Πετάει, πετάει η εξυπνάδα;
Αντί να συζητά για τα σοβαρά και τα σπουδαία που απασχολούν τον τόπο, το εγχώριο πολιτικό σύστημα θεώρησε προ ημερών σκόπιμο να παίξει τα ρέστα του σε ένα ήσσονος σημασίας ζήτημα υπό την έννοια ότι άλλες χώρες (σ.σ. από τη Μεσόγειο και πάνω) τέτοια θέματα τα έχουν λυμένα προ πολλού. Δεν θα τολμήσουμε φτηνές αξιολογικές κρίσεις για το ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο, ούτε για το αν είναι προοδευτικό ένας 15χρονος είναι σε θέση να διακανονίζει νομικά και κατά βούληση τα της ταυτότητας του φύλου του.
Αυτό που έχει ενδιαφέρον να δούμε είναι αν το συγκεκριμένο θέμα έκρυψε κάτω από το χαλάκι τα «ενοχλητικά» προαπαιτούμενα της τρίτης αξιολόγησης και της διαπραγμάτευσης γι’ αυτά που οσονούπω ξεκινάει.
Ήδη –και όσο εμείς ασχολούμασταν με τους εξωγήινους του Υμηττού και τις υπερπτήσεις του ιπτάμενου και τζέντλεμαν Αλέξη Τσίπρα– το ΔΝΤ δημοσιοποίησε τις δυσοίωνες προβλέψεις του για το ελληνικό πλεόνασμα του επόμενου έτους. Ο μνημονιακός στόχος που πρέπει να επιτευχθεί είναι 3,5%, το Ταμείο προβλέπει ότι η Αθήνα θα επιτύχει 2,2% και η διαφορά του 1,3% «γεννά» δυνητικά την ανάγκη νέων δημοσιονομικών χαρατσιών.
Η κυβέρνηση φυσικά ξορκίζει το φάντασμα διαρρέοντας ότι το ΔΝΤ πάντα ζητάει κάτι, το Ταμείο από την πλευρά του έσπευσε με διαρροή να διευκρινίσει ότι δεν ζητά από την ελληνική κυβέρνηση λήψη μέτρων για να καλυφθεί το δημοσιονομικό κενό. Πού είναι η αλήθεια; Αδιάφορο! Κι αυτό γιατί η «λυπημένη θλίψη» που έλεγε ο κινηματογραφικός «μόρτης» Αθηνόδωρος Προύσαλης στο «Μια Ιταλίδα απ’ την Κυψέλη» είναι το προσχέδιο του προϋπολογισμού που κατατέθηκε αλλά λίγο έπαιξε στα ΜΜΕ.
Τι προβλέπει το πόνημα της οδού Νίκης; Αν εξαιρέσουμε τις υποσχέσεις (αφού μιλάμε για προσχέδιο και χωρίς να έχουν δώσει το ΟΚ οι δανειστές) περί ενίσχυσης των κοινωνικών δαπανών, οι γκιλοτίνα των άμεσων φόρων θα διατηρηθεί και τη χρονιά που έρχεται στο ύψος των 21,5 δισ. ευρώ.
Για δε τους έμμεσους φόρους, ούτε λόγος για ελαφρύνσεις. Τουναντίον τα κρυφά χαράτσια μέσω της αναιμικής κατανάλωσης θα αυξηθούν το 2018 έχοντας προϋπολογιστεί στα 27,5 δισ. ευρώ, έναντι 26, 7 δισ. ευρώ που ήταν την χρονιά που διανύουμε.
Σημειώστε κι αυτό: Η εκτιμώμενη υστέρηση στα έσοδα του 2017 ανέρχεται σε κάτι λιγότερο από 2 δισ. ευρώ, κάνοντας ορατό το ενδεχόμενο να έρθουν πιο νωρίς τα μέτρα του 2019.
Ας μας συγχωρήσει την δυσπιστία η κυβέρνηση αλλά αυτό δεν λέγεται οδικός χάρτης προς την ανάπτυξης. Μάλλον προσομοιάζει με ταχυδακτυλουργικό manual στο οποίο προβλέπονται ευημερούντες αριθμοί και δυστυχούντα υποζύγια.
Αντί, λοιπόν, να συζητάμε τα παραπάνω, αντί να καταστρώνεται έστω την ύστατη ώρα ένα συναινετικό εθνικό σχέδιο εξόδου από την κρίση που στην ούγια θα γράφει «made in Greece» και όχι «made by IMF», η φαντασία των επικοινωνιακών επιτελείων κυβέρνησης και αντιπολίτευσης εξαντλείται οι μεν στο αν «πετάει, πετάει ο πρωθυπουργός» και οι δε στο «τι πίνει και δεν μας δίνει η κυβέρνηση».
Τελικά ίσως να είχε δίκιο ο Γκαίτε που ισχυριζόταν ότι «περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, ο χαρακτήρας ενός ανθρώπου φαίνεται απ’ αυτό που θεωρεί αστείο».