Το… επιδοματικό δικαίωμα στην πυρηνική οικογένεια   

Η τριήμερη συζήτηση στη Βουλή για την επιστολική ψήφο και η κατάθεση σε δημόσια διαβούλευση του νομοσχεδίου για τον γάμο ομόφυλων ζευγαριών και την τεκνοθεσία έσπρωξαν στα… μετόπισθεν της πολιτικής επικαιρότητας την πρωτοβουλία της κυβέρνησης αναφορικά με την στήριξη των νέων οικογενειών.

Αυτό δεν κάνει λιγότερο σημαντικά τα μέτρα που πάρθηκαν από το υπουργείο Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας. Το αντίθετο μάλιστα συμβαίνει, καθώς πέραν του προφανούς, δηλαδή της αναγκαίας επέκτασης της στήριξης της Πολιτείας στα ζευγάρια που θέλουν να δημιουργήσουν τη δική τους οικογένεια, κάποιοι υποστηρίζουν –και δεν είναι λίγοι– ότι η πρωτοβουλία λειτούργησε και ως καταπραϋντικό του πολιτικού και κοινωνικού διχασμού που προκαλεί η επικείμενη νομοθέτηση του γάμου μεταξύ ομοφύλων συντρόφων.

Είναι ξεκάθαρο και όχι απαραιτήτως επιλήψιμο ότι στο Μέγαρο Μαξίμου ήθελαν να δώσουν ένα σήμα ότι η κυβέρνηση δεν ικανοποιεί μόνο τον δικαιωματισμό της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, αλλά φροντίζει και για το δικαίωμα να μπορούν οι νέες πυρηνικές οικογένειες να αναπτυχθούν δίχως να σκέφτονται τον βραχνά των αυξημένων εξόδων και της ακρίβειας.

Όσοι διαβάζουν προσεκτικά πίσω από τις γραμμές θυμούνται ότι τα όσα ανακοίνωσαν την περασμένη Δευτέρα ο υπουργός Οικονομικών, Κωστής Χατζηδάκης, και η υπουργός Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας, Σοφία Ζαχαράκη, είχαν περίπου και εμμέσως προαναγγελθεί από τον Κυριάκο Μητσοτάκη λίγα 24ωρα νωρίτερα στο Νταβός. Εκεί, ο Έλληνας πρωθυπουργός εκτός από τη «διαφήμιση» του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών, είπε ότι η κυβέρνησή του ανησυχεί ιδιαίτερα για τη μείωση του εθνικού πληθυσμού και ως εκ τούτου αποτελεί προτεραιότητά του η στήριξη ιδιαίτερα των νέων οικογενειών με παιδιά. Αυτή η προτεραιότητα αποτυπώθηκε grosso modo στην αναδρομική (από 1/1/2023) αύξηση του επιδόματος γέννησης που για κάθε παιδί αυξάνεται στα €2.400 από τα €2.000 που ήταν μέχρι σήμερα, στην επέκταση του επιδόματος μητρότητας σε ελεύθερους επαγγελματίες και αγρότες από τους 4 στους 9 μήνες, στην αύξηση κατά €1.000 του αφορολόγητου για οικογένειες με παιδιά, στην αύξηση των επιδομάτων στο Δημόσιο, στην προσαύξηση στο επίδομα θέρμανσης, καθώς και σε άλλα παρόμοιας λογικής μέτρα.

Γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι στο ερώτημα αν τα παραπάνω μέτρα αρκούν για να υποστηριχθεί αποτελεσματικά η πυρηνική οικογένεια, η απάντηση είναι ξεκάθαρα αρνητική και ο λόγος είναι διττός:

–Κατά πρώτον διότι το δημογραφικό αποτελεί ένα εξαιρετικά πολύπλοκο εθνικό πρόβλημα που δεν αφορά μόνο τους απόλυτους αριθμούς του μεγέθους του πληθυσμού ή την κοινωνική σύνθεσής του, αλλά είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την οικονομική ανάπτυξη (βλ. έλλειψη εργατικών χεριών σε σειρά τομέων), με τη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού (βλ. λιγότεροι εργαζόμενοι χρηματοδοτούν περισσότερους συνταξιούχους), ακόμη-ακόμη και με την εθνική υπόσταση της χώρας καθώς οι επιστημονικές εκτιμήσεις λένε ότι το 2050 ο πληθυσμός της Ελλάδας θα μειωθεί πιθανότατα κατά 1,3 εκατομμύρια.

–Κατά δεύτερον επειδή τα νέα ζευγάρια δυσκολεύονται να τεκνοποιήσουν όχι επειδή τους λείπουν δυόμιση χιλιάρικα για το μαιευτήριο και τα πρώτα μωρουδιακά ή επειδή είναι πολύ χαμηλό το αφορολόγητό τους. Είναι εξαιρετικά διστακτικοί διότι υποψιάζονται ότι δεν θα μπορέσουν να υποστηρίξουν οικονομικά την ανάπτυξη του παιδιού τους όταν αυτό θα αρχίσει το σχολείο, τα φροντιστήρια, θα χρειαστεί χαρτζιλίκι ή θα μπει σε ένα πανεπιστήμιο μακριά από το πατρικό.

Θα ήταν παράλογο να πει κάποιος ότι κακώς δίνει όσα δίνει η κυβέρνηση επειδή δεν μπορεί να δώσει περισσότερα. Αυτό, ωστόσο, δεν αναιρεί την ανάγκη να σχεδιαστεί κεντρικά/κυβερνητικά κάτι πιο μεγάλο και μακροπρόθεσμο για τη στήριξη της ελληνικής οικογένειας κι αυτό να γίνει… χθες, αφού μια σοβαρή ολιστική πολιτική για τη λύση του ελληνικού δημογραφικού προβλήματος θα χρειαστεί μία δεκαετία για αρχίσει να αποδίδει καρπούς.