Υπερπλεόνασμα ο Τσίπρας, αιμορραγεί η κοινωνία…

Μια πρωθυπουργική καρέκλα δρόμος μοιάζει να απέχουν οι αντιπολιτευτικές κορώνες του Αλέξη Τσίπρα ότι το μέρισμα που μοίρασε το 2014 η κυβέρνηση Σαμαρά ήταν «ματωμένο», ενώ το υπερπλεόνασμα που μοιράζει εκείνος και προήλθε από τον φορολογικό στραγγαλισμό των πολιτών είναι άσπιλο κι αμόλυντο.

Της Αιμιλίας Σουλοβάρη

 

Μάρτιος 2014. Μεσημέρι Τρίτης. Υπουργείο Οικονομικών. Η κυβέρνηση Σαμαρά ανακοινώνει τη διανομή 505 εκατ. ευρώ από το πρωτογενές πλεόνασμα, ύψους 1,5 δισ. ευρώ, με εισοδηματικά και περιουσιακά κριτήρια. Πρόκειται για το κοινωνικό μέρισμα που η τότε αριστερή αντιπολίτευση χαρακτήρισε «πράξη ντροπής και ξεπεσμό».

Ταυτόχρονα, μέρισμα αποφασίζεται να δοθεί και στους ένστολους που λαμβάνουν μισθό κάτω των €1.500, έχοντας προηγηθεί διαβουλεύσεις με την Τρόικα. O πρώην πρωθυπουργός θα εξαγγείλει άλλο ένα δισ. ευρώ προς διαμοιρασμό για την εξυπηρέτηση και επιστροφή ληξιπρόθεσμων οφειλών του Δημοσίου προς τους ιδιώτες, μέσα στο 2014.Το πραγματοποίησε. Τι γίνεται, όμως, με τα πλεονάσματα «δυστυχίας, τραγωδίας και αίματος» όπως τα αποκάλεσε ο αρχηγός της τότε αντιπολίτευσης Αλέξης Τσίπρας και που σήμερα ως πρωθυπουργός αφειδώς δίνει;

 

Ματωμένα πλεονάσματα του 2018

Την Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου ο Αλ. Τσίπρας ανήγγειλε τη στήριξη των ευαίσθητων κοινωνικών ομάδων με χρήματα που θα δοθούν από το φετινό υπερπλεόνασμα. Αφού λοιπόν επέβαλε 1,1 δισ. ευρώ νέους φόρους αποφάσισε να μοιράσει χριστουγεννιάτικο μποναμά κουτσουρεμένων αναδρομικών στους ένστολους και κοινωνικό επίδομα φτώχειας μια φορά στους 12 μήνες που και ο ίδιος παλαιοτέρα έκανε σημαία της αντιπολίτευσης του με σκληρούς χαρακτηρισμούς για να ικανοποιήσει την εκλογική του πελατεία.

Ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας που το 2014, άσκησε αιχμηρή κριτική στην κυβέρνηση Σαμαρά μιλώντας για το «σεσημασμένο για τους Έλληνες» πλεόνασμα, σε ομιλία του στα Ιωάννινα, λίγες μέρες μετά την εξαγγελία του τότε πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, φαίνεται να άλλαξε γνώμη και να αναγνωρίζει πλέον ότι τελικά ότι το ίδιο «κακό» –οι κοινωνικές παροχές από τα αποθέματα των πλεονασμάτων, αυτά στα οποία «κρύβονται όλες οι αμαρτίες, όλες οι πληγές, όλη η σήψη, όλη η απάτη, της σημερινής πολιτικής», όπως χαρακτηριστικά είχε δηλώσει τον Μάρτιο του 2014– μπορεί να είναι τελικά ωφέλιμο για τον πολιτικη καριέρα του ίδιου και το μέλλον της παράταξής του.

 

Ποια είναι η πραγματικότητα

Το 2019 θα είναι η χρονιά που 240.000 συνταξιούχοι προβλέπεται να λάβουν για τελευταία φορά το ΕΚΑΣ των €12 μηνιαίως. Οι ανταποδοτικές δαπάνες –δαπάνες κοινωνικής πολιτικής περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων από μηνιαία μεσοσταθμική αύξηση €20 στις συντάξεις που θα την καταβροχθίσουν οι νέοι φόροι, μείωση των ασφαλιστικών εισφορών ελευθέρων επαγγελματιών– νέων εργαζομένων κάτω των 25 ετών που έτσι κι αλλιώς το 80% πληρώνει την χαμηλότερη εισφορά μιας και παλεύει με την ανεργία με ότι αυτό σημαίνει για τον ΕΦΚΑ, αύξηση του κατώτατου μισθού κατά €15 ή €29 και επιδοτήσεις ενοικίου για πάνω από 300.000 οικογένειες με ισχύ που ακόμη περιμένουν την Υπουργική Απόφαση.

