Το μαρτύριο της… ημερομηνίας

Το μαρτύριο της σταγόνας είναι μία μέθοδος βασανισμού που φέρονται να εφηύραν οι Κινέζοι και οι εμφάνισή του χάνεται κάπου στη διάρκεια του 15ου αιώνα μ.Χ.. Χρειάστηκε να περάσουν έξι αιώνες και δύο μνημόνια για να εξελιχτεί -εδώ στα μέρη μας- η βασανιστική «πατέντα» και να γίνει πλέον το μαρτύριο της… ημερομηνίας!

Ο παραλληλισμός αφορά την τελευταία κομβική ημερομηνία της 24ης Απριλίου που έχει μπροστά της η Αθήνα. Συγκεκριμένα, στο Eurogroup που θα συνεδριάσει την ερχόμενη Παρασκευή αναμένετο να συζητηθεί και να βρεθεί μία (χρηματοδοτική) λύση στο ελληνικό ζήτημα. Όσο όμως περνούν οι μέρες και προχωρούν οι διαπραγματεύσεις των τεχνικών κλιμακίων σε Αθήνα και Βρυξέλλες, τόσο απομακρύνεται η πιθανότητα να τελεσφορήσουν οι συζητήσεις και να ανοίξει η κάνουλα. Κάπως έτσι η επόμενη κομβική ημερομηνία είναι (κατά τα λεγόμενα τουλάχιστον Ευρωπαίων διπλωματών) η 11η Μαΐου, ενώ πολιτικά στελέχη στην Ελλάδα σιγοψιθυρίζουν ότι όλα θα κριθούν στα μέσα Ιουνίου, πριν δηλαδή την εκπνοή της 4μηνης παράτασης που πήραμε με τη συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου.

Έχουμε και λέμε λοιπόν: από τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου πήγαμε στο κρίσιμο Eurogroup της 11ης Φεβρουαρίου όπου δεν βγήκε λευκός καπνός, ακολούθησε η συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου, έρχεται τώρα η 24η Απριλίου που, κατά πώς φαίνεται, θα παρέλθει «άπραγη» κι έχει ο Θεός. Επειδή όμως εμείς ΔΕΝ έχουμε (όπως ο Κύριος), τίθεται το ερώτημα για πόσα χρόνια θα είμαστε σε διαπραγμάτευση και πόσες ημερομηνίες θα σβήσουμε από το ημερολόγιο μέχρι να επιτευχθεί ο περίφημος «έντιμος συμβιβασμός».

Η απάντηση στα παραπάνω δεν «στριμώχνεται» σε κρίσιμες ημερομηνίες μετά το πέρας των οποίων θα έρθει η συντέλεια του κόσμου. Οι καλά γνωρίζοντες τα θέματα των διαπραγματεύσεων λένε ότι λύση μπορεί να δοθεί ανά πάσα στιγμή με μια απλή τηλεδιάσκεψη και εφόσον έχει διεκπεραιωθεί η «λάντζα» σε επίπεδο τεχνικών κλιμακίων. Και τελικά, η όποια λύση θα είναι αποτέλεσμα πολιτικής συμφωνίας μεταξύ κυβέρνησης και Θεσμών, και όχι μεταξύ υπουργών Οικονομικών σε κάποιο Eurogroup. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν απαιτούνται λίστες με μέτρα, κοστολογημένες μεταρρυθμίσεις ή δημοσιονομικά μέτρα που θα κλείνουν το όποιο κενό. Το αντίθετο μάλιστα. Η Αθήνα θα πρέπει να πείσει τις Βρυξέλλες με χαρτί και με μολύβι για τις προθέσεις της, και εδώ είναι η ταμπακιέρα: μπορεί για παράδειγμα να υπάρξει συμφωνία χωρίς να παρθούν μέτρα που να αγγίζουν το εργασιακό, το ασφαλιστικό και τις ιδιωτικοποιήσεις, όπως διαρρηγνύει τα ιμάτιά της η Ελλάδα; Έμπειροι αναλυτές λένε επί του προκειμένου ότι γίνεται, αρκεί η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ. να μην αγγίξει μέτρα που είχε πάρει η προηγούμενη κυβέρνηση, όπως είναι λ.χ. η ρήτρα μηδενικού ελλείμματος στα ταμεία.

Ιδού, επομένως, μια πρώτη παγίδα που έχει μπροστά της η κυβέρνηση Τσίπρα. Θα υπαναχωρήσει στην προεκλογική δέσμευσή της ότι θα καταργηθεί η ρήτρα; Αν το κάνει, πώς θα αντιμετωπίσει την εσωκομματική αντιπολίτευση; Και αν δεν υποκύψει στις πιέσεις των δανειστών, πώς θα χρηματοδοτήσει τη «μαύρη τρύπα» του ασφαλιστικού;

Στην πράξη αποδεικνύεται, τελικά, ότι πιο δύσκολο από το να κερδίσαμε την ευχέρεια να φτιάξουμε ένα ελληνικό σχέδιο εξόδου από τα μνημόνια, είναι η ανάγκη να το εφαρμόσουμε και να είναι αποτελεσματικό. Αν δεν συμβεί αυτό, θα έρθουμε τετ-α-τετ με τη χρεοκοπία και αυτή δεν αποφεύγεται με… Κούγκια. Γιατί όταν ζωστείς με εκρηκτικά και πατήσεις το κουμπί, θα πας στα θυμαράκια πριν από τους «εχθρούς». Στα δε θυμαράκια δεν υπάρχει ούτε ευρώ, ούτε δραχμή. Υπάρχουν μόνο σάβανα…