Πιστεύουν στον Θεό και το διαλαλούν

Η πανδημία του κορωνοϊού έχει αλλάξει τις ζωές των πολιτών σε όλο τον κόσμο. Τις Άγιες μέρες που διανύουμε μέχρι την Ανάσταση, οι προσευχές όλων είναι περισσότερες από ποτέ, καθώς ο άνθρωπος αισθάνεται αδύναμος μπροστά στο κακό που βρήκε την ανθρωπότητα και ζητά τη στήριξη του Κυρίου, προκειμένου να γεμίσει την ψυχή του.

Οι αθλητές σε πολύ μεγάλο ποσοστό είναι βαθιά θρησκευόμενοι. Έχουν την εσωτερική ανάγκη να στηρίζονται από τον Ιησού, προκειμένου να έχουν πάνω από όλα την υγεία τους και στη συνέχεια να γεύονται επιτυχίες.

Συγκλονιστική είναι η ιστορία ενός ποδοσφαιριστή, το όνομα του οποίου είχε απασχολήσει έντονα το ελληνικό κοινό, καθώς ο Ολυμπιακός και η ΑΕΚ αρχικά, αλλά και ο Αστέρας Τρίπολης ο οποίος έψαχνε την υπέρβαση στα μπακ σε δεύτερο χρόνο, είχαν ενδιαφερθεί να τον αποκτήσουν όταν αγωνιζόταν στη Στεάουα Βουκουρεστίου. Καμία κίνηση δεν πραγματοποιήθηκε για τον διεθνή Ρουμάνο. Ο Μιχάι Νέσου έκανε τελικά το βήμα για το εξωτερικό το καλοκαίρι του 2008, παίρνοντας μεταγραφή για την ολλανδική Ουτρέχτη.

Ο Νέσου είχε ήδη προλάβει να κατακτήσει Πρωτάθλημα Ρουμανίας και την περίοδο 2006-07 βοήθησε την ομάδα του να προκριθεί στους ομίλους του Champions League μετά από 10 χρόνια.

Τον Αύγουστο του 2008, ο Έρικ Πίετερς άφηνε την Ουτρέχτη για την Αϊντχόφεν και ο Νέσου γινόταν ο αντικαταστάτης του. Η χρονιά πήγε εξαιρετικά. Έκανε 29 συμμετοχές με τη νέα ομάδα του, όπου και καθιερώθηκε αμέσως στο αριστερό άκρο της άμυνας. Δεν αντιμετώπισε προβλήματα προσαρμογής στην ήσυχη μικρή πόλη της Ουτρέχτης και συνέχισε στον ίδιο ρυθμό. Τον Μάιο του 2011, η ομάδα του ετοιμαζόταν για το τελευταίο ματς της σεζόν. Αρκετοί σκέφτονταν ήδη τις διακοπές.

Η μοίρα όμως του έπαιξε ένα άσχημο παιχνίδι. Κατά τη διάρκεια της τελευταίας προπόνησης, στις 10 Μαΐου 2011, συγκρούστηκε με τον Ολλανδό Αλιέ Σουτ. Έπεσε στο έδαφος και προσπάθησε να ξανασηκωθεί, όταν με φρίκη ανακάλυψε ότι δεν μπορούσε να κινήσει τα χέρια και τα πόδια του. Το ουρλιαχτό του σόκαρε τους πάντες.

«Ο Μιχάι τραυματίστηκε και έπεσε στο έδαφος. Δεν κουνιόταν, αλλά φώναζε προς τα εμάς. Έλεγε ότι δεν μπορεί να αναπνεύσει και να κουνηθεί. Περιμέναμε να σηκωθεί, όπως έκανε πάντα. Αυτή τη φορά όμως δεν τα κατάφερε. Ήταν μια απαίσια στιγμή. Νιώσαμε αβοήθητοι, πραγματικά τον αγαπούσαμε», θυμάται ο Γιαν Βούιτενς, τότε συμπαίκτης του.

Τον παρέλαβε ασθενοφόρο και του τοποθετήθηκε μάσκα οξυγόνου για να αναπνεύσει. Μεταφέρθηκε αμέσως στο νοσοκομείο και οι γιατροί τον έβαλαν στο χειρουργείο. Είχε σπάσει έναν σπόνδυλο στον αυχένα και η επέμβαση στη σπονδυλική στήλη ήταν μονόδρομος.

