«Προικοθήρες» στο Μαξίμου

Σε γνωστή μουσική σκηνή της Αθήνας ο Χριστόφορος Ζαραλίκος πρωταγωνιστεί σε μια προεκλογική –όπως λέει το σχετικό promo– stand up comedy παράσταση με τον ευφάνταστο τίτλο «Φιλαράκι, θα μου δώσεις μια ψήφο;». Δεδομένου ότι η τέχνη εμπνέεται τις περισσότερες φορές από τη ζωή, ο τίτλος του αγαπητού «όρθιου» comedian ταιριάζει γάντι στην πολιτική κωμωδία των ημερών που αφορά την απόπειρα σύμπλευσης των αποκαλούμενων προοδευτικών δυνάμεων υπό τη «σκηνοθετική» μπαγκέτα του ΣΥΡΙΖΑ, που όμως δεν μπορεί να… διασκεδάσει τη λαϊκή οργή.

Της Πωλίνας Βασιλοπούλου

Η ιδέα της συνεργασίας του ΣΥΡΙΖΑ πρωτίστως με το Κίνημα Αλλαγής και δευτερευόντως με το ΠΟΤΑΜΙ είναι μία ιστορία που έχει… προϊστορία και δεν γεννήθηκε την Τρίτη που ο Αλέξης Τσίπρας κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ απηύθυνε ανοιχτή πρόσκληση συνεργασίας με όλες τις δυνάμεις που αυτοπροσδιορίζονται στον χώρο της προόδου, προκειμένου να ανασχεθεί –όπως είπε– ο κίνδυνος ανόδου της ακροδεξιάς στις ευρωεκλογές.

Όσοι έχουν καλή μνήμη θα θυμούνται ότι τον Μάρτιο του 2018 ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Δημήτρης Τζανακόπουλος, προωθούσε την ίδια ιδέα συμπόρευσης, αλλά υπό αυστηρά προαπαιτούμενα που η πολιορκούμενη νύμφη του Κινήματος Αλλαγής δύσκολα θα έκανε αποδεκτά, μιας και η Κουμουνδούρου ζητούσε γονυκλισίες μετάνοιας από τις επιλογές που έκανε η Χαριλάου Τρικούπη μετά το 2011.

Σήμερα, όμως, που τα κουκιά δεν βγαίνουν, τα προαπαιτούμενα ξεχάστηκαν και ξεφύτρωσαν πρωτοβουλίες τύπου «Γέφυρας», όπου μερικοί ξεχασμένοι γεφυροποιοί έχουν αναλάβει τις προεργασίες «οικοδόμησης» του… έρωτα μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και Κεντροαριστεράς. Ανεξαρτήτως της επιτυχίας που θα έχουν οι απόπειρες, το επιδιωκόμενο προξενιό δεν φαντάζει ανέφελο, αφού και τα δύο «σόγια» έχουν τις (σοβαρές) ενστάσεις τους: στη μεν Χαριλάου Τρικούπη –και όχι μόνο– ο Αλέξης Τσίπρας θεωρείται πολιτικός προικοθήρας του οποίου μοναδική επιδίωξη είναι η υφαρπαγή των ψήφων των κεντροαριστερών ψηφοφόρων. Στη δε Κουμουνδούρου, δεν είναι λίγοι αυτοί που θεωρούν ότι πρόκειται για ετερόκλητη πολυγαμική σχέση συμφέροντος με «νύφες» που έχουν ξεμείνει στο πολιτικό ράφι και δεν έχουν να τους προσφέρουν τίποτα, αντιθέτως αλλοιώνουν το προφίλ του ΣΥΡΙΖΑ.

Η γιούχα πάει σύννεφο!

Δεν πείθει λοιπόν αυτό το κάλεσμα Τσίπρα για στρατηγική συνεργασία των προοδευτικών δυνάμεων. Το μέγα πρόβλημα όμως για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι ο πολιτικός λόγος του κόμματος δεν πείθει πλέον ούτε τα λαϊκά ακροατήρια, με αποτέλεσμα να είναι συχνά τα φαινόμενα της αποδοκιμασίας των κυβερνητικών στελεχών όταν τα τελευταία καλούνται να μιλήσουν σε δημόσιους χώρους. Τη μήνη του πλήθους βίωσαν για παράδειγμα πριν από λίγες ημέρες ο Δημήτρης Τζανακόπουλος και η Όλγα Γεροβασίλη. Ο μεν κυβερνητικός εκπρόσωπος και υπουργός Επικρατείας πρέπει να ένιωσε ιδιαίτερα αφιλόξενα στην Κατερίνη, όπου έγινε δεκτός με αποδοκιμασίες και κατά την άφιξή του στην πόλη τον περίμεναν δεκάδες διαδηλωτές που φώναζαν συνθήματα για τη Μακεδονία. Μάλιστα, στην ομιλία που ακολούθησε, μία νεαρή κοπέλα είπε προς τον Δ. Τζανακόπουλο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έσπειρε τη διχόνοια στην Ελλάδα.

