Ο μεγάλος περίπατος της… βιτρίνας

Δεν χρειαζόταν να είναι κάποιος συγκοινωνιολόγος με τέσσερα διδακτορικά για να μαντέψει ότι το ντεμπούτο του «Μεγάλου Περίπατου της Αθήνας» που έθεσε σε εφαρμογή ο Κώστας Μπακογιάννης θα συνοδευόταν από ένα ακόμη μεγαλύτερο του περιώνυμου περιπάτου μποτιλιάρισμα. Ήταν το απολύτως αναμενόμενο όταν κλείνεις 4 από τις 6 λωρίδες μιας οδού όπως η Πανεπιστημίου, η οποία υποδέχεται –ως συνέχεια των λεωφόρων Συγγρού και Αμαλίας– όλο τον φόρτο των οχημάτων που από τα νότια προάστια θέλουν να καταλήξουν στο κέντρο της πρωτεύουσας.

Και το πρόβλημα δεν είναι αυτό καθ’ αυτό το πρότζεκτ των πεζοδρομήσεων και των ποδηλατοδρόμων που οραματίστηκε ο δήμαρχος Αθηναίων, αλλά ο εν γένει τρόπος σύλληψης και υλοποίησής του. Διότι πιθανότατα δεν έχουμε να κάνουμε με μία αναμενόμενα δύσκολη αλλά πρόσκαιρα αρχή, όπως απαντάει σήμερα ο κ. Μπακογιάννης επικαλούμενος την υπομονή των Αθηναίων, ώσπου «να φτάσουμε σε μία Αθήνα που δεν θα αποκλείει κανέναν».

Έχουμε να κάνουμε αφενός με μία ταλαιπωρία που απλώς θα συνηθιστεί και αφετέρου με το γυάλισμα της βιτρίνας του ιστορικού κέντρου της ελληνικής πρωτεύουσας και το εκ παραλλήλου κρύψιμο των πολλών ατελειών της στους κάθετους δρόμους της αναμορφωμένης Πανεπιστημίου, που αν στρίψει ο πολίτης να νιώσει ότι… διακτινίστηκε σε άλλη χώρα.

Δεν υπάρχει Αθηναίος που να τον ρωτήσει ο κ. Μπακογιάννης αν του αρέσει η ιδέα να περιδιαβαίνει στην καλλωπισμένη και χωρίς αυτοκίνητα πόλη του και εκείνος να του απαντήσει «όχι». Δεν τον ρώτησε όμως αν του αρέσει το γεγονός ότι για να φτάσει εκεί πρέπει ο ίδιος Αθηναίος λ.χ. να συνωστιστεί στις στάσεις της οδού Πατησίων ή στον ηλεκτρικό της Βικτώριας και μάλιστα σε καιρούς πανδημίας.

Όπως δεν ρώτησε τους καταστηματάρχες του κέντρου που θα αναγκαστούν να… τουφεκάνε τους ήδη λιγοστούς πελάτες τους, αφού οι τελευταίοι θα κατεβαίνουν πια στο κέντρο –αν κατεβαίνουν– μόνο για σουλάτσο!!!

Γι’ αυτό και η κριτική είναι διττή. Έχει κατ’ αρχάς να κάνει με την έλλειψη (έτσι μοιάζει τουλάχιστον) ενός ολιστικού σχεδίου ανάπλασης της Αθήνας με τη συμβολή σε επίπεδο προτάσεων του υπουργείου Μεταφορών, του υπουργείου Ανάπτυξης, Τουρισμού, εμπορικών φορέων κ.λπ.

Κατά δεύτερον, η κριτική εδράζεται στο γιατί η δημοτική αρχή ιεράρχησε ως πρώτη προτεραιότητα τον «Μεγάλο Περίπατο» κι όχι μικρές αλλά κομβικές παρεμβάσεις στις υποβαθμισμένες γειτονιές της Αθήνας, με τα πεζοδρόμια που είναι επικίνδυνα για τους κοινούς θνητούς και παντελώς απροσπέλαστα για τα άτομα με ειδικές δεξιότητες, ή τις ασφαλτοστρώσεις που παρ’ ότι φρέσκιες «ξεφλουδίζουν» σε λίγες ημέρες.

Η Αθήνα χρειάζεται όντως ένα ολιστικό σχέδιο ανάπλασης που να εξυπηρετεί τις ανάγκες όλων, κι όπως σωστά λέει ο δήμαρχος, να μην αποκλείει κανέναν. Και κυρίως να μην είναι του τύπου «απ’ έξω κούκλα κι από μέσα πανούκλα»…