«Οι γιατροί μού είπαν ότι σε περιπτώσεις σαν τη δική μου μπορείς να πεθάνεις αν δεν σου τοποθετηθεί γρήγορα μάσκα οξυγόνου. Στην πραγματικότητα, μόνο ένας στους 100 επιβιώνει από τέτοιο τραυματισμό. Δεν υπήρχε μπλακ άουτ, αλλά ήξερα ότι κάτι είχε συμβεί. Δεν ένιωθα πόνο, απλά δεν μπορούσαν να κουνηθώ», τόνιζε ο ίδιος.

Ο Σουτ, με τον οποίο συγκρούστηκε, δεν μπορούσε ούτε καν να προπονηθεί από το σοκ.  «Είπαν ότι ο Αλιέ έπεσε πάνω μου, αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. Απλά έπεσε ο ένας πάνω στον άλλον. Τόσο απλά. Είχε την μπάλα, έκανα τάκλιν και συγκρουστήκαμε. Ήταν ένα απλό τάκλιν. Απλά ήμασταν άτυχοι. Όταν παρακολουθώ ποδόσφαιρο βλέπω τέτοιες φάσεις κάθε δύο ή τρία ματς», δήλωνε ο Νέσου για το ατύχημα.

Οι οπαδοί της Ουτρέχτης συγκλονίστηκαν με τη σειρά τους. Εξάντλησαν τις φανέλες με το όνομά του και στο επόμενο ματς με την Άλκμααρ ξετύλιξαν ένα τεράστιο πανό με το πρόσωπό του. Οι παίκτες μπήκαν στον αγωνιστικό χώρο με σχετικά μπλουζάκια.

Πέντε μέρες μετά, ο Μιχάι ξύπνησε στο κρεβάτι του νοσοκομείου. Η επέμβαση είχε απομακρύνει τον κίνδυνο για τη ζωή του. Ωστόσο, το ατύχημα άλλαζε τα πάντα. Τα χέρια και τα πόδια του έμειναν παράλυτα και το αναπηρικό καροτσάκι θα ήταν πλέον ο μόνος τρόπος για να κινηθεί. Ο μεγάλος φόβος των γιατρών, όμως, ήταν η πορεία του μετά την εγχείριση. Επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, είχε χτίσει όλη του την καθημερινότητα γύρω από την προπόνηση και την άσκηση. Η επόμενη μέρα θα ήταν σίγουρα δύσκολη, με την κατάθλιψη να αποτελεί έναν μεγάλο κίνδυνο.

Ωστόσο, ο Νέσου απέδειξε ότι είναι πραγματικός μαχητής. Δεν τον πήρε από κάτω. Μέσω ενός gadget προσαρμοσμένου στις ανάγκες του κατάφερε να λύσει το θέμα της επικοινωνίας. Στη συνέχεια, δημιούργησε ένα ίδρυμα για να βοηθήσει κόσμο που αντιμετώπιζε το ίδιο πρόβλημα.

Πολλοί δεν μπορούσαν να πιστέψουν τη δύναμη ψυχής του Ρουμάνου, καθώς η σύζυγός του τον εγκατέλειψε μετά τον τραυματισμό του και οι γονείς του έφυγαν πολύ γρήγορα από τον καημό τους…

Ο Μιχάι Νέσου ονειρευόταν να περάσει τη ζωή του μετά το ποδόσφαιρο σε ένα ελληνικό νησί με τη σύζυγό του και να απολαμβάνει το ηλιοβασίλεμα. Αλλά με την αναγκαστική αποχώρησή του πολύ νωρίτερα από ό,τι θα περίμενε ποτέ, επικεντρώνεται πλέον σε ένα έργο που θα βοηθήσει τους άλλους τώρα και στο μέλλον.

 

«Ο Θεός θυσίασε το σώμα για να σώσει την ψυχή μου»

«Πιστεύω ότι ο Θεός θυσίασε το σώμα μου για να σώσει την ψυχή μου», δήλωσε σε συνέντευξή του στο δίκτυο gsp.ro ο Ρουμάνος διεθνής ποδοσφαιριστής. Ο Μιχάι Νέσου μετά το ατύχημα βαπτίστηκε Χριστιανός Ορθόδοξος, επισκέφθηκε το Άγιο Όρος και διακηρύττει σε κάθε ευκαιρία τη βοήθεια που του έδωσε η πίστη του στον Θεό και ο πνευματικός του.

