Ή από πέσιμο ή από κράξιμο

Με μπόλικα θέματα στην ατζέντα και μία διακριτική… εσάνς πανηγυρισμών διεξήχθη το τελευταίο Υπουργικό Συμβούλιο, όπου ο πρωθυπουργός συνεχάρη τους υφισταμένους του, προβλέποντας πως με αυτό τον ρυθμό μέχρι το τέλος του έτους θα έχουν ψηφισθεί περίπου 30 νομοσχέδια. Διόλου άσχημη συγκομιδή για μία κυβέρνηση που στο deal line που δίνει ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν θα έχει συμπληρώσει ούτε καν έξι μήνες ζωής.

Να όμως που το πρώτο τσαλάκωμα ήρθε για το Μαξίμου από ’κεί που δεν το περίμεναν: από τον διορισμό ενός «δικού του παιδιού». Παιδί δεν τον λες, βέβαια, αλλά ο κ. Κωνσταντίνος Πατέρας διεκδικεί τον τίτλο της πιο σύντομης θητείας σε δημόσιο διοικητικό θώκο, καθώς και του πιο γνωστού 80χρονου της χώρας, αφού πριν καλά-καλά ζεστάνει την καρέκλα του διοικητή του νοσοκομείου Καρδίτσας, ο πολιτευτής παραιτήθηκε λόγω των σφοδρών αντιδράσεων που προκλήθηκαν στην αντιπολίτευση αλλά και στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας.

Η προσωποποίηση της ευθύνης για τους εν γένει αλλοπρόσαλλους διορισμούς στα νοσοκομεία, δηλαδή αν τους επέλεξε ιδία βουλήσει ο υπουργός Υγείας, αν η λίστα όπως λέγεται του ήρθε συστημένη άνωθεν ή αν απλώς εξυπηρετήθηκαν 50 κομματικοί Γκρούεζες και άλλοι 50 «γαλάζιοι» Γκόρτζοι, λίγη σημασία θα είχε, αν ο κ. Πατέρας δεν περιέγραφε με λεπτομέρειες και ως καθ’ όλα φυσιολογικό ένα πολιτικό αλισβερίσι, με πρωταγωνιστή μάλιστα τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Και εδώ οι δικαιολογίες του επικοινωνιακού επιτελείου της κυβέρνησης ότι «και οι προηγούμενοι διόριζαν για διοικητές νοσοκομείων ιδιοκτήτες βουλκανιζατέρ» δεν επαρκούν.

Όσοι αποτελούν τη φωνή της κυβέρνησης  προς τα έξω θα πρέπει να καταλάβουν ότι το 40% το πήραν στην κάλπη ακριβώς για να ΜΗΝ κάνουν ό,τι έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε φυσικά μπορεί η νυν κυβέρνηση να θεωρεί σημαντικό προσόν την κομματική ταυτότητα, όταν πρόκειται για διορισμό σε κρατικοδίαιτο φορέα κι όταν μιλάμε για το χρίσμα ανώτατων αξιωμάτων, όπως για παράδειγμα η Προεδρία της Δημοκρατίας, η πολιτική καταγωγή των υποψηφίων να θεωρείται περίπου έγκλημα.

Διότι αυτός ο συνειρμός δημιουργήθηκε στους περισσότερους εξ ημών όταν ακούσαμε προ ημερών τον υπουργό Επικρατείας, Γιώργο Γεραπετρίτη, να περιγράφει ότι ο επόμενος ΠτΔ πρέπει «να είναι ένα πρόσωπο στο οποίο θα συγκλίνει η κοινωνία» και να διαθέτει πολιτικά χαρακτηριστικά που «έχουν να κάνουν όχι τόσο με την πολιτική του ταυτότητα όσο με την απήχηση στην κοινωνία και τις συσπειρωτικές τάσεις στα εθνικά θέματα».

Μοιάζει λίγο κόντρα ρόλος για τον άνθρωπο που εμπνεύστηκε το επιτελικό κράτος –και εν πολλοίς την ενός ανδρός αρχή– να ομνύει σε έναν Πρόεδρο ευρείας αποδοχής που θα έχει προκύψει από τις ψήφους μία συγκυριακής κοινοβουλευτικής συναίνεσης. Αν είναι έτσι, είτε μας κάνει οποιοδήποτε πρόσωπο χαίρει μεγάλης δημοφιλίας στην κοινωνία και θα αρκούμαστε να τον βλέπουμε να (δια)κοσμεί με την παρουσία του γιορτές, δείπνα και κόκκινα χαλιά με μπάντες να παιανίζουν, ή θα πρέπει να θεωρήσουμε ότι όταν λ.χ. ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής εξελέγη το 1990 Πρόεδρος της Δημοκρατίας με μόλις 153 κουκιά ήταν χειρότερος και λιγότερο νομιμοποιημένος ΠτΔ από τον νυν ανώτατο άρχοντα που στήριζε την κυβέρνηση Τσίπρα λέγοντας «ναι σε όλα».

Ο χρόνος εκλογής νέου Προέδρου δεν αργεί και οσονούπω θα μάθουμε τα μαντάτα από τον πρωθυπουργό που άλλωστε έχει το προνόμιο της επιλογής. Καλό είναι, ωστόσο, να θυμάται ο Κυριάκος Μητσοτάκης ότι οι (οποιεσδήποτε) επιλογές του ούτε στο απυρόβλητο είναι ούτε διαθέτουν τη λευκή επιλογή του εκλογικού σώματος.

Διότι μπορεί οι γέροι να «πηγαίνουν» από πέσιμο ή από το… άλλο, αλλά οι κυβερνήσεις πηγαίνουν από το κράξιμο.