O «εμμονικός» κύριος Ανδρουλάκης

Τις αντοχές της Ελλάδας δοκιμάζουν από τις αρχές του Σεπτέμβρη τα καιρικά φαινόμενα που διαδοχικά και με απίστευτη ένταση έπληξαν τη χώρα προκαλώντας βιβλικές καταστροφές.

Πρώτα ήταν η κακοκαιρία Daniel το πέρασμα της οποίας από την Θεσσαλία άφησε πίσω της 17 νεκρούς ανθρώπους, 230.000 ζώα και πτηνά πνιγμένα στα λασπόνερα και ολοκληρωτικά κατεστραμμένο τον πρωτογενή τομέα παραγωγής σε μία περιφέρεια στην οποία βρίσκεται το 12,3% της χρησιμοποιούμενης γεωργικής έκτασης ολόκληρης της επικράτειας. Ακολούθησε το χτύπημα της καταιγίδας Elias που μπορεί να μην είχε την ένταση της Daniel αλλά στα τέσσερα 24ωρα που διήρκησε ήρθε να αποτελειώσει ότι είχε μείνει όρθιο: τόνοι λάσπης από κατολισθήσεις έκλεισαν την Εθνική Οδό Αθηνών-Πατρών στο ύψος του Αιγίου, το χαλάζι που έπεσε στην Πελοπόννησο είχε το μέγεθος… λεμονιού, η Κεντρική και Βόρεια Εύβοια υπέστησαν εκτεταμένες ζημιές, ενώ μέσα σε διάστημα μικρότερο των 20 ημερών ο Βόλος ξαναπνίγηκε΄, με τον δήμαρχο της πόλης να αποτιμά ότι η τωρινή καταστροφή είναι χειρότερη από αυτήν που είχε προκληθεί από την κακοκαιρία Daniel.

Αν στα παραπάνω συνυπολογιστεί το γεγονός ότι όσοι Έλληνες σώθηκαν από τα δύο ακραία καιρικά φαινόμενα «πνίγονται» καθημερινά από την ακραία ακρίβεια που χτυπάει αλύπητα τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς, προκύπτει το συμπέρασμα ότι το κοινωνικό καζάνι λίγο θέλει να βρεθεί σε σημείο βρασμού.

Σε μία τέτοια συνθήκη, λοιπόν, θα περίμενε κανείς ότι ο δημόσιος πολιτικός διάλογος θα αναλωνόταν στα φλέγοντα ζητήματα της σκληρής καθημερινότητας των πολιτών και όχι στις άκαιρες αντιπολιτευτικές εμμονές των κομματικών μηχανισμών. Διότι είναι παντελώς άκαιρο οι πολίτες στους οποίους όλα τα κόμματα απευθύνονται (σ.σ. έχουμε εκλογές τις δύο επόμενες Κυριακές) να γλύφουν τις πληγές τους από το κακό που τους βρήκε και η αντιπολίτευση, προεξάρχοντος του ΠΑΣΟΚ, να ασχολείται με τις υποκλοπές και την ΑΔΑΕ. Όχι ότι είναι ήσσονος σημασίας ζήτημα για μία δημοκρατία η υπόθεση των επισυνδέσεων, αλλά ακριβώς επειδή η Ελλάδα είναι σύγχρονη δυτική δημοκρατία και όχι μπανανία, τη διαλεύκανση του τι πραγματικά έγινε την έχει αναλάβει η Δικαιοσύνη και όχι –ευτυχώς– η Χαριλάου Τρικούπη ή η Κουμουνδούρου.

Υπό αυτό το πρίσμα, γεννιούνται τεράστια ερωτηματικά για το ποια πολιτική… διάνοια υπέδειξε στο κόμμα του Νίκου Ανδρουλάκη τη συγκεκριμένη αντιπολιτευτική στρατηγική της ανέξοδης κορώνας, η οποία και εκ του αποτελέσματος είναι απολύτως ανεδαφική. Πιθανότατα ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ θεωρεί ότι αν ως άμεσα εμπλεκόμενος (ως παρακολουθούμενος) στην υπόθεση των υποκλοπών εντείνει τον ανένδοτο εναντίον του Κυριάκου Μητσοτάκη, θα κερδίσει δημοσκοπικά ψηφαλάκια και κούτσα-κούτσα θα πετύχει το μεγαλεπίβολο στόχο του να γίνει το ΠΑΣΟΚ αξιωματική αντιπολίτευση. Μόνο που αυτά τα ψηφαλάκια δεν φαίνεται να οδεύουν προς τη δεξαμενή της Χαριλάου Τρικούπη.

Επίσης το θέμα των υποκλοπών αποτελεί ως γνωστόν αντικείμενο έρευνας από τη Δικαιοσύνη, όπου οι εισαγγελείς Αγγ. Τριανταφύλλου και Κ. Σπυρόπουλος αναμένεται να εκδώσουν σύντομα το πόρισμά τους. Άρα με τις «καυτές» αλλά άνευ ουσίας παρεμβάσεις του στη Βουλή και στα media, τι ακριβώς επιδιώκει ο κ. Ανδρουλάκης;

Να επηρεαστούν στο έργο τους οι εισαγγελείς ή να δείξει στους ψηφοφόρους του ότι ασκεί εποικοδομητική αντιπολίτευση; Μάλλον δεν το καταφέρνει.

Τρανή απόδειξη οι τρεις πρόσφατες δημοσκοπήσεις, οι οποίες ενώ έχουν ενσωματώσει τα τραγικά γεγονότα των καταστροφών αλλά και την τρικυμιώδη αλλαγή ηγεσίας στον ΣΥΡΙΖΑ, δίνουν στο ΠΑΣΟΚ ποσοστά ακόμη και κάτω από το 11,84% που πέτυχε στις πολύ πρόσφατες εθνικές της 25^η Ιουνίου. Εν ολίγοις, ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν εισπράττει το παραμικρό όφελος ούτε από τη φθορά της Νέας Δημοκρατίας αλλά ούτε καν από τον σπαρασσόμενο ΣΥΡΙΖΑ που μετά από την εκλογή Κασελλάκη αντί να πάρει λίγο τα πάνω του συνεχίζει να χάνει δημοσκοπικά ποσοστά και οδεύει αργά αλλά σταθερά προς τη διάσπαση. Για να μην πούμε ότι σε δημοφιλία (θετικές-αρνητικές γνώμες) ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ βρίσκεται πίσω από τον γ.γ του ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα.

Αν όλα τα παραπάνω τα προσπερνούν στο ΠΑΣΟΚ και επιμένουν να σηκώνουν εμμονικά το θέμα των υποκλοπών, αντί να καταθέτουν ρεαλιστικές λύσεις για την ανάσχεση της ακρίβειας και να κάνουν «δουλεμένη» και με καθαρές θέσεις αντιπολίτευση όπως υποδεικνύουν όχι οι «εχθροί» αλλά στελέχη του κόμματος –π.χ. ο Οδυσσέας Κωνσταντινόπουλος–, τότε όχι αξιωματική αντιπολίτευση δεν θα δουν στη Χαριλάου Τρικούπη, αλλά δεν αποκλείεται να επιστρέψουν στα μονοψήφια ποσοστά.