Με «βασιλική» λάμψη η Ρεάλ έκανε το 3 στα 3 (pics, videos)

Η Ρεάλ νίκησε τη Λίβερπουλ 3-1 (51′ Μπενζεμά, 64′, 83′ Μπέιλ – 55′ Μανέ) και πανηγύρισε ένα ιστορικό επίτευγμα. Την 3η συνεχόμενη κατάκτηση του Champions League και 13η συνολικά (απ’ όταν η διοργάνωση ονομαζόταν Κύπελλο Πρωταθλητριών) στην ιστορία της. Η Λίβερπουλ δεν είχε αυτά που απαιτούνταν για να «κοιτάξει στα μάτια» την ισπανική ομάδα.

Οι «μερένχες» μπήκαν στο «NSC Olimpiyskiy» ως φαβορί και φρόντισαν να επιβεβαιώσουν,  με την απόδοση τους, και πάνω στο «πράσινο χαλί» το δίκαιο των εκτιμήσεων. Το έργο τους διευκόλυναν, πάντως, κάνοντας ταυτόχρονα… Γολγοθά την αποστολή των αντιπάλων τους, δύο γεγονότα.

Αφ’ ενός ο τραυματισμός του Μοχάμεντ Σαλάχ από τον Σέρχιο Ράμος (25′). Ο Ισπανός «κλείδωσε» το χέρι του Αιγύπτιου και τον έριξε κάτω με συνέπεια να τραυματιστεί σοβαρά στον ώμο και να αποχωρήσει με λυγμούς. Προκαλώντας στους «κόκκινους» αγωνιστικό και ψυχολογικό μειονέκτημα.

Απώλεια είχε και η Ρεάλ, με τον τραυματισμό του Ντάνι Καρβαχάλ (36′). Ο οποίος, επίσης, αποχώρησε δάκρυα στα μάτια. Άσχημο γεγονός για τον ποδοσφαιριστή αλλά δε δημιούργησε αρνητικές συνέπειες για την ομάδα του.

Αφ’ ετέρου η Λίβερπουλ είχε κάτω από τα δοκάρια τον Λόρις Κάριους. Ο Γερμανός, σε ρόλο… Αγιοβασίλη, «δώρισε» δύο γκολ στη Ρεάλ και ουσιαστικά στέρησε κάθε ελπίδα από την ομάδα του. Τις γκάφες του και στο 1-0 και στο 3-1 δύσκολα τη συναντάς και σε αγώνες αλάνας.

Συναισθανόμενος το μέγεθος των λαθών του και των συνεπειών τους, μετά το τέλος του αγώνα, κινήθηκε προς τους οπαδούς της Λίβερπουλ. Και κλαίγοντας γοερά τους ζητούσε, με χαρακτηριστικές κινήσεις, συγγνώμη.

 

Karius acting like it’s his farewell game after a legendary career. Well but over tbh. lmaoo I’m crying 😂😂 pic.twitter.com/cenM5p3plA

— Özilinho (@WoolWitchGooner) 26 Μαΐου 2018

Ευθύνη έχει και στο 2-1. Όμως σε αυτή τη φάση, η λανθασμένη και καθυστερημένη αντίδρασή του καλύπτεται από την… μαγεία της έμπνευσης και εκτέλεσης του Γκάρεθ Μπέιλ.

Η Λίβερπουλ βρήκε τα ψυχικά αποθέματα να ισοφαρίσει με τον Μανέ που ήταν ο καλύτερος της παίκτης, σε 1-1 αλλά μέχρι εκεί.

Δεν είχε «απάντηση» στην απώλεια του Σαλάχ, δεν είχε παίκτες με την προσωπικότητα και τα προσόντα των «μερένχες». Ήταν τουλάχιστον μια κλάση κατώτερη ή αλλιώς η Ρεάλ ήταν τουλάχιστον μια κλάση ανώτερη. Με κυριαρχία στη μεσαία γραμμή, στην κυκλοφορία της μπάλας, περισσότερη ενέργεια, ποδοσφαιριστές που ήξεραν αλλά και μπορούσαν. Με επιλογές και στον πάγκο, κάτι που δεν είχαν οι «κόκκινοι». Απόλυτα δίκαια και λογικά, λοιπόν, η Ρεάλ, έγραψε ιστορία.