«Μετά το ατύχημα, είχα πολλές στιγμές που ένιωσα ένα μεγάλο άγχος στην ψυχή μου και τότε συνειδητοποίησα ότι υπήρχε κάτι πάνω από εμάς. Και άρχισα να κοιτάζω. Πήγα σε λειτουργίες, σε εκκλησίες, μίλησα με πολλούς ιερείς. Βρισκόμενος σε αυτή την αναζήτηση κατέληξα στο συμπέρασμα ότι η Ορθοδοξία παρέμεινε η μοναδική αμετάβλητη για 2.000 χρόνια. Και σε ηλικία 30 ετών αποφάσισα να βαπτίσω τον εαυτό μου Ορθόδοξο. Κοιτάζοντας πίσω τη ζωή μου, συμπεραίνω ότι το μεγαλύτερο λάθος μου ήταν ότι δεν ήμουν από την αρχή κοντά στον Θεό. Δεν ξέρω γιατί συνέβη αυτό σε εμένα, αλλά με βοήθησε να ανακαλύψω τον αληθινό εαυτό μου. Ίσως στο παρελθόν είχα κάνει ελάχιστα καλά πράγματα και το ατύχημα, ακόμη κι αν εκ πρώτης όψεως ο κόσμος το βλέπει σαν μια τραγωδία, μια κατάρα, μετατράπηκε σε ευλογία».

Τα χρόνια πέρασαν και ο Νέσου επέστρεψε στην πρώτη του αγάπη. Το ποδόσφαιρο. Ο κολλητός του, Τζορτζ Ογκαγκάρου, που με τη φυγή του για τον Άγιαξ του είχε ανοίξει τη θέση για την 11άδα στη Στεάουα, του έδωσε την ευκαιρία. Ως προπονητής της  Ουνιβερσιτατέα Κλουζ πρότεινε στον Νέσου να αναλάβει θέση στο προπονητικό τιμ, ως αναλυτής video. Η είδηση έγινε δεκτή με ενθουσιασμό από τους οπαδούς της ομάδας. Όμως σκοπός της ζωής τού Μιχάι Νέσου ήταν να βοηθά τους συνανθρώπους του. Τόσο στη Στεάουα, όσο και στην Ουτρέχτη είχε μόνο φίλους.

Όντας πάνω από εννέα χρόνια στην αναπηρική καρέκλα μετά το σοβαρό ατύχημα, ο Νέσου άνοιξε ένα κέντρο αποκατάστασης για παιδιά με νευροκινητικές αναπηρίες.

Πλέον επιθυμεί να επεκτείνει αυτό το κέντρο, σε ένα συγκρότημα που προσφέρει προηγμένες θεραπείες αποκατάστασης για νέους μέχρι 18 ετών, καθώς και εργαστήρια για την εκμάθηση κάποιων επαγγελμάτων, δωρεάν.

Σε άλλη συνέντευξή του, ο Μιχάι είχε παραδεχτεί ότι ο Θεός τού έδωσε πολλά χαρίσματα, τα οποία δεν αξιοποίησε:

«Στον πολύ κόσμο οι ποδοσφαιριστές δεν δίνουν την εντύπωση ανθρώπων με μεταφυσικές ανησυχίες, εγώ όμως είχα συμπαίκτες και φίλους ποδοσφαιριστές με μεγάλη πίστη. Χάρη σε αυτούς ακολούθησα τούτο τον δρόμο».

Πλέον, η μάχη του συνεχίζεται σε ένα γήπεδο που γνωρίζει καλά.  Η μπάλα ξαναμπαίνει στην καθημερινότητά του. Ταυτίζεται και πάλι με τη ζωή του και αυτό από μόνο του αρκεί για να την αλλάξει…

Βαθιά θρησκευόμενοι

Βαθιά θρησκευόμενοι είναι πολλοί πρωταγωνιστές της θεάς μπάλας.

Ο Κολομβιανός Φαλκάο είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα. Έφθασε να κατακτήσει δύο Europa League με Πόρτο και Ατλέτικο Μαδρίτης σκοράροντας ακατάπαυστα, παίζοντας ακόμη σε Ρίβερ Πλέιτ, Μονακό, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Τσέλσι, Γαατασαράι.

Η γυναίκα του, Λορελέι, εξομολογείται πώς γνωρίστηκαν: «Τον πρωτοείδα σε μια Θεία Λειτουργία στην Εκκλησία του Μπουένος Άιρες. Τον αγάπησα γιατί πρώτα αυτός αγαπούσε τον ίδιο τον Θεό πάνω απ’ όλα».

