Το «ντιμπέιτ» που θα αρνηθεί ο Αλέξης και οι φωνές (εν τη ερήμω;) του Στουρνάρα

Σημαία έχει κάνει σε δύο εκλογικές αναμετρήσεις –το 2019 και τώρα– ο Αλέξης Τσίπρας το γεγονός ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης αρνείται να τον αντιμετωπίσει σε μία τετ-α-τετ τηλεμαχία. Μάλιστα, από την Πρέβεζα που βρέθηκε την προηγούμενη εβδομάδα ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ επικαλέστηκε την πρόταση του Mega για να πει ότι εκείνος θα περιμένει τον πρωθυπουργό «κι ας μην έλθει». Υπάρχει ωστόσο κι ένα άλλο, ξεχωριστό μεν αλλά πολύ διαφωτιστικό για την ψήφο των πολιτών, ντιμπέιτ στο οποίο ο Αλέξης Τσίπρας θα ποιήσει την νήσσαν παρότι έχει… προ(σ)κληθεί. Το ντιμπέιτ αυτό δεν είναι άλλο από τη δημόσια και στοιχειοθετημένη σύγκριση του δημοσιονομικού κόστους που έχουν τα οικονομικά προγράμματα που παρουσίασαν τα κόμματα για την επόμενη τετραετία. Προσπερνώντας τον χαρτοπόλεμο της Κουμουνδούρου με τον αναπληρωτή υπουργό Οικονομικών αρμόδιο για τη Δημοσιονομική Πολιτική, Θόδωρο Σκυλακάκη, για το αν αποτιμήθηκε ή όχι το ΣΥΡΙΖΑϊκό πρόγραμμα από τις υπηρεσίες του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, ο Κυριάκος Μητσοτάκης εκμεταλλεύτηκε την τηλεμαχία των αρχηγών και ξαναπέταξε το γάντι στον βασικό αντίπαλό του, ζητώντας να συγκριθούν οι οικονομικές «υποσχέσεις» των κομμάτων από οποιονδήποτε ανεξάρτητο φορέα.

Θα είναι έκπληξη μεγατόνων να διεξαχθεί ένα τέτοιο «ντιμπέιτ» κι αυτό αφορά πρωτίστως τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά εν μέρει και τη Νέα Δημοκρατία. Κι αυτό διότι επτά 24ωρα πριν από τις εκλογές της 21ης Μαΐου και με τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, Γιάννη Στουρνάρα, να ξελαρυγγιάζεται –προς ΟΛΑ τα κόμματα– ότι «δεν υπάρχει ο δημοσιονομικός χώρος στην Ελλάδα για να χωρέσουν όλες αυτές οι εξαγγελίες που γίνονται προεκλογικά» κανείς από τους δύο διεκδικητές της εξουσίας δεν θα ήθελε να δει το πρόγραμμά του να αποδομείται επειδή δεν θα βγαίνουν οι προσθαφαιρέσεις. Παρεμπίπτοντος, ο κεντρικός τραπεζίτης έχει αποδείξει ότι δεν πρόκειται να μείνει σιωπηλός όσο θα βλέπει υπερβολικές «γαλαντομίες» ακόμη και αν θα είναι η φωνή που βοά στην έρημο. Κι αυτό όχι από εμμονή αλλά επειδή όπως ο ίδιος έχει αποκαλύψει σε μία από τις τελευταίες συνεντεύξεις του (σ.σ. στο περιοδικό «Οικονομική Επιθεώρηση») «φτάσαμε εκεί που φτάσαμε το 2009-2010 επειδή δεν μιλήσαμε πολύ! Οι υπεύθυνοι δεν μιλήσαμε πολύ –και δεν μιλήσαμε δυνατά. Το να το λες στο αυτί τού άλλου δεν αρκεί…».