίησης των νησιών».

Από κοντά και ο εκπρόσωπος της τουρκικής προεδρίας, Ομέρ Τσελίκ, που πάλι μέσω τουίτερ απείλησε με σχεδόν μαφιόζικο ύφος την Ελλάδα ότι «μια νύχτα θα έρθουμε ξαφνικά». Για να μην πούμε για τον ακροδεξιό εταίρο του νεοσουλτάνου, Ντεβλέτ Μπαχτσελί, που ισχυρίστηκε ότι «η καρδιά και η όψη των Δωδεκανήσων είναι στραμμένα προς την Τουρκία!» και πως «όποιος αγγίξει τη φλέβα μας θα του ξεριζώσουμε την καρδιά».

Σε ένα τέτοιο κλίμα όπου η Άγκυρα αδιαφορεί πλήρως για τον κίνδυνο αυτό το «σκοινί» να σπάσει (…αν δεν το επιδιώκει κιόλας), πίσω στην Αθήνα η ελληνική κυβέρνηση βρίσκεται μπροστά σε μία κρίση που χρειάζεται λεπτούς χειρισμούς.

Τα καλά της υπόθεσης είναι ότι:

>>Με όπλο την ισχύ των επιχειρημάτων της που βασίζονται στο Διεθνές Δίκαιο, ο Κυριάκος Μητσοτάκης και το ελληνικό ΥΠ.ΕΞ. έχουν επιδοθεί σε ένα μπαράζ διεθνοποίησης της πειρατικής στάσης της Τουρκίας έναντι της χώρας μας και με τα ίδια τους τα όπλα (βλ. χάρτες «Γαλάζιας Πατρίδας») αποδομούν το όραμα αναθεωρητισμού της Άγκυρας.

>>Οι ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις βρίσκονται στον ύψιστο βαθμό ετοιμότητας και είναι αποφασισμένες να αποτρέψουν οποιαδήποτε προσβολή επί του πεδίου που θα αποπειραθούν ο γείτονες προκειμένου να δημιουργήσουν τετελεσμένα.

>>Η αντιπολίτευση δείχνει να αντιλαμβάνεται την κρισιμότητα των στιγμών και πέρα των όποιων «τεχνικών» αστερίσκων, αναδεικνύει σε όλα τα φόρα την τουρκική επιθετικότητα.

Αρκούν τα παραπάνω; Η απάντηση είναι ξεκάθαρα «όχι». Κι αυτό διότι ούτε το Διεθνές Δίκαιο εκλαμβάνεται ως Ευαγγέλιο (σ.σ. όπως σημείωσε προ ημερών ο Έλληνας ΥΠ.ΕΞ. Νίκος Δένδιας ότι θα έπρεπε να συμβαίνει), ούτε βεβαίως υπάρχει ξεκάθαρη δέσμευση των συμμάχων-εταίρων ότι όταν «ανάψει η φωτιά» θα συνδράμουν επί του πρακτέου τις ελληνικές αποτρεπτικές ενέργειες αντι να ενδυθούν απλώς τον ρόλο του πυροσβέστη.

Κάπως έτσι έχουμε φτάσει στο εξής παράδοξο: η Ελλάδα να είναι από τα ιδρυτικά μέλη του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να έχει υπογράψει δύο σημαντικότατες αμυντικές συμφωνίες με τις… πυρηνοκίνητες Γαλλία και ΗΠΑ, να έχει παραλάβει «ετοιμοπόλεμα» τα πρώτα 6 μαχητικά Rafale που ανεβάζουν της ισχύ πυρός στον αέρα, να έχει προϋπολογίσει εξοπλιστικές δαπάνες σχεδόν 14 δισ. ευρώ (σ.σ. συμπεριλαμβανομένων των αμερικανικών F-35) και να μην μπορεί να κοιμάται ήσυχη τα βράδια επειδή ο spokesman της τουρκικής προεδρίας έχει… αϋπνίες και νέο-οθωμανικές ονειρώξεις.

Όποιος πει ότι είναι παράλογες αυτές οι αμφιβολίες, θα διαψευστεί καταρχάς από τη ίδια την ιστορία. Θυμίζεται ότι το 1996, την εποχή που οι Τούρκοι «πάτησαν» στα Ίμια, η Ελλάδα ήταν αναλογικά το ίδιο καλά εξοπλισμένη.

