Μια συμφορά σπάνια έρχεται μόνη…

Ανεξαρτήτως του πώς εξελίσσονται οι διαπραγματεύσεις κυβέρνησης-δανειστών, αξίζει να προσπαθήσουμε να ερμηνεύσουμε το ψυχροπολεμικό κλίμα που επικρατεί στις σχέσεις Ελλάδας – Γερμανίας μετά την νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου. Εκφραστές της κόντρας εμφανίζονται οι δύο υπουργοί Οικονομικών, με τον «καθηγητή» Σόιμπλε να τηρεί σκληρή και ενίοτε εμμονική στάση απέναντι στα ελληνικά αιτήματα. Δεν πάει καιρός που ο Γερμανός «τσάρος» εγκάλεσε τους Έλληνες για την ψήφο τους, ενώ προ ολίγων ημερών χαρακτήρισε τον Γιάν(ν)η Βαρουφάκη «ανόητα αφελή», έστω κι αν εν συνεχεία διέψευσε ότι είπε κάτι τέτοιο.

Μπορεί αυτή η έκρηξη εμπάθειας να μην συμβαδίζει με το συνήθως κρύο γερμανικό αίμα, σίγουρα όμως έχει την αιτία της. Το έχουμε παραδεχτεί πολλές φορές από τις στήλες της «Α» ότι οι εταίροι μας έχουν κάθε δίκιο να είναι τουλάχιστον επιφυλακτικοί όταν ακούν ελληνικές ακοστολόγητες υποσχέσεις. Πολλά τάξαμε που δεν πραγματοποιήσαμε ποτέ, αρκετές από τις μεταρρυθμίσεις των επαχθών κατά τα λοιπά μνημονίων οφείλαμε στους εαυτούς μας να τις έχουμε κάνει χρόνια πίσω αντί να μας τις επιβάλλουν.

Σε κάθε περίπτωση, όμως, η αυτοκριτική δεν αρκεί για να δικαιολογήσει το γερμανικό μένος έναντι της Ελλάδας. Είναι χαρακτηριστικό ότι μετά από κάθε Eurogroup, ο κ. Σόιμπλε προσπαθεί να αποδομήσει κάθε θετική απόφαση για τα ελληνικά συμφέροντα. Ακόμη και σημειολογικά είναι ο μόνος που δεν ακολουθεί τη νέα… διάλεκτο περί «θεσμών», «Brussels Group» και «συμφωνίας-γέφυρα» επιμένοντας σχεδόν… σαδιστικά να μιλάει για την τρόικα και το μνημόνιο που συνεχίζεται.

Κάποιοι λένε ότι το Βερολίνο αντιδρά σπασμωδικά επειδή νιώθει ότι η Αθήνα χτυπά το «ηθικό υπογάστριό» του όταν «ανασταίνεται» το θέμα των πολεμικών αποζημιώσεων. Άλλοι πάλι δείχνουν το εσωτερικό ακροατήριο στο οποίο έχει να λογοδοτήσει ο κ. Σόιμπλε. Όπως λένε οι πληροφορίες, στους κόλπους των Χριστιανοδημοκρατών/Χριστιανοκοινωνιστών που συγκροτούν την κεντροδεξιά κυβέρνηση της Γερμανίας, το κλίμα έχει βαρύνει από τα «τερτίπια των Ελλήνων» (όπου «τερτίπια», η κωλυσιεργία των διαπραγματεύσεων από ελληνικής πλευράς και οι απειλές για τζιχαντιστές και λαθρομετανάστες που θα κατακλείσουν την Ευρώπη αν «πέσει» η Αθήνα). Υπό αυτό το πρίσμα μοιάζει λογικό ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών να παίζει το χαρτί της αδιαλλαξίας και της μετωπικής σύγκρουσης, ούτως ώστε να κατευνάσει τους φωνασκούντες του δικού του κοινοβουλίου.

Κατανοητά, λοιπόν, όλα τα παραπάνω, αλλά κι επικίνδυνα συνάμα. Επικίνδυνα διότι τρέφουν το εν Ελλάδι αίσθημα αδικίας και της δια της πιστωτικής ασφυξίας τιμωρίας της χώρας. Ξαναλέμε ότι τα ελληνικά «ατοπήματα» είναι υπαρκτά και πολλά, αλλά δεν είναι δυνατό να μην δημιουργείται η αίσθηση ότι η Ε.Ε. αποτελείται από παιδιά και αποπαίδια, όταν π.χ. στη Γαλλία του 10% ανεργίας δίνεται για τρίτη φορά διετής παράταση προκειμένου να «ροκανίσει» το έλλειμμά της στα επιτρεπτά κοινοτικά ποσοστά και στην Ελλάδα του 27% ανεργίας και της αιματηρής δημοσιονομικής προσαρμογής να ζητείται η κεφαλή επί πίνακι;

Φυσικά, υπάρχουν και οι «ατρόμητοι» που λένε ότι πλέον η Ευρωζώνη είναι θωρακισμένη από ένα ενδεχόμενο «GREXIT», αλλά σε αυτούς χτύπησαν το καμπανάκι οι χρηματιστές από το City του Λονδίνου που στις αρχές της εβδομάδας εξέφρασαν την πεποίθηση –άνθρωποι των αγορών γαρ– πως «ούτε η ευρωζώνη, ούτε η Ε.Ε. θα επιβίωναν από μια άτακτη φυγή χώρας από το ευρώ».

Γι΄ αυτό καλό θα ήταν να μην κουνάει κανείς το δάχτυλο στο άλλον κι ας εργαστούν όλοι για το κοινό ευρωπαϊκό μας μέλλον. Όσο για τον κύριο Σόιμπλε ας μας επιτρέψει με ταπεινότητα να του θυμίσουμε μία παροιμία της πατρίδας του: «Ein Unglück kommt selten allein». Που στα ελληνικά σημαίνει «Μια συμφορά σπάνια έρχεται μόνη»…