Μνημονιακοί πρωθυπουργοί και μνημονιακοί βουλευτές και υπουργοί…

Η φράση του Κυριάκου Μητσοτάκη, στην πρόσφατη συνέντευξη ππυ έδωσε στον Γιώργο Αυτιά, «εγώ δεν είμαι μνημονιακός πρωθυπουργός», δημιούργησε απορίες σε αρκετά μεγάλη πτέρυγα της Νέας Δημοκρατίας. Κι αυτό επειδή η ιστορία των μνημονίων είναι γνωστή και δεν αλλοιώνεται με κάποια φράση αυτής της μορφής.

Έχουμε και λέμε, λοιπόν.

Το πρώτο μνημόνιο το υπέγραψε ο Γιώργος Παπανδρέου, μετά το Καστελόριζο. Στη συνέχεια, αδυνατώντας να ανταποκριθεί στο τεράστιο οικονομικό χάσμα, παραιτήθηκε, φορτώνοντας τον οικονομικό εκτροχιασμό στην προηγούμενη κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή. Σημείωση: Εδώ ξέχασε τον Σημίτη και τους Ολυμπιακούς Αγώνες…

Όταν ανέλαβε ο Αντώνης Σαμαράς, είχε μπροστά του τα οικονομικά δεδομένα από τις προηγούμενες θητείες Καραμανλή και Παπανδρέου, με ένα τεράστιο οικονομικό έλλειμμα και με τη Μέρκελ να καραδοκεί για να πιέζει απειλώντας εμμέσως με Grexit…

Ο Σαμαράς, μαζί με τον Βαγγέλη Βενιζέλο και τον υπουργό Οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα, παρέλαβε όλο τον οικονομικό αρνητικό ογκόλιθο των οκτώ προηγούμενων ετών, αντιμετώπισε κάποιους «φίλους» μας της ΕΕ, που δεν θα τους «χάλαγε» ένα Grexit, και κατάφερε να φτάσει στο σημείο να αποτυπώνει τα οικονομικά της Ελλάδας στο γνωστό mail Χαρδούβελη.

Ας επαναφέρουμε στη μνήμη μας τα τότε σημαντικά γεγονότα για τη χώρα μας.

To δεύτερο μνημόνιο υπογράφηκε την 1η Μαρτίου 2012 από την κυβέρνηση ειδικού σκοπού με πρωθυπουργό τον Λουκά Παπαδήμο, στον σχηματισμό της οποίας είχαν συμφωνήσει ο Γιώργος Παπανδρέου (ΠΑΣΟΚ), ο Αντώνης Σαμαράς (ΝΔ) και ο Γιώργος Καρατζαφέρης (ΛΑΟΣ) τον Νοέμβριο του 2011.

Στο πλαίσιο του β΄’ μνημονίου είχε συμφωνηθεί μεταξύ άλλων η χορήγηση νέου δανείου στην Ελλάδα ύψους 109 δισ. ευρώ, η μεταφορά την Ελλάδα όλων των κερδών που είχαν οι κεντρικές τράπεζες των κρατών-μελών της Ευρωζώνης από την αγορά ελληνικών ομολόγων με μειωμένο επιτόκιο μέχρι το 2020, αλλά και το κούρεμα του χρέους που είχαν στα χέρια τους ιδιώτες επενδυτές.

Ενδεικτικά αναφέρεται ότι στο τέλος της διακυβέρνησης Σαμαρά- Βενιζέλου το 2014 η χώρα είχε καταφέρει να πετύχει μετά από χρόνια πρωτογενές πλεόνασμα (+0,4%) αντί για έλλειμμα και από την επίσης πολυετή ύφεση η Ελλάδα είχε θετικό ρυθμό ανάπτυξης στο 0,7%.

Στις 16 Μαΐου 2012 απαλλάσσεται των καθηκόντων του ο Παπαδήμος, προκηρύσσονται εκλογές για τον Ιούνιο του 2012, και στις 17 Ιουνίου σχηματίζεται η τρικομματική ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ (Κουβέλης).