Επίσης ήταν και τότε μέλος του ΝΑΤΟ η χώρα μας έχοντας υπογράψει το καταστατικό του στο οποίο υπάρχει η επί της αρχής δέσμευση ότι μια επίθεση εναντίον ενός ή περισσοτέρων μελών του θεωρείται ως επίθεση εναντίον όλων.

Ήταν, τέλος, η Ελλάδα και τότε κομμάτι της ευρωπαϊκής οικογένειας έχοντας συνομολογήσει τη Συνθήκη της Ε.Ε., η οποία στο άρθρο 42, παράγραφος 7, αναφέρει την υποχρέωση αμοιβαίας συνδρομής όλων των χωρών με όλα τα μέσα που έχουν στη διάθεσή τους, σε περίπτωση που κράτος-μέλος δεχθεί ένοπλη επίθεση.

Κι αν μπουκάρει;  

Αν, πάλι, κάποιος επιμένει ότι έστω κι έτσι, η Ελλάδα δεν έχει λόγους να ανησυχεί για τις προθέσεις των συμμάχων της, θα πρέπει να απαντήσει στα εύλογα σενάρια του τύπου «τι θα γίνει, αν…».

>>Τι θα γίνει, αν οι Τούρκοι κάνουν λόγου χάριν το απονενοημένο διάβημα να κάνουν απόβαση στο Καστελόριζο που… λιγουρεύονται επειδή –λέει– ότι το ελληνικό νησί απέχει κάτι λιγότερο από 2 χλμ από τη χώρα τους ενώ από την ηπειρωτική Ελλάδα απέχει πάνω από 600 χλμ;

Θα υπερασπιστεί ως οφείλει η Ελλάδα την ακριτική δίκη έχοντας στο πλευρό της συμμαχικούς στόλους όπως ο γαλλικός ή θα ακούσουμε πάλι το επονείδιστο «No ships, no troops, no flags»;

>>Τι θα γίνει, αν ένα τουρκικό ερευνητικό σκάφος ποντίσει το γεωτρύπανο του μεταξύ 6 και 12 ναυτικών μιλίων από την ελληνική υφαλοκρηπίδα; Θα εκδιωχτεί ή θα κάνουν οι σύμμαχοι ότι δεν το είδαν;

Και εν πάσει περιπτώσει, αν ισχύει η παραδοχή ότι μόνοι μας θα βγούμε θα κάστανα από την πολεμική φωτιά που θα ανάψει η Τουρκία, ποιος ο λόγος να έχει χρεωθεί  η Ελλάδα ακόμη ένα μνημονιακού ύψους εξοπλιστικό χρέος και να έχει κάνει αστακούς την Αλεξανδρούπολη και τη Σούδα; Μην τυχόν κατέβει η «κόκκινη αρκούδα» του Πούτιν μέσω Σερβίας;

Ενώ αν μπουκάρει ο… δερβίσης με την ημισέληνο  στο φέσι; Μήπως τότε θα κάνουμε εμείς την αρκούδα και θα χτυπούν οι υπόλοιποι το ντέφι;

Κάθε διευκρίνιση ευπρόσδεκτη, αρκεί να μην «κρυφτεί» πίσω από τα ψιλά γράμματα των συμφωνιών που έχουν και την έγκριση της Βουλής.

Εν ολίγοις: ας αιτιολογήσει κάποιος ποια είναι π.χ. η ποιοτική διαφορά του άρθρου 2 της ελληνο-γαλλικής συμφωνίας που αφορά τη ρήτρα αμοιβαίας αμυντικής συνδρομής σε περίπτωση που μια από τις δύο χώρες δεχθεί επίθεση στην επικράτειά της, από τις σχετικές ενωσιακές ρήτρες.

Ή ας διευκρινιστεί αρμοδίως αν υπάρχει αντίστοιχη ρήτρα και στην ελληνο-αμερικανική συμφωνία που υπερτερεί των αντίστοιχων ΝΑΤΟϊκών δεσμεύσεων προς τη χώρα μας. Και σε τελευταία ανάλυση, τόσα δισεκατομμύρια πληρώνει η Ελλάδα στις αμυντικές βιομηχανίες των συμμάχων της. Ας ξοδέψουν κι εκείνοι λίγο καύσιμο παραπάνω κι ας στείλουν τα αεροπλανοφόρα «Σαρλ Ντε Γκωλ» και «Χάρι Τρούμαν» για μία… κρουαζιέρα στο Αιγαίο.

Έτσι, για το φόνο των Ιουδαίων… (…και προς επιβεβαίωση του πώς είναι οι πραγματικές συμμαχίες).