Αυτοσκοπός το αυτονόητο και το αληθινό

Αυτοσκοπός (ο): Ουσιαστικό, μεταφραστικό δάνειο από το γερμανικό «Selbstzweck», που σημαίνει το να αποτελεί κάτι από μόνο του σκοπό, άρα να μη χρησιμεύει ως μέσο για να επιτευχθεί κάτι άλλο.

Αν αναρωτιέστε προς τι η λεξικολογική πρεμούρα της στήλης, να πούμε ότι αυτή προέκυψε από την αποστροφή του λόγου του αναπληρωτή τομεάρχη Εθνικής Άμυνας της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία, Γιώργου Τσίπρα, ο οποίος στην κοινοβουλευτική συζήτηση για την αναβάθμιση του εξοπλιστικού προγράμματος εκστόμισε το ανήκουστο ότι «η άμυνα της χώρας δεν είναι αυτοσκοπός».

Όσο και αν προσπάθησε ο ξάδερφος του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Τσίπρα, να ανασκευάσει τα λεγόμενά του, επικαλούμενος το παντός καιρού παραμύθι «αγαπητοί μου, δεν είναι αυτό που νομίζετε», πασπαλισμένο με τη γνωστή καραμέλα ότι για όλα «φταίει η κυβερνητική μονταζιέρα», δεν κατάφερε να πείσει.

Και δεν έπεισε διότι η αλήθεια είναι πως είπε ΑΚΡΙΒΩΣ αυτό. Αν, τώρα, τον πρόσδωσε η κακή χρήση της ελληνικής γλώσσας ή η ανάγκη του κόμματός του να διαφοροποιείται μονίμως και αδιάκριτα σε οποιαδήποτε απόφαση, ακόμη και εθνικού «περιεχομένου», της κυβέρνησης είναι άλλο πράγμα που πρέπει να το επεξεργαστούν εσωκομματικά στην Κουμουνδούρου και βεβαίως να το αξιολογήσουν οι πολίτες.

Έστω κι έτσι, πάντως, αξίζει να δούμε πόσο αυτονόητο είναι τελικά αυτό το… αυτονόητο που είπε ο Γιώργος Τσίπρας. Όχι όμως σε επίπεδο κολοκυθιάς, αν δηλαδή η άμυνα της χώρας πρέπει να υπηρετεί την εξωτερική πολιτική και την πολιτική εθνικής ασφαλείας ή το αντίστροφο, αλλά σε επίπεδο ουσίας. Αν δεν μας απατά η μνήμη μας, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που ο κ. Γιώργος Τσίπρας υπηρέτησε αφενός από το πόστο του γενικού γραμματέα Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων στο υπουργείο Εξωτερικών και εν συνεχεία από το 2017 έως τον Ιούλιο του 2019 ως διευθυντής του Οικονομικού Γραφείου τού τότε πρωθυπουργού, είχε σχεδιάσει να αναβαθμίσει τον τότε στόλο των ελληνικών μαχητικών F-16 με τη «μετατροπή» σε F-16 Viper, έναντι τιμήματος που άγγιζε τα 2 δισ. δολάρια.

Παράλληλα, η ίδια ΣΥΡΙΖΑϊκή κυβέρνηση είχε αιτηθεί από την αμερικανική κυβέρνηση του Ντόναλντ Τραμπ (σ.σ. ναι, αυτού που ο Αλέξης Τσίπρας είχε πει ότι η πολιτική του έμοιαζε διαβολική αλλά ήταν για καλό!!!) την προμήθεια 20 μαχητικών F-35, υπό τη μορφή στρατιωτικής «χορηγίας», καθώς η Αθήνα είχε διαμηνύσει στην Ουάσινγκτον ότι η τότε οικονομική κατάσταση της Ελλάδας δεν επέτρεπε δημοσιονομικά «ανοίγματα». Άραγε, ποιος «αυτοσκοπός» που εκλείπει  στην περίπτωση των Rafale και των φρεγατών εξυπηρετούσε εκείνον τον εξοπλιστικό σχεδιασμό και όχι τον τωρινό;

Και, εν τέλει, επειδή πολλή κουβέντα γίνεται για το πόσες ΜΕΘ θα εξασφαλίζονταν αν αγοράζαμε ένα Rafale λιγότερο, όταν ο τέως πρωθυπουργός άκουγε διά ζώσης τον Ντόναλντ Τραμπ να επαινεί την Ελλάδα και για την αναβάθμιση της Σούδας και για το ότι «η Ελλάδα γιατί είναι από τα ελάχιστα μέλη του ΝΑΤΟ που ξοδεύουν τουλάχιστον το 2% του ΑΕΠ τους στην Άμυνα» αναρωτήθηκαν στην Κουμουνδούρου με πόσες κομμένες συντάξεις και σε τι ποσοστό φορο-επιδρομής θα αντιστοιχούσε η κατ’ ελάχιστον μείωση αυτών των αμυντικών δαπανών;

Προφανώς η απάντηση είναι όχι, δεν αναρωτήθηκαν, αφού στην Κουμουνδούρου προτιμούν να ξεπατικώνουν τα τσιτάτα τού Μάο περί «μεγάλων –θαυμάσιων– αναταραχών» και «λουλουδιών που πρέπει όλα να ανθίζουν», από το να συνταχθούν με τις «συμβουλές» του Διονύσιου Σολωμού ότι «το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθινό».

Το μόνο αληθινό που είπε ο ΣΥΡΙΖΑ σε αυτή την ιστορία με το εξοπλιστικό πρόγραμμα-μαμούθ που «τρέχει» η Ελλάδα είναι πως όντως η χώρα δεν εξασφάλισε τον προσπορισμό της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας με ένα ικανό ανταποδοτικό όφελος, που θα την κρατούσε σε αναπτυξιακή τροχιά και όχι σε μαρασμό. Όλα τα υπόλοιπα είναι αυτονόητο μικροπολιτικό σανό για να ταΐζεται το φιλοθεάμον ριζοσπαστικό κοινό της Κουμουνδούρου.