Μετά την κατάκτηση του Europa League ο Φαλκάο δήλωνε: «Ευχαριστώ τον Θεό για αυτά που μας χαρίζει σ’ εμένα και την οικογένειά μου. Χωρίς τη βοήθειά Του, δεν θα ήμασταν εδώ σήμερα».

Το μπλουζάκι που φορούσε κάτω από τη φανέλα του έλεγε χαρακτηριστικά: «Πίστευε και θα δεις την δόξα του Θεού».

Ο θρυλικός Βραζιλιάνος Κακά, όταν ήταν 18 ετών, παραλίγο να μείνει παράλυτος για όλη του τη ζωή, όταν μετά από μία λανθασμένη κατάδυση που επιχείρησε , ένας σπόνδυλός του υπέστη κάταγμα. Ο ίδιος πιστεύει ότι ο Ιησούς Χριστός θεράπευσε τον κατεστραμμένο του σπόνδυλο και του επέτρεψε να ανακτήσει τις δυνάμεις του και να γίνει από τους πιο  πετυχημένους ποδοσφαιριστές στο παγκόσμιο στερέωμα. Ο ίδιος δεν ξεχνούσε ποτέ να υψώσει τα χέρια του προς τον ουρανό, κάθε φορά που έστελνε την μπάλα στα δίχτυα, ως ένδειξη ευχαριστίας και ευγνωμοσύνης προς τον Θεό.

«Είμαι Χριστιανός και πιστεύω σε αυτές τις αξίες, γιατί είναι κάτι που μας το παραγγέλνει η Αγία Γραφή, ο Λόγος του Θεού, και εμείς θα πρέπει να υπακούσουμε. Η ζωή μας είναι πολύ όμορφη. Οι πειρασμοί υπάρχουν πάντα, αλλά με τη Χάρη του Θεού προσπαθούμε να τους αποφεύγουμε. Είναι πραγματικά ωραία να ακολουθείς τον Χριστό».

Ο επίσης διεθνής Βραζιλιάνος τερματοφύλακας, Κλαούντιο Ταφαρέλ, έχει ένα ευαγγέλιο πάντα στο προσκέφαλο και πίσω από την εστία του.

Ο ίδιος εξομολογήθηκε σε μία συνέντευξή του: «Στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 1994 μεταξύ της Βραζιλίας και της Ιταλίας και αφού η κανονική διάρκεια του αγώνα έληξε 0-0, οδηγηθήκαμε στη διαδικασία των πέναλτι.

»Δεδομένου ότι κάλεσα τον Ιησού Χριστό στην καρδιά μου, έχω νιώσει τη χάρη, την αγάπη και τη δύναμη του Θεού στις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής μου. Όχι μόνο στις εύκολες αλλά και στις δύσκολες.

»Για να φτάσουμε στο Παγκόσμιο Κύπελλο είχαμε παίξει 52 παιχνίδια, περάσαμε τέσσερα χρόνια σκληρής προετοιμασίας και ένα ολόκληρο μήνα με μεγάλη προβολή από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης σε όλο τον κόσμο. Αλλά η τελική στιγμή ήταν μεταξύ δύο ανθρώπων:  του Ιταλού Μπάτζιο κι εμένα… Παρατήρησα ότι κράτησε το κεφάλι του κάτω και κοίταξε ανασφαλής. Γέμισα από αυτοπεποίθηση μέσα μου . Εκείνη τη στιγμή, προσευχόμενος στον Θεό, ήξερα με σιγουριά ότι είτε θα απέκρουα το πέναλτι, είτε ότι το σουτ θα ήταν έξω. Και έτσι ακριβώς έγινε. Όταν είδα ότι η μπάλα έφυγε ψηλά άουτ , το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν να γονατίσω και να δοξάσω τον Θεό γιατί ήξερα ότι η νίκη ήταν δική Του».

Ο Ταφαρέλ πήρε με τη Γαλατασαράι το Κύπελλο UEFA της περιόδου 1999-2000, με τον ίδιο να ανακηρύσσεται MVP του τελικού της 17ης Μαΐου του 2000, στη νίκη με 4-1 στα πέναλτι, κόντρα στην Άρσεναλ, καθώς και το Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ της ίδιας σεζόν, στη νίκη με 2-1 εναντίον της Ρεάλ Μαδρίτης. Είχε προηγηθεί η κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων της περιόδου 1992/93 με την ιταλική Πάρμα. Χρίστηκε 101 φορές διεθνής με τη «σελεσάο», ρέκορντμαν για τους τερματοφύλακες.