Παρομοίως αφιλόξενα αντιμετωπίστηκε και η υπουργός Προστασίας του Πολίτη κατά τη διάρκεια της πρόσφατης παρουσία της στην Πτολεμαΐδα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ισχυρές δυνάμεις της Αστυνομίας αναγκάστηκαν να αποκόψουν το πλήθος από το σημείο επαφής του με την Όλγα Γεροβασίλη, χωρίς ωστόσο να τους αποτρέψουν να φωνάξουν σκληρά συνθήματα όπως «προδότες», «η Μακεδονία είναι ελληνική», «γερά-γερά στα χνάρια του Μελά» και «Τσίπρα προδότη».

Πρόκειται πλέον για ένα συνηθισμένο σκηνικό γιούχας και αποδοκιμασιών που βρίσκουν μπροστά τους υπουργοί και βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Και το αναμάσημα το επίπλαστου επιχειρήματος ότι δήθεν πρόκειται για λίγους ακροδεξιούς αγανακτισμένους δεν μπορεί να καλύψει την αλήθεια ότι το κυβερνών κόμμα μετατρέπεται σε κόκκινο πανί για τους ψηφοφόρους, όχι μόνο εξαιτίας της Συμφωνίας των Πρεσπών, αλλά και λόγω των ανεκπλήρωτων προεκλογικών υποσχέσεων που όχι μόνο πετάχτηκαν στα σκουπίδια, αλλά μεταμφιέστηκαν σε ένα τρίτο σκληρό μνημόνιο αιματηρών υπερπλεονασμάτων και υπερφορολόγησης.

Ίσως στον γυάλινο πύργο της εξουσίας να μη φτάνουν οι φωνές, αλλά είναι υπαρκτές, και όσοι από τους κυβερνώντες έχουν παραμείνει απρόσβλητοι από τον ιό της αλαζονείας τρέμουν στην ιδέα στο πώς θα εκφραστεί στις κάλπες αυτή η οργή…

Βρήκαμε… Γεωργιάδη, να θάψουμε 5-6

Χαρακτηριστικό της ένδειας επιχειρημάτων που υπάρχει στο κυβερνητικό στρατόπεδο ενόψει των μεγάλων εκλογικών αναμετρήσεων που έρχονται είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζεται η υπόθεση του πρώην βουλευτή της Ν.Δ., Νίκου Γεωργιάδη, και της πρωτόδικης καταδίκης του για κατά συρροή και κατ’ εξακολούθηση ασέλγεια σε βάρος ανήλικου.

Πρωτόφαντη πραγματικά ιστορία, που όμως έχει ακόμη δρόμο να διανύσει μέχρι να τελεσιδικήσει και που σε κόντρα του πολιτικού πολιτισμού θεωρήθηκε από την κυβέρνηση ως ιδανική ευκαιρία να χτυπηθεί η Νέα Δημοκρατία.

Ξεχνώντας προφανώς ότι από την πρώτη στιγμή που «έσκασε» η υπόθεση Γεωργιάδη, η οδός Πειραιώς αποστράτευσε το κατηγορούμενο στέλεχός της περιμένοντας ως οφείλει την ετυμηγορία της Θέμιδας, στον ΣΥΡΙΖΑ εγκαλούν περίπου ως συναυτουργό του μεγάλης απαξίας ποινικού αδικήματος το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Λες και ένα δημοκρατικό κόμμα δεν πρέπει να υπερασπίζεται το τεκμήριο της αθωότητας κάθε κατηγορούμενου. Λες και η Ν.Δ. γνώριζε μία παραβατική συμπεριφορά και την κάλυπτε ή λες και φταίει ένας ολόκληρος πολιτικός οργανισμός για τις ποινικά κολάσιμες πράξεις ενός πρώην στελέχους της.

Αλλά φαίνεται ότι στον ΣΥΡΙΖΑ σκέφτηκαν να μην αφήσουν να πάει χαμένη η ευκαιρία και αφού βρήκανε… Γεωργιάδη, ας «θάψουνε» 5-6 πολιτικούς αντιπάλους. Παλιά τους τέχνη κόσκινο, όπως αποδεικνύεται και από τους κυβερνητικούς χειρισμούς στην υπόθεση της Novartis…