Όσο για τους ένστολους, ο Αλ. Τσίπρας τους είχε χαρακτηρίσει ως «ανήλικα προς αποπλάνηση» το 2014 μόνο που δεν κατάφερε τελικά να τους αποπλανήσει με τις αναδρομικές πενταροδεκάρες που τους έδωσε αλλά τους εξόργισε ακόμα περισσότερο και συνεχίζουν πιο δυναμικά την δικαστική διεκδίκηση των αδικιών που υπέστησαν .

Η κυβέρνηση προκειμένου να γλιτώσει τον «κόφτη» μισθών και συντάξεων έχει δεσμευτεί στους ευρωπαϊκούς φορείς ότι θα συνεχίσει τον κύκλο των πλεονασματικών οικονομικών μεγεθών, αφού έχει υποσχεθεί ότι το 2022 τα πλεονάσματα θα αγγίξουν το 3,5 %. Εύκολα διερωτάται κανείς, κατά πόσο μπορεί να γίνεται λόγος για «πρωτογενή» πλεονάσματα, τη στιγμή που ο σχεδιασμός αμφοτέρων των εσωτερικών και εξωτερικών κρατικών φορέων περιλαμβάνει την αξιοποίηση αυτών για την αποπληρωμή του ελληνικού χρέους, αντί να τα αξιοποιήσει για την ευημερία της ελληνικής οικονομίας. Ξεκινήσαμε με δημόσιο χρέος γύρω στα 130 δισ., που έφτασε σήμερα στα 370 δισ. ευρώ ποσό μεγαλύτερο και από τα προ κουρέματος του δημοσίου χρέους επίπεδα του 2012.

Το 2018 έκλεισε τελικά με υπερπλεόνασμα μαμούθ 7,6 δισ. ευρώ. Το κρίσιμο ερώτημα είναι εάν και με ποιους τρόπους τα χρήματα από τα υποτιθέμενα έσοδα του κράτους τα προηγούμενα έτη της κυβέρνησης της αριστεράς, διαμοιράστηκαν στους πολίτες ή αν, εν τέλει, χρησιμοποιήθηκαν για την επίτευξη δημοσιονομικών στόχων, όπως έγινε και το 2018.

 

Το «χέρι του δημοσίου» στις τσέπες των νοικοκυριών

Τη στιγμή που φαίνονταν να μην καλύπτονται ούτε κατά προσέγγιση οι στοιχειώδεις κοινωνικές ανάγκες, ο πρωθυπουργός το 2016 δήλωνε περήφανος για τα πλεονάσματα της κυβέρνησης «στις μάχες κατά των μνημονίων». Μήπως πρόκειται στην πραγματικότητα για το «χέρι του δημοσίου» στις τσέπες των νοικοκυριών με αντίκτυπο στην κατανάλωση και τις επενδύσεις;

Κατηγορούσε την τότε κυβέρνηση Σαμαρά ότι δεν γίνεται «από τη μια να αρπάζει το ψωμί από το τραπέζι εκατομμυρίων ανθρώπων και από την άλλη να τους πετά κάποια ψίχουλα, για να εξαγοράσει τη στήριξή τους», τη στιγμή που έχει κατασκευάσει καταναλωτές μερικής απασχόλησης, μειωμένης αγοραστικής δύναμης, με μισθούς των €200 και €300, χρεωμένους με τρεχούμενες δανειακές υποχρεώσεις.

Οι ρυθμοί ανάπτυξης για την οικονομία της χώρας για την περίοδο 2023-2060 υπολογίζονται μόλις στο 1% σύμφωνα με στοιχεία από την «έκθεση βιωσιμότητας» της Κομισιόν τον Ιούνιο του 2018. Και η Ελλάδα βρίσκεται σε επίπεδα μισθοδοσίας Βαλκανίων, με τον κατώτατο μισθό στην Αργεντινή να έχει υπερσκελίσει τις αμοιβές στη χώρα μας. Και ενώ επευφημείται κάποια υποχώρηση της ανεργίας, αυτή δεν επαρκεί για να δικαιολογήσει το μόλις 1,7% στους ρυθμούς ανάπτυξης της χώρας για το 2018.

Ενώ θα αναμέναμε η είδηση για υπερπλεονάσματα να σημάνει πρόοδο στις κοινωνικές δομές και στην κοινωνική πρόνοια, η εικόνα είναι μια κοινωνία που «αιμορραγεί». Είναι σχεδόν αδύνατον να μην προβληματιστεί ο μέσος Έλληνας πολίτης για την χρονική επιλογή της παρουσίασης και ανακοίνωσης των επικείμενων μεσοσταθμικών στόχων της κυβέρνησης Τσίπρα, σε συνδυασμό με τις ανακοινώσεις για παροχές και μερίσματα μια ανάσα πριν τις εορταστικές ρεβεγιόν. Ίσως αυτή η επιλογή του πρωθυπουργού να οφείλεται στην «υπεραπόδοση» των στόχων σε σχέση με τα πρωτογενή πλεονάσματα της φετινής χρονιάς. Ή μήπως η ικανοποίηση της αριστερής κυβέρνησης είναι επικοινωνιακό τέχνασμα για να δικαιολογήσει αδικαιολόγητες ενέργειες προηγούμενων ετών;