Η συνέχεια είναι γνωστή: Ανέλαβε ο Βαρουφάκης τα οικονομικά, και μέσα σε ένα 6μηνο ο «πρώτη φορά πρωθυπουργός» Αλέξης Τσίπρας υποχρεώθηκε μπροστά στην οικονομική καταστροφή της χώρας μας να φαλκιδεύσει το δημοψήφισμα του Ιουλίου 2015, κάνοντας το «Όχι», «Ναι», ώστε να παραμείνουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Φυσικά, και ο Τσίπρας υπέγραψε τα δικά του μνημόνια και με διάφορες «οπερετικές» συνεντεύξεις προσπαθούσε να δικαιολογήσει την ανερμάτιστη οικονομική πολιτική του.

Βεβαίως ο Κυριάκος δεν έχει υπογράψει κανένα μνημόνιο ως πρωθυπουργός και βεβαίως σήμερα παρά την πανδημία έχει επιτύχει μια οικονομική ανάκαμψη, δίνοντας βαρύτητα στην ανάπτυξη.

Ακόμη και στην περίοδο της συγκυβέρνησης Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ ήταν υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης (με υφυπουργό την Εύη Χριστοφιλοπούλου), και μάλιστα ήταν υπεύθυνος για το πρόγραμμα κινητικότητας 12.000 δημοσίων υπαλλήλων υλοποιώντας το οικονομικό πρόγραμμα της κυβέρνησης, δεχόμενος μάλιστα και μύδρους για την απομάκρυνση των καθαριστριών του υπουργείου Οικονομικών και εκατοντάδων σχολικών φυλάκων, ενώ υπάλληλοι της δημοτικής αστυνομίας και διοικητικοί υπάλληλοι των πανεπιστημίων μετακινήθηκαν σε άλλες θέσεις.

Έλεγε δε χαρακτηριστικά τότε ότι «η κινητικότητα δεν αποτελεί υποχρέωση μόνο της χώρας αλλά και θετικό εργαλείο ου οδηγεί στην καλύτερη οξοποίηση του εργατικού δυναμικού».

Κατά συνέπεια, ο πιεζόμενος από τα οικονομικά φόρα της Ευρώπης πρωθυπουργός Σαμαράς, στα νομοσχέδια που αφορούσαν τα οικονομικά της χώρας, και τα οποία με μεγάλη προσοχή επεξεργαζόταν ο σημερινός κεντρικός τραπεζίτης Γ. Στουρνάρας, ζητούσε και ελάμβανε την ψήφο των βουλευτών του, μεταξύ των οποίων και του βουλευτή Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος ως βουλευτής, βλέποντας τον κίνδυνο εξοβελισμού της Ελλάδας, ψήφισε τα δύο από τα τρία μνημόνια.

Επομένως, η φράση του που προαναφέραμε δεν συνεπάγεται ότι δεν συμμετείχε στην προσπάθεια της οικονομικής ανάπτυξης της χώρας μας κατά την περίοδο 2012-2014. Αντίθετα, ως υπουργός τόλμησε και έκανε πολλές και σημαντικές τομές.

Οι μνημονιακοί πρωθυπουργοί –όσο κι αν η λέξη «μνημονιακός» αδικεί τον Αντώνη Σαμαρά– δεν ψήφισαν μόνοι τους τα οικονομικά νομοσχέδια. Έθεταν υπ’ όψιν των βουλευτών τους τα οικονομικά δεδομένα, τόνιζαν την αναγκαιότητα της ψήφισής τους και βεβαίως λάμβαναν την ψήφο τους.

Κατά συνέπεια, εκτός από τους μνημονιακούς πρωθυπουργούς, υπήρχαν και οι «μνημονιακοί» βουλευτές που τα ψήφισαν, αλλά και οι «μνημονιακοί» υπουργοί που τα υλοποιούσαν…