Με τα χρήματα που κέρδιζε ο Ταφαρέλ έκανε ένα σπιτικό, ικανό ν’ αναθρέψει φτωχά κι εγκαταλελειμμένα παιδιά. Σήμερα, έχει 22 από πολλές και διάφορες χώρες, άλλων θρησκειών και μαζί αγόρια με κορίτσια.

«Είναι το μεγάλο μου έργο. Δεν απέκτησα δικά μου παιδιά. Έτσι, θέλησα να βοηθήσω αυτά που δεν είχαν οικογένεια, δεν γνώρισαν πατέρα και μητέρα. Στη Βραζιλία τα παιδιά πεθαίνουν στον δρόμο. Σκοτώνονται στους δρόμους. Γίνονται κλέφτες για ένα κομμάτι ψωμί και λίγο νερό. Έτσι, έκανα αυτό που θα μπορούσαν να κάνουν περισσότεροι συνάνθρωποί μας».

«Προσεύχομαι κάθε μέρα»

Ο Άλε Σουτ, γέννημα-θρέμμα της Ουτρέχτης, έφθασε να γίνει αρχηγός της και ο παίκτης με τη μακροβιότερη θητεία σε μια ομάδα στο Ολλανδικό πρωτάθλημα. Εκείνη η φάση της σύγκρουσης με τον Μιχάι, στην προπόνηση, θα τον βασανίζει σε όλη του τη ζωή.

«Τίποτα δεν είναι πια το ίδιο. Ό,τι συνέβη με άλλαξε. Δεν περνάει ημέρα που να μη σκέφτομαι τον Μιχάι. Τον σκέφτομαι και πριν κοιμηθώ. Τον σκέφτομαι και όταν ξυπνάω. Δεν είμαι θρησκευόμενος, αλλά πλέον προσεύχομαι στον Θεό κάθε ημέρα, για να τον κάνει καλά», τόνισε ο Σουτ.

Δεν είναι τυχαίο πως επέλεξε στα τελευταία χρόνια της καριέρας του να φύγει μακριά. Πήγε κι έπαιξε στη Νότια Αφρική μέχρι το τέλος. Επέστρεψε στην Ουτρέχτη κι έκλεισε την καριέρα του σε μια μικρή ομάδα της περιοχής. Όμως και για τον Σουτ πλέον είναι εσωτερική ανάγκη η προσευχή…

Φερνάντο Σάντος ο ιεραπόστολος

Βαθιά θρησκευόμενος είναι ο πρώην Ομοσπονδιακός μας προπονητής και τεχνικός ηγέτης της Πορτογαλίας, Φερνάντο Σάντος. Κατά την παραμονή του στην Ελλάδα, ο Πορτογάλος συχνά επισκεπτόταν το Άγιο Όρος και τις μονές των Μετεώρων.

Έχει σχεδόν ιεραποστολική δράση. Από το 1994 είναι μέλος της θρησκευτικής οργάνωσης «Cursilhos de Cristandade» («Μικρά Μαθήματα Χριστιανισμού»), ενός κινήματος που ξεκίνησε πριν από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στην Ισπανία και έκτοτε εξαπλώνεται σε χώρες όπως η Πορτογαλία και η Βραζιλία.

Ο χαρακτήρας της οργάνωσης είναι έντονα πνευματικός και δίνεται ιδιαίτερο βάρος στην ψυχική προετοιμασία του πιστού για την ένωση με το θείο μέσω αυτών των «μικρών μαθημάτων» που παίρνει κάθε προσκυνητής, ενώ στο απόλυτο κέντρο της διδασκαλίας είναι ο Ιησούς Χριστός. Προτού έλθει στην Ελλάδα, το 2007, ο Φερνάντο Σάντος είχε αναπτύξει σημαντική δραστηριότητα στο πλαίσιο αυτής της οργάνωσης.

Εμφανιζόταν συχνά σε διάφορες πόλεις της Πορτογαλίας ως επώνυμος ομιλητής,  διαδίδοντας τις αρχές των Cursilhos σε μια προσπάθεια προσέλκυσης νέων οπαδών και εκθέτοντας χωρίς κανέναν φόβο τις απόψεις του για διάφορα κοινωνικά ζητήματα.