Το τέλος της αθωότητας
«Στη διαπραγμάτευση δεν μας πίεσε κανείς. Την ξεκινήσαμε εμείς, εγώ και ο Κοτζιάς, έχοντας στρατηγική ενόραση για το μέλλον(…) Δεν μας πίεσε κανείς και δεν θα δεχόμασταν να μας πιέσουν».
Η παραπάνω αποστροφή είναι μία από τις πολλές του λόγου του Αλέξη Τσίπρα, στην προσπάθειά του να εξηγήσει τα μάλλον ανεξήγητα, μετά από τον σεισμό που προκάλεσε το deal με τον Ζόραν Ζάεφ και τα «βαφτίσια» των Σκοπίων σε «Βόρεια Μακεδονία».
Από την Τρίτη 12 Ιουνίου που έγιναν οι σχετικές ανακοινώσεις και το διάγγελμα Τσίπρα, η επικαιρότητα μεταβάλλεται από ώρα με την ώρα και οι μετασεισμοί μεγεθύνονται αντί να καταλαγιάζουν. Έχουν ήδη για παράδειγμα μεσολαβήσει ένα διάγγελμα του προέδρου των Σκοπίων Γκιόργκε Ιβάνοφ (ότι δεν πρόκειται να υπογράψει τη συμφωνία, θεωρώντας την ταπεινωτική για τη χώρα του) και μία πρόταση μομφής από τη Νέα Δημοκρατία κατά της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛ..
Υπό αυτό το πρίσμα, δεν έχει νόημα να τρέχουμε ξέπνοοι πίσω από τις εξελίξεις, ούτε να αρχαιολογούμε για το πώς κακοφόρμισε η πληγή του Μακεδονικού. Αντιθέτως, έχει σημασία να μάθουμε πόσα ψέματα ακούμε για την περίφημη διαπραγμάτευση.
Κατ’ αρχάς, αυτά τα περί στρατηγικής ενόρασης και απουσίας πιέσεων από τον ξένο παράγοντα, τσαλακώνονται αξιωματικά από μία κυρία, την Αμάντα Σλοτ. Η Αμάντα Σλoτ έχει θητεύσει ως βοηθός υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ επί προεδρίας Ομπάμα και προ μερικών ημερών είπε σε ανάλυσή της για το Ινστιτούτο Brookings τα εξής εξόχως αποκαλυπτικά:
«Ενώ διαδοχικές αμερικανικές κυβερνήσεις υποστήριξαν ενεργά αυτή τη προσπάθεια, η κυβέρνηση Τραμπ αξίζει να επαινεθεί για την αθόρυβη εμπλοκή της που βοήθησε στο να καλυφθεί η τελική ευθεία… Οι ΗΠΑ ΕΝΕΠΛΑΚΗΣΑΝ ΣΕ ΜΙΑ ΑΘΟΡΥΒΗ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ τους τελευταίους μήνες, με επικεφαλής τον υφυπουργό Ευρωπαϊκών Υποθέσεων Γουές Μίτσελ και με την υποστήριξη των πρεσβευτών στην Αθήνα και τα Σκόπια. Κατά τη διάρκεια επίσκεψης που πραγματοποίησε τον Μάρτιο στην περιοχή, ο Μίτσελ ορθώς παρατήρησε ότι οι συνθήκες για την επίτευξη συμβιβασμού ήταν καλύτερες από ποτέ».
Δεν χωρά αμφιβολία ότι ανεξαρτήτως του ονείρου που είχαν δει ο Αλέξης Τσίπρας και ο Νίκος Κοτζιάς, η γεωπολιτική «ονείρωξη» των ΗΠΑ να δουν τα Σκόπια ενταγμένα στο ΝΑΤΟ είναι υπέρτερη των εθνικών «θέλω» των δύο κρατών. Και ο Αλέξης Τσίπρας με τον Ζόραν Ζάεφ ήταν οι κατάλληλοι (και υπάκουοι άραγε;) άνθρωποι στην κατάλληλη στιγμή.
Άλλωστε, είναι πανθομολογούμενο ότι το τέλος της αθωότητας και η πολιτική ενηλικίωση για τον Έλληνα πρωθυπουργό έχει συντελεστεί από το καλοκαίρι του 2015, όταν διαδοχικά προκήρυξε ένα δημοψήφισμα, γύρισε τούμπα τη λαϊκή ετυμηγορία, υπέγραψε το τρίτο μετά… έρπητος ολόδικό του μνημόνιο και οι… φονιάδες των λαών Αμερικάνοι έγιναν θεσμοί και «σύντροφοι». Δεν θα κόλλαγε, τώρα, στο Μακεδονικό ο Αλέξης Τσίπρας, έχοντας μάλιστα διαβλέψει ότι η λύση του ονοματολογικού θα λειτουργούσε… erga omnes διχαστικά για τους πολιτικούς αντιπάλους του. Αλλά είπαμε, ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι παρθένος στην πολιτική ούτε αθώος του αίματος.
Κάποτε η Αυστραλή συγγραφέας Ζερμέν Γκριρ είπε ευφυολογώντας ότι «η βιβλιοθήκη είναι ένα μέρος όπου μπορείς να χάσεις την αθωότητά σου χωρίς να χάσεις την παρθενιά σου».
Αυτό που διαφεύγει της σοφίας της 80χρονης σήμερα Γκριρ είναι ότι η πολιτική –και δη η ελληνική– είναι το μέρος που κάποιος πρέπει να αποχαιρετήσει την αθωότητά του από το χωλάκι και πριν καν μπει και κάτσει στο δερμάτινο σαλόνι. Όταν μάλιστα στρίψει το τιμόνι, μετά την απομάκρυνση εκ του… χωλακίου ουδεμία αγνή πρόθεση αναγνωρίζεται!