Πολύ κακό για το τίποτα και όλοι… κερδισμένοι στη Βουλή   

Το ζητούμενο στην προχθεσινή προ ημερησίας συζήτηση των πολιτικών αρχηγών στη Βουλή ήταν να βρεθεί ένας κοινός τόπος συνεννόησης για να σταματήσει η τοξικότητα του διαδικτύου, που απαξιώνει την πολιτική. Και οι δύο μεγάλοι μονομάχοι (Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ), όπως και οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις εισήλθαν στην κοινοβουλευτική αρένα  όχι με στόχο να αντιμετωπίσουν την παραβατικότητα σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής, αλλά και την παιδεραστία, αλλά να βγουν κερδισμένοι από τη μονομαχία.

Και μπορεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης να ανακοίνωσε τη λήψη συγκεκριμένων μέτρων για την αντιμετώπιση των προβλημάτων μετά τις καταγγελίες για βιασμούς, για ανάρμοστες συμπεριφορές στην εργασία, τα οποία απασχολούν την επικαιρότητα, όμως ο στόχος του ήταν άλλος. Να εκθέσει τον Αλέξη Τσίπρα ότι υποδαυλίζει το τοξικό κλίμα στην πολιτική με αφορμή τις πολύ σοβαρές καταγγελίες κατά του Δημήτρη Λιγνάδη. Στο Μαξίμου νιώθουν ικανοποιημένοι που ο κ. Τσίπρας δεν καταδίκασε ανοιχτά τόσο τον Πολάκη, όσο και τον Βαξεβάνη, για αναρτήσεις που ο διευθυντής της «Αυγής», Άγγελος Τσέκερης, τις χαρακτήρισε εμετικές.

Από τη δική τους πλευρά οι συνεργάτες του κ. Τσίπρα κομπάζουν ότι κατάφεραν να αποκαλύψουν την προσπάθεια συγκάλυψης της υπόθεσης Λιγνάδη και ποιούν τη νήσσα για τις αναρτήσεις του Πολάκη και της Ελευθεριάδου.

Το ΚΙΝΑΛ για μία ακόμη φορά ως Πόντιος Πιλάτος γνωμάτευσε ότι ευθύνονται και οι δύο για το τοξικό κλίμα, ενώ τα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης (ΚΚΕ, Ελληνική Λύση και ΜέΡΑ 25) άδραξαν την ευκαιρία να παρουσιάσουν το δικό τους σώου.

Και τελικά, όσοι αποφάσισαν να παρακολουθήσουν την προχθεσινή συζήτηση στη Βουλή το μόνο που είδαν ήταν η συναίνεση να κρατηθούν ακριβώς τα χρονοδιαγράμματα, ώστε ο πρωθυπουργός να προλάβει και να μετάσχει στη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε. μέσω τηλεδιάσκεψης. Και την επαύριον, όλοι πανηγυρίζουν ότι είναι νικητές.

Αν τελικά αντί της συνεδρίασης της Βουλής, η ΕΡΤ πρόβαλλε τη θεατρική παράσταση «Το μεγάλο μας τσίρκο» του Ιάκωβου Καμπανέλη σε μουσική Σταύρου Ξαρχάκου, θα είχαμε βγει πολύ σοφότεροι. Διότι το θεατρικό τού 1973 μπορεί να είχε πολιτογραφηθεί ως κωμωδία, όμως στην ουσία ήταν αλληγορία, σάτιρα και σε πολλά σημεία δράμα.