…και εσένα τι σε COVID, τέλος πάντων;

Γράφει η Εύα Διαμαντή

Την εβδομάδα που μας πέρασε είχαμε στο περίπου 35.000 νέα κρούσματα, ξεπέρασαν τους 500 οι διασωληνωμένοι και μέχρι την Πέμπτη που γράφω αυτές τις γραμμές η χώρα σημείωσε 248 θανάτους. Τα συναισθήματά μου κυμαίνονται αποκλειστικά ανάμεσα στην απόλυτη απάθεια και τον απόλυτο εκνευρισμό. Το ύψος και το βάθος. Είμαι απαθής, γιατί είμαι δημοσιογράφος και η μέρα μου δεν είναι ποτέ ίδια, συνεπώς ό,τι και να συμβεί δεν με ρίχνει απ’ τα σύννεφα, παραμένω όμως νευρική με οτιδήποτε απλό δεν γίνεται αντιληπτό από τη μάζα.

Στην αρχή… είχαμε τη μάσκα. Μονή, διπλή, υφασμάτινη, χάρτινη, με τσιπ, χωρίς τσιπ, κάτω από το πηγούνι, κάτω από τη μύτη, πάνω από τα φρύδια κτλ. Θυμάμαι έναν τύπο στο λεωφορείο που τη χρησιμοποιούσε σαν μάσκα ύπνου !! Πόσοι και πόσοι δεν σφάχτηκαν για δαύτες… τώρα όμως έχουμε καινούργια αφορμή για να ξύσουμε τις πλάτες μας στην γκλίτσα του τσοπάνη: Το πιστοποιητικό εμβολιασμού μετ’ επιδείξεως αστυνομικής ταυτότητος, βεβαίως-βεβαίως…

Γιατί εδώ, που τα λέμε, είναι πάρα πολύ δύσκολο να κουβαλάς ένα χαρτί Α4, πόσω μάλλον όταν το κουβαλάς μέσα στο πορτοφόλι σου, μέσα στην τσάντα σου, πάνω στους ώμους σου… μη μιλήσω δε για το ψηφιακό αρχείο στο κινητό. Απορώ με την υπομονή των ανθρώπων που ψάχνουν πέρα-δώθε με το δάχτυλο στην οθόνη και μετά να προσπαθούν να μεγεθύνουν το εικονίδιο για να το πιάσει η κάμερα του καταστηματάρχη και να μην το βρίσκει και μετά να το βρίσκει… αλλά να μην έχουν ταυτότητα μαζί τους για να μπουν. Κουράστηκα και που το περιέγραψα όλο αυτό.

Θυμάσαι κάποτε –πριν από κάνα-δυο χρόνια– που μιλούσαν οι επιστήμονες για «Ζήτημα ατομικής ευθύνης»; Σε λίγο καιρό, πολύ φοβάμαι ότι θα μιλάνε για «Ζήτημα πανδημικής αποβλάκωσης».

Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε, ήταν το πρώτο crash test της νέας πραγματικότητας και το πέρασα χαζεύοντας περαστικούς –χωρίς να φοράω ακουστικά– μόνο και μόνο για να έχω υλικό να μοιραστώ μαζί σου αυτήν τη βδομάδα. Ευτυχώς οι συνάνθρωποί μου δεν με απογοητεύουν ποτέ. Θα πω μια φράση που κάπου διάβασα και με στιγμάτισε: «Δεν έχω ταυτότητα μαζί μου, αλλά μπορώ να σας δείξω το instagram μου. Το ίδιο είναι».

Θυμάσαι κάποτε –πριν από κάνα-δυο χρόνια– που μιλούσαν οι επιστήμονες για «Ζήτημα ατομικής ευθύνης»; Σε λίγο καιρό, πολύ φοβάμαι ότι θα μιλάνε για «Ζήτημα πανδημικής αποβλάκωσης». Μέσα σε μία μόλις εβδομάδα, ορίστηκαν 160 χιλιάδες ραντεβού για την 1η δόση του εμβολίου. Πράγμα που σημαίνει ότι ο καφές, τα ψώνια, τα μπουζούκια, το γήπεδο, τα γυμναστήρια, τα νυχάδικα και τα «Σαλόν ντε Κουαφίρ» είναι η ζωή του Έλληνα. Είναι η προτεραιότητα της Ελληνίδας. Όχι η υγεία. Όχι οι μεταλλάξεις. Όχι οι θάνατοι. Τίποτα από αυτά δεν ήταν αρκετό για να τους πείσει να σκεφτούν το συλλογικό συμφέρον, που δεν είναι άλλο από την προστασία εκείνων και των γύρω τους. Είναι απλό, δεν κοστίζει τίποτα, προφυλάσσει και…

…και δεν θίγω καν το ζήτημα του εμβολίου αυτό καθαυτό. Μιλάω για συμπεριφορές ανθρώπων που δεν σέβονται. Το ότι έκανες το εμβόλιο, φιλαράκο μου, δεν σου δίνει το δικαίωμα να μπουκάρεις ανενόχλητος όπου θες με κατεβασμένη τη μάσκα σου, και να καβγαδίζεις κι από πάνω επειδή σου ζητάνε ένα χαρτί και μια ταυτότητα. Δεν είσαι ινκόγκνιτο σελέμπριτι. Είσαι ο Αλέκος απ’ τα Σεπόλια και είμαι η Εύα από τον Νέο Κόσμο. Δείξε το ρημάδι το χαρτί να ξεμπερδεύουμε!!!

Η νέα πραγματικότητα που ανέφερα πιο πάνω, αισθάνομαι ότι είναι κάτι περισσότερο από μια δραστική αλλαγή της καθημερινότητας. Νιώθω ότι πρόκειται για μια ανάγκη εσωτερικής αλλαγής. Μιας ανάγκης που μπορεί να έσκασε σαν μπουνιά στα μούτρα από το πουθενά και που τώρα πρέπει να βρούμε την αιτία για τη μελανιά που αποκτήσαμε. Μήπως άθελά μας φταίξαμε κάπου και εμείς; Να είμαστε ευγενικοί, παιδιά. Να έχουμε υπομονή. Να βοηθάμε εκεί που μπορούμε, όποιον μπορούμε. Ο σεκιούριτι στο κατάστημα καλλυντικών, πρέπει εκτός από το να προσφέρει υπηρεσίες φύλαξης, να διενεργεί ΚΑΙ ελέγχους στα πιστοποιητικά μας. Νομίζεις ότι το θέλει; Ούτε καν. Γι’ αυτό πληρώνεται όμως. Ζει από αυτό. Ας του κάνουμε τη ζωή πιο εύκολη κι ας μην τον υποχρεώσουμε να τσακώνεται με τον κάθε έναν από εμάς που βιάζεται ν’ αγοράσει ένα σαμπουάν (γιατί έχει διπλοπαρκάρει κιόλας).

Όλα ξεκινούν και τελειώνουν με τον σεβασμό και δεν θα σταματήσω ποτέ να το λέω, να το γράφω και να το φωνάζω. Μην κάνεις το εμβόλιο, αν δεν θέλεις. Δικαίωμά σου, δεν πρόκειται να σε κρίνω, όμως ο σεβασμός είναι ηθική υποχρέωσή σου.

Σκέψου το καλά, εφάρμοσέ το στην πράξη και σου εγγυώμαι ότι θα κοιμάσαι καλύτερα τα βράδια…