ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΚΑΛΟΓΗΡΟΥ: Άλλο υπάλληλοι στο Δημόσιο και άλλο υπάλληλοι σε ΔΕΚΟ και τράπεζες

Για το νομοσχέδιο του υπουργού Δικαιοσύνης, Μιχάλη Καλογήρου, υπάρχουν πολλές και σοβαρές ενστάσεις για ορισμένα άρθρα του, όπως για ποινές που θα επιβάλλονται για χρήση εκρηκτικών υλών, για τις τηλεφωνικές υποκλοπές, για την ευθύνη πολιτικών σε εθνικές συμφωνίες κ.λπ.

Το προς ψήφιση όμως άρθρο, σύμφωνα με το οποίο ο Νόμος 1608/1950 περί καταχραστών του Δημοσίου, που μέχρι σήμερα όριζε ως υπαλλήλους όλους τους συμπεριλαμβανομένους στο δυναμικό ΔΕΚΟ, τραπεζών και γενικά όπου το Δημόσιο είχε κάποιας μορφής συμμετοχή, με ομοφωνία όπως διαφαίνεται πηγαίνει για κατάργηση.

Η νέα διάταξη προσδιορίζει ως υπαλλήλους με τις συνέπειες του Νόμου 1608/1950 μόνο όταν απασχολούνται στον αμιγώς δημόσιο τομέα (υπουργεία, κρατικούς οργανισμούς και γενικότερα φορείς του Δημοσίου). Η λύση αυτή προτάθηκε από τον κ. Καλογήρου, γιατί σε ΔΕΚΟ αλλά κυρίως σε τράπεζες κανείς δεν έβαζε την υπογραφή του για οικονομικό θέμα (τραπεζικό δάνειο, αγορές, πωλήσεις κ.λπ.), αφού έστω και μετά από παρέλευση 10-15 ετών, από κάποια έκθεση κάποιου αρμοδίου ή μη κινδύνευε να καθίσει στο εδώλιο για απιστία εις βάρος του φορέα που εργαζόταν, και μάλιστα με τις επιβαρυντικές διατάξεις του Νόμου 1608 που προέβλεπαν κάθειρξη άνω των 10 ετών.

Αποτέλεσμα της μέχρι σήμερα πρακτικής, για να πάρει κανείς δάνειο από τράπεζα έπρεπε να έχει δώσει ως εγγύηση ακίνητα ή άλλα περιουσιακά στοιχεία πολλαπλάσιας αξίας. Και οι δοθείσες εγγυήσεις σε μελλοντικό χρόνο θα επανεξετάζονταν αν ήταν επαρκείς.

Αποτέλεσμα: Οι τράπεζες δεν είχαν τη δυνατότητα να «πουλήσουν» χρήματα, που είναι το κατ’ εξοχήν αντικείμενο ύπαρξής τους.

Το ίδιο και στις επιχειρήσεις, όπου το Δημόσιο είχε κάποια συμμετοχή. Κανείς δεν αναλάμβανε να υπογράψει κάποια προμήθεια, ακόμη και για τις αναγκαίες πρώτες ύλες, αν δεν είχε πολυάριθμες και αναλυτικές διαβεβαιώσεις ότι στο μέλλον δεν θα κινδύνευε να κάτσει στο εδώλιο του κατηγορούμενου, απλά και μόνο επειδή κάποιος άλλος είχε κάποια άλλη αντίληψη για το αν ωφελήθηκε ή όχι ο φορέας.

Εδώ πρέπει να επισημάνουμε ότι σε άλλες περιπτώσεις όπου το κράτος ήθελε να προχωρήσει σε αποκρατικοποιήσεις, πέρασε και διάταξη νόμου όπου οι υπογράφοντες την εκποίηση των «ασημικών» του Δημοσίου, απολάμβαναν το ευεργέτημα του ακαταδίωκτου!!!

Έτσι, όταν οι πραγματογνώμονες προσδιόρισαν ως τιμή πώλησης των 14 αεροδρομίων στο ποσό των 450 εκατ. ευρώ, και η πώληση κατακυρώθηκε στο 1,350 δισ. ευρώ, οι εν λόγω κύριοι δεν θα είχαν κανένα πρόβλημα αν το Δημόσιο, ακολουθώντας τις «οδηγίες» τους, έχανε περίπου 900 εκατ. ευρώ!!!

Αυτές τις δυσλειτουργίες αίρει η προτεινόμενη διάταξη, γι’ αυτό και έχει υιοθετηθεί απ’ όλα τα κόμματα.

Η ψήφιση του νομοσχεδίου έχει προσδιορισθεί για τις αρχές Απριλίου.