Η τρομοκρατία της οθόνης
Τρίωρο ψυχολογικό πόλεμο δέχονται καθημερινά εκατομμύρια πολίτες αυτής της χώρας. Σε ένα προκαθορισμένο απογευματινό ραντεβού και περίπου μέχρι τις 10:00 το βράδυ, όσοι επιλέγουν για την ενημέρωση τους τα τηλεοπτικά δίκτυα εξασφαλίζουν ένα τρίωρο έντονων συναισθημάτων, τρόμου και απόγνωσης.
Ειδήσεις άρτια ντυμένες με την κατάλληλη μουσική, δείχνουν την κακή κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα, παραδείγματα ανθρώπων που καταστράφηκαν αλλά και εκείνων που μάταια παλεύουν να επιβιώσουν. Και ο άμοιρος ο τηλεθεατής παίρνει το μήνυμα: θα είσαι ο επόμενος. Και φορτωμένος πλέον κατευθύνεται στο κρεβάτι του για να περάσει μια ολόκληρη νύχτα διεργασιών που θα εξασφαλίσουν πως στην επόμενη μέρα του θα είναι ακόμα πιο απαισιόδοξος.
Το ερώτημα βέβαια που θα πρέπει πρώτα να απαντηθεί πριν το πάμε λίγο παρακάτω είναι αν τα δελτία ειδήσεων ψεύδονται. Μάλλον όχι. Απλά υπερβάλλουν. Και το κάνουν ιδανικά πετυχαίνοντας τον στόχο τους. Να αποδυναμώσουν μια κυβέρνηση η οποία χαρακτηρίζεται από την αντιπολίτευση ως η χειρότερη… ever που θα έλεγαν οι αγγλομαθείς.
Τα δελτία ειδήσεων εν πολλοίς έχουν χάσει την ταυτότητά τους η οποία δεν είναι άλλη από την μεταφορά και ανάλυση της είδησης ή της αποκάλυψης. Αυτό όμως δεν επιτυγχάνεται ντύνοντας και τις πιο ανούσιες ειδήσεις με τρομακτικές μουσικές που προκαλούν σφίξιμο στο στήθος του τηλεθεατή με αποτέλεσμα εκείνος να μην μπορεί να κρίνει την σημασία της.
Η δύναμη της τηλεόρασης είναι μεγάλη. Μπορεί να πλάθει συνειδήσεις, να γεννά συναισθήματα, να δημιουργεί προσδοκίες. Επομένως θα μπορούσε να αξιοποιηθεί για να κάνει η χώρα το επόμενο βήμα. Όχι έξω από τα μνημόνια. Μέσα σε αυτά καθώς είναι προ πολλού μέρος της ζωής μας. Αλλά με όρους και κανόνες. Γιατί δεν μπορεί εκείνοι που στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις συνομολογούν πως οι περικοπές των συντάξεων είναι μονόδρομος, μέσα από το γυαλί να καταχεριάζουν την όποια κυβέρνηση γι’ αυτό. Δεν είναι δυνατόν εκείνοι που μάχονται κατά τις διαφθοράς, να ενοχλούνται όταν αυτή η μάχη φτάνει στην αυλή τους.
Την ευθύνη, φυσικά, την έχει η εξουσία. Η εξουσία των πολλών τελευταίων χρόνων στην Ελλάδα, τουλάχιστον από τη Μεταπολίτευση και μετά, που επέτρεψε σε τρίτους να σταθούν δίπλα της και να απολαμβάνουν τα ξεροκόμματα που εκείνη δεν ήθελε. Ήταν φυσικό οι παρασιτικοί αυτοί οργανισμοί να θέλουν ολοένα και περισσότερα. Ειδικά όταν η εξουσία δείχνει πως τους έχει ανάγκη.
Ανάγκη, όμως, έχει και η χώρα. Ανάγκη για αισιοδοξία. Για ένα καλό νέο. Λεφτά δεν υπάρχουν είναι γεγονός. Η ζωή όμως συνεχίζεται. Και το βλέπουμε γύρω μας. Στα λιγοστά μικρά καταστήματα που ανοίγουν σε πείσμα των καιρών. Στις επιτυχίες νέων ανθρώπων που καταφέρνουν να συγκεντρώνουν εκατομμύρια ευρώ για την υλοποίηση μια νέας ιδέας. Στα μωρά που καθημερινά γεννιούνται. Και τα δελτία ειδήσεων, αν επέστρεφαν στις ρίζες τους, θα μπορούν να συμβάλλουν προς αυτή την κατεύθυνση. Θα μπορούσαν αλλά δεν θα το